Σημαντική επέτειος σήμερα, την οποία, δυστυχώς, ουδείς θυμάται: είναι η επέτειος των εκλογών του 1936, από τις οποίες προέκυψε η τελευταία προπολεμική Βουλή. Η Βουλή που εν μέσω αδυναμίας αντιμετώπισης των συνεπειών της χρεοκοπίας του 1932 και των σκληρών απαιτήσεων των δανειστών της χώρας εξέλεξε τελικά πρωθυπουργό τον Ιωάννη Μεταξά. Ηταν η τελευταία Βουλή στην οποία συγκρούστηκαν οι δύο μεγάλες ελληνικές παρατάξεις, οι βενιζελικοί και οι αντιβενιζελικοί. Μεγάλη ιστορική ειρωνεία: η Βουλή ήταν αναθεωρητική…
Αμέσως μετά τον σχηματισμό της σε σώμα η Βουλή, η οποία είχε μπροστά της το μέγα πρόβλημα της διαπραγμάτευσης του χρέους, αλλά και το διχαστικό ζήτημα της επανόδου των βενιζελικών αξιωματικών που είχαν φύγει από το στράτευμα μετά το Κίνημα του ’35, αδυνατούσε να δώσει κυβέρνηση και διχοτομήθηκε σε δύο στρατόπεδα με συμμετοχή πολλών κομμάτων το καθένα: η βενιζελική / δημοκρατική παράταξη οχυρώθηκε με ένα συνολικό ποσοστό λίγο πάνω από το 45% και 142 έδρες και η αντιβενιζελική με ποσοστό λίγο πάνω από 47,5% και 143 έδρες. Το Κομμουνιστικό Κόμμα έλαβε 5,6% και εξέλεξε 15 βουλευτές. Στην αρχή, λόγω του Συμφώνου Σοφούλη – Σκλάβαινα, θεωρήθηκε βέβαιο ότι οι βουλευτές του ΚΚΕ θα παίξουν τον ρόλο του «ρυθμιστή» στον σχηματισμό κυβέρνησης. Τελικά ήταν η μόνη ομάδα που είχε κάθετη άρνηση στην παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στον Ιωάννη Μεταξά και μιλούσε για δικτατορία. Οι εναργέστερες τοποθετήσεις της περιόδου για τον κίνδυνο για τη δημοκρατία προέρχονται από τον μαρξιστή Σεραφείμ Μάξιμο, ιδίως στο βιβλίο του «Κοινοβούλιο ή δικτατορία».
Τελικά στις 29 Απριλίου η Βουλή οδηγείται στη λύση Μεταξά. Είπε εκείνη την ημέρα ο βουλευτής του Λαϊκού Κόμματος Βάσος Στεφανόπουλος: «Τα 240 ΝΑΙ, τα οποία εξεφώνησαν εις την αίθουσαν ημών εις την ψήφον εμπιστοσύνης, ήσαν 240 υπογραφαί κάτωθι της τρομεράς διαπιστώσεως ότι εχρεωκοπήσαμεν ως κοινοβουλευτισμός. Εχάσαμεν ίσως και τον ψυχικόν σύνδεσμον προς τον λαόν, τον οποίον ενετάλημεν να διακυβερνήσωμεν. Διότι τι είδους ψυχικός σύνδεσμος είναι δυνατόν να διατηρηθεί όταν ο μεν λαός φωνάζει “δεν θέλω να με κυβερνήσει ο κ. Μεταξάς”, ημείς δε αδιαφορούντες προς την κραυγήν ταύτην απαντώμεν: “Και όμως, θα σε κυβερνήσει ο Μεταξάς!”»…
Ταυτόχρονα, ο Θεμιστοκλής Σοφούλης, αρχηγός του Κόμματος των Φιλελευθέρων και διάδοχος του Ελευθερίου Βενιζέλου, έλεγε την ίδια ημέρα στη Βουλή: «Μέσα εις την ατμόσφαιραν η οποία περιβάλλει την ζωή μας, εισπνέομεν όλοι, χωρίς να το καταλάβωμεν, μία γενναίαν δόσιν υποκρισίας. Κοπτόμεθα πάντες και εκτραγωδούμεν τον κίνδυνον τον απώτερον του κομμουνισμού, διά να καλύψωμεν τον κίνδυνον τον οποίον ημείς οι ίδιοι δημιουργούμεν, οι προστάται δήθεν και υπερασπισταί του αστικού καθεστώτος […] Και η καταφρόνησις προς πάσαν ηθικήν αξίαν και προς πάσαν ηθικήν έννοιαν έχει κλονίσει πλέον τα θεμέλια του κοινωνικού καθεστώτος, ώστε να μη υπολείπεται πλέον εις τους ενδεχόμενους ανατροπείς του κοινωνικού καθεστώτος βαρύ το έργον»…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
