Τι χρειάζεται η τρόικα

Υποτίθεται ότι η τρόικα ζητεί επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων. Την ίδια στιγμή, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (που μετέχει στην τρόικα) μποϊκοτάρει όποια ιδιωτικοποίηση πάει να γίνει.

Τίναξε στον αέρα τη ΔΕΠΑ, έχει μπλοκάρει τον ΔΕΣΦΑ, εμποδίζει την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ζητεί συνέχεια διευκρινίσεις για το λιμάνι του Πειραιά και γενικώς ανακατεύεται παντού χωρίς να διευκολύνει τίποτα.

Μια προφανής ερμηνεία είναι ότι κάποια στελέχη της Γενικής Διεύθυνσης Εσωτερικής Αγοράς ή Ανταγωνισμού στις Βρυξέλλες προωθούν δικά τους ιδιαίτερα συμφέροντα.

Μόνο που αυτού του τύπου οι συμπεριφορές έρχονται να προστεθούν στη γενικότερη στάση της τρόικας.

Η οποία έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο τη διαπραγμάτευση για πραγματικά δευτερεύοντα ζητήματα, όπως οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας ή το δημοσιονομικό κενό που θα προκύψει από τον υπολογισμό του φόρου ακινήτων.

Με άλλα λόγια, έχουμε το εξής οξύμωρο:

Οι πολιτικές ηγεσίες επαινούν την Ελλάδα και συνιστούν τη διαφύλαξη της σταθερότητας αλλά οι υπάλληλοι που είναι αρμόδιοι να υλοποιήσουν αυτή την πολιτική κάνουν του κεφαλιού τους θέτοντας σε κίνδυνο τις αντοχές της κυβέρνησης.

Η αντίφαση αυτή έχει δημιουργήσει ισχυρό προβληματισμό και στην Αθήνα και στις Βρυξέλλες.

Κυκλοφορούν τρεις ερμηνείες –χωρίς η μία να αποκλείει απαραιτήτως την άλλη…

Σύμφωνα με την πρώτη, υπάρχει τρόπον τινά ένα «διπλό παιχνίδι» με τους πολιτικούς να επαινούν και τους τεχνοκράτες να πιέζουν.

«Διπλό παιχνίδι» που γίνεται τριπλό ή τετραπλό αν συνυπολογίσει κανείς τις ισχυρές διαφωνίες και μέσα στην τρόικα μεταξύ ΔΝΤ, Επιτροπής και ΕΚΤ.

Σύμφωνα με τη δεύτερη, η τρόικα και η τεχνοκρατία των Βρυξελλών έχουν ουσιαστικά αυτονομηθεί από τους πολιτικούς προϊσταμένους τους και δεν συμμερίζονται απαραιτήτως τις «πολιτικές εκτιμήσεις» τους.

Το ζητούμενο γι’ αυτούς είναι να παραμείνει η Ελλάδα υπό έλεγχο.

Σύμφωνα με την τρίτη, η ελληνική πλευρά δεν κατέστησε εγκαίρως σαφή τα όρια της αντοχής της με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι η ρητορική της κυβέρνησης ήταν κυρίως για εσωτερική κατανάλωση.

Χαρακτηριστική η ατάκα του Τόμσεν: «Μη λέτε εκεί έξω ότι δεν θα πάρετε νέα μέτρα διότι ξέρετε πολύ καλά ότι θα αναγκαστείτε να πάρετε».

Τελικά βεβαίως έπεσε έξω.

Ολα αυτά όμως οδηγούν σε ένα απλό ερώτημα: Σε τι χρειάζεται τελικά η τρόικα;