Στη νομιμοποίηση της νοθείας οδηγούν οι προτάσεις του ΟΟΣΑ

Σύμφωνα με πληροφορίες του «Βήματος», οι υπάλληλοι του ΟΟΣΑ για να συγκροτήσουν την εργαλειοθήκη απευθύνθηκαν σε «κόσμο και κοσμάκη» από διάφορους κλάδους –και συνήθως ενσωμάτωσαν τα παράπονα του κάθε «πικραμένου επιχειρηματία».

Στην προκειμένη όμως περίπτωση απευθύνθηκαν στον ΣΕΒ, ο οποίος τους παρέπεμψε στον Σύνδεσμο Ελληνικών Βιομηχανιών Τυποποίησης Ελαιολάδου (ΣΕΒΙΤΕΛ) και από εκεί συνάντησαν τους συνδέσμους του κλάδου, εκπροσώπους πολυεθνικών ομίλων και συνεταιριστικών επιχειρήσεων, τη διεπαγγελματική οργάνωση του ελαιολάδου και επιχειρηματίες από ελαιοπαραγωγικές περιοχές της χώρας.

Μόνιμη επωδός όλων, κατά δήλωσή τους, ήταν πως δεν θέλουν σε καμία περίπτωση την πρόσμειξη του ελαιολάδου με τα σπορέλαια, κάνοντας λόγο για το πρόβλημα της νοθείας. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, επειδή ουδείς το ζήτησε, εξεπλάγησαν όταν είδαν πως η «νοθεία» είναι μία από τις εισηγούμενες διαρθρωτικές αλλαγές του ΟΟΣΑ.

Πηγές του κλάδου έλεγαν χαρακτηριστικά ότι, αν τυχόν νομιμοποιηθεί η πρόταση του ΟΟΣΑ, τότε επί της ουσίας θα καταστραφεί το προϊόν, δεδομένου ότι η πρόσμειξη του σπορελαίου είναι δυνατόν να ανιχνευθεί αλλά δεν είναι δυνατόν να ανιχνευθεί η ποσότητα του σπορελαίου όταν είναι κάτω από 10%. Πόσω μάλλον που ο ανταγωνισμός σε μεγάλο βαθμό και για σημαντικά τμήματα των καταναλωτών έχει ως κριτήριο την τιμή και όχι την ποιότητα.Ως εκ τούτου η νοθεία που σήμερα καταστέλλεται θα σημειώσει εντυπωσιακές επιδόσεις στη νόμιμη μορφή της. Και το προϊόν δεν θα καταστραφεί μόνο στην εσωτερική αγορά αλλά και στις εξαγωγές, προς όφελος φυσικά πρωτίστως των Ιταλών και των Ισπανών. Ορισμένοι μάλιστα παράγοντες που ασχολούνται επί δεκαετίες με τη διακίνηση του συγκεκριμένου προϊόντος άρχισαν να κάνουν δεύτερες σκέψεις ενθυμούμενοι μια όχι και τόσο παλιά ιστορία που διαδραματίστηκε στους διαδρόμους των Βρυξελλών και στις αίθουσες συνεδριάσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Για την τύχη του ελαιολάδου στη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας έγινε σκληρή σύγκρουση μεταξύ βορείων και νοτίων χωρών. Η πρώτη ομάδα ήθελε να νομιμοποιηθεί η πρόσμειξη του ελαιολάδου με σπορέλαια, η δεύτερη ομάδα, που είναι και ελαιοπαραγωγοί χώρες, δεν το ήθελαν επ’ ουδενί διότι έβλαπτε τα συμφέροντά τους. Η αντιπαράθεση αυτή κατέληξε τελικώς σε μια «σολωμόντεια λύση», σε έναν συμβιβασμό.

Με βάση τις τελικές αποφάσεις παρέχεται η δυνατότητα στις εθνικές νομοθετικές αρχές του Νότου να απαγορεύσουν την πρόσμειξη του προϊόντος με σπορέλαια, αλλά δεν μπορεί να αποτραπεί η εισαγωγή και διακίνηση σε αυτές τις χώρες προϊόντος το οποίο θα έχει υποστεί την πρόσμειξη.

Στο πλαίσιο αυτό εκδόθηκε κοινή υπουργική απόφαση των υπουργών Οικονομικών και Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, της οποίας άλλες διατάξεις ισχύουν από 1ης Ιουλίου 2009 και άλλες από 1ης Ιουλίου 2010, με την οποία καθορίζονται οι όροι και οι προϋποθέσεις της τυποποίησης και διακίνησης του ελαιολάδου, καθώς και η σήμανση του προϊόντος. Στο άρθρο 5 της απόφασης αναφέρεται ρητά:

«Απαγορεύεται η παραγωγή εντός της ελληνικής επικράτειας μειγμάτων εξαιρετικού παρθένου ελαιολάδου, παρθένου ελαιολάδου, ελαιολάδου και πυρηνελαίου με άλλα φυτικά έλαια με σκοπό τη διάθεσή τους στην εσωτερική κατανάλωση».Είναι προφανές, συμπλήρωναν οι ίδιες πηγές, ότι με βάση την ελληνική και κοινοτική νομοθεσία ένας επιχειρηματίας που θέλει να παράξει προϊόν ελαιολάδου με πρόσμειξη σπορελαίων έχει τη δυνατότητα να το κάνει εφόσον πρόκειται να το εξαγάγει, σε διαφορετική περίπτωση απαγορεύεται.

Οπως επίσης ένας επιχειρηματίας έχει το δικαίωμα ένα αντίστοιχο προϊόν που παράγεται στη Βρετανία να το διακινήσει στην ελληνική αγορά στο πλαίσιο της ελεύθερης διακίνησης των προϊόντων. Να παραχθεί στην Ελλάδα δεν υπάρχει δικαίωμα.

Στην προκειμένη περίπτωση οι συντάκτες της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ μάλλον κάτι τέτοιο είχαν κατά νου όταν αποφάσισαν να συντάξουν τη συγκεκριμένη διάταξη έχοντας υπόψη τους την άρνηση όλων των επιχειρηματιών και φορέων της αγοράς του ελαιολάδου.