Δικαίωμα στο τζάμπα

Την Παρασκευή, αγανακτισμένοι αγρότες διαδήλωσαν στην πλατεία Συντάγματος διαμαρτυρόμενοι για τη φορολόγηση της αγροτικής γης.

Λογικό. Με δύο ευρώ το στρέμμα ένας αγρότης ιδιοκτήτης πενήντα στρεμμάτων (πολύ πάνω από τον μέσο αγροτικό κλήρο…) θα κληθεί να καταβάλλει ετησίως στο Ελληνικό Δημόσιο το μυθικό ποσό των εκατό ευρώ –οκτώ ευρώ τον μήνα!..

Πώς να το αντέξει ο άνθρωπος;

Ακόμη περισσότερο που οι μεγαλύτεροι και οι πλουσιότεροι εξ αυτών (περίπου το 30% του συνόλου των αγροτών) θα υποχρεωθούν από 1ης Ιανουαρίου να τηρούν βιβλία εσόδων-εξόδων –αυτά δηλαδή που τηρεί από χρόνια κι ο τελευταίος ελεύθερος επαγγελματίας…

Νομίζω ότι ο Ελληνας γενικότερα δεν είναι φανατικός οπαδός των δικαιωμάτων –εκτός ίσως από τα δικά του δικαιώματα, τα οποία και αυθαίρετα προσδιορίζει…

Υποστηρίζει όμως με τον πιο φανατικό τρόπο ένα απόλυτο δικαίωμα που έχει αυτοβούλως κατοχυρώσει: το δικαίωμα στο τζάμπα.

Το δικαίωμα να μην πληρώνει φόρους στο κράτος, να μην αποδίδει τον ΦΠΑ που έχει εισπράξει, να μην κόβει απόδειξη, να μην πληρώνει διόδια στον αυτοκινητόδρομο, να μην έχει εισιτήριο στην παραλία, να μη φορολογείται η ακίνητη περιουσία του, να έχει εντελώς δωρεάν Υγεία και Παιδεία…

Αλλά την ίδια στιγμή το κράτος να του παρέχει όλες τις προβλεπόμενες υπηρεσίες στο υψηλότερο και πληρέστερο δυνατό επίπεδο με χρήματα (υποθέτω) που θα βρίσκει κάπου αλλού –πάντως όχι στην τσέπη του έλληνα αγρότη, επαγγελματία ή ιδιοκτήτη…

Θα πληρώνουν οι μισθωτοί με τους συνταξιούχους και φτάνει.

Παρ’ όλο που η ορθότερη λύση θα ήταν να πληρώνουν για όλους οι τράπεζες.

Πάρτε το παράδειγμα των πλειστηριασμών.

Οι νέες ρυθμίσεις προστατεύουν τη συντριπτική πλειονότητα των μικρομεσαίων δανειοληπτών που τα βρίσκουν σκούρα με την κρίση. Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα κινδυνεύσουν να χάσουν το σπίτι τους, πράγμα που ήταν και το ζητούμενο.

Ποιες είναι όμως οι ενστάσεις που διατυπώθηκαν;

Οτι οι ρυθμίσεις δεν προστατεύουν όλους τους δανειολήπτες. Ή εν πάση περιπτώσει σχεδόν όλους!

Διότι το ανομολόγητο ζητούμενο δεν είναι να προστατευτούν τα ασθενέστερα θύματα της κρίσης.

Το ζητούμενο είναι να μην αποπληρώσει κανείς το δάνειο που έχει πάρει ή, ακόμη καλύτερα, να του χαρίσουν το δάνειο που τον στενεύει.

Και ποιος θα πληρώσει τα δάνεια εκείνων που δεν θέλουν να πληρώσουν;

Να κόψουν τον λαιμό τους! Να τα πληρώσει η Μέρκελ, η κυβέρνηση που δεν έχει ή οι τράπεζες που τα έδωσαν.

Αρα, να τα πληρώσουν τελικά οι καταθέτες –αφού οι δικές τους καταθέσεις θα κουρευτούν για να καλύψουν οι τράπεζες το κενό που προκύπτει από τα δάνεια που δεν εισπράττουν.

Το 1958, ένας μεγάλος αμερικανός κοινωνιολόγος, ο Edward C. Banfield, δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο «Η Ηθική Βάση μιας Καθυστερημένης Κοινωνίας», το οποίο στηριζόταν σε έρευνες που είχε κάνει στη Νότια Ιταλία.

Ο Banfield παρατήρησε ότι οι άνθρωποι εκεί δεν είχαν καμία αίσθηση του δημόσιου συμφέροντος ή του γενικού καλού και χαρακτηρίζονταν από την παντελή αδυναμία να υπερβούν τα άμεσα υλικά συμφέροντα της στενής τους οικογένειας. Στο φαινόμενο αυτό έδωσε το όνομα «οικογενειακός αμοραλισμός».

Πολύ φοβούμαι ότι η Ελλάδα του 2013-2014 βρίσκεται πίσω κι από τη Νότια Ιταλία του 1958.

Και ότι βυθίζεται αργά αλλά σταθερά κάτω από το βάρος μιας νοοτροπίας που θα μπορούσα να ονομάσω «προσωπικό αμοραλισμό».

Με άλλα λόγια, την αδυναμία των περισσοτέρων να υπερβούν το στενό, άμεσο προσωπικό τους συμφέρον. Και το τζάμπα…