Ο Rομέν Nτουρίς ήταν σίγουρος. Ηθελε από μικρός να γίνει ζωγράφος. Ωσπου μια μέρα ένας υπεύθυνος κάστινγκ τον ανακάλυψε στον δρόμο και του πρότεινε έναν ρόλο σε μια ταινία του Σεντρίκ Κλαπίς. Ετσι μπήκε στη ζωή του η υποκριτική. Ακολούθησαν συνεργασίες με τον Τόνι Γκατλίφ («Εξόριστοι», «Γκάτζο Ντίλο: Υπάρχουν ακόμη γελαστοί τσιγγάνοι»), τον Ζακ Οντιάρ, που του πρόσφερε τον ρόλο-σταθμό στην καριέρα του («Ο χτύπος που έχασε η καρδιά μου»), αλλά και πιο ανάλαφρες ταινίες που τον έκαναν ευρέως γνωστό («Επαγγελματίας καρδιοκατακτητής»). Εχοντας πλέον καθιερωθεί ως ένας από τους πιο επιτυχημένους ηθοποιούς της γενιάς του στη Γαλλία, ο Ντουρίς επιστρέφει αυτό το καλοκαίρι με τη ρετρό κομεντί «Χτυποκάρδια στο γραφείο», η οποία τοποθετείται στη Γαλλία του ’58. Υποδύεται τον Λουί, έναν άνδρα που όταν συνειδητοποιεί ότι η γραμματέας του, Ρόουζ, είναι εξαιρετικά γρήγορη δακτυλογράφος, αποφασίζει να τη στείλει σε διαγωνισμό δακτυλογράφησης, αρχίζει να την προπονεί και την ερωτεύεται.
Βρισκόμαστε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Sofitel. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, μετά την προβολή της ταινίας, ο 39χρονος πρωταγωνιστής μιλάει ελάχιστα και δείχνει αποτραβηγμένος στον εαυτό του. Ως τη στιγμή που κάποιος τον ρωτά τι είναι αυτό που τον κάνει να πει το «ναι» σε έναν ρόλο και ξαφνικά «επανέρχεται»: «Πρέπει κάτι μέσα μου να με καίει, να νιώθω πως δεν μπορώ να κρατηθώ άλλο, ότι είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να παίξω στην ταινία». Από κοντά ο Ντουρίς μοιάζει πολύ προσιτός και δείχνει να έχει έναν σχεδόν παιδικό ενθουσιασμό απέναντι στη ζωή.
Η Ρόουζ καταφέρνει να κάνει τον Λουί να την προσλάβει όχι λόγω της ομορφιάς της, αλλά εντυπωσιάζοντάς τον με το πόσο γρήγορα μπορεί να δακτυλογραφήσει. Ποιο είναι το πιο ασυνήθιστο πράγμα που έχετε κάνει εσείς για να πάρετε έναν ρόλο; «Μια φορά συμμετείχα σε κάστινγκ για μια γαλλίδα σκηνοθέτιδα και μου ζήτησε να κάνω στριπτίζ γιατί το απαιτούσε ο ρόλος (γελάει). Δεν είχα ιδέα τι θα με βοηθούσε και τι θα έδειχνε γελοίο. Θυμήθηκα μια σκηνή από την ταινία “Ο κροκοδειλάκιας”, όπου ο πρωταγωνιστής κάνει στριπτίζ στο μπάνιο, και αυτοσχεδίασα, αλλά τελικά δεν πήρα τον ρόλο!».
Ο Λουί πιέζει τη Ρόουζ να ξεπεράσει τα όριά της προκειμένου να φτάσει το μέγιστο των δυνατοτήτων της. Υπάρχει κάποιος στη ζωή σας που να έχει κάνει το ίδιο; «Ναι, ορισμένοι από τους σκηνοθέτες με τους οποίους έχω συνεργαστεί, όπως ο Ζακ Οντιάρ και ο Πατρίς Σερό – ήταν σαν προπονητές μου. Ο τρόπος με τον οποίο καταφέρνουν γενικά οι σκηνοθέτες να βγάλουν από τον ηθοποιό τους αυτό που θέλουν είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα διαδικασία. Είναι κρίμα που δεν καταγράφεται στα making of των ταινιών».
Για τις ανάγκες της ταινίας συνεργαστήκατε με τον προπονητή ποδοσφαίρου Ρεζί Μπρουάρ. Πώς σας βοήθησε αυτό να καταλάβετε τη σχέση προπονητή-εκπαιδευόμενου; «Μου μίλησε για το πώς κινητοποιούσε κάθε αθλητή ξεχωριστά, για το πώς καμιά φορά ήταν αυστηρός μαζί τους, αλλά χωρίς ποτέ να ξεπεράσει τα όρια. Και για τους περίεργους τρόπους που χρησιμοποιούσε για να εμψυχώσει την ομάδα του – συχνά έγραφε συγκεκριμένες λέξεις στους τοίχους του διαδρόμου από τα αποδυτήρια προς το γήπεδο».
Κάποια στιγμή στην ταινία ο Λουί λέει στη Ρόουζ ότι ακόμη και ένα χάρισμα να έχει κανείς, είναι αρκετό. Ποιο θα λέγατε ότι είναι το δικό σας χάρισμα; «Είμαι καλός στο σχέδιο. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι αυτά που ζωγραφίζω είναι ωραία. Οσο για την υποκριτική, από παιδί είχα μια φυσική ευκολία στο να υποδύομαι ρόλους. Στο σχολείο ήμουν πάντα ο κλόουν της τάξης».
Για ποιον λόγο θεωρείτε ότι είναι απαραίτητη η τέχνη στη ζωή μας; «Γιατί μας βοηθά να σκεπτόμαστε διαφορετικά. Αν δεν μπορούμε να δραπετεύουμε από την πραγματικότητα μέσα από ένα βιβλίο, μια συναυλία ή μια ταινία, θα αποβλακωθούμε. Η ζωή μας θα είναι μόνο φαγητό, δουλειά και ύπνος. Αλλά αυτό δεν είναι ζωή».
«Ο αφρός των ημερών», η επόμενη ταινία σας, όπου πρωταγωνιστείτε πλάι στην Οντρέ Τοτού, αποτελεί έναν τέτοιο φανταστικό κόσμο απόδρασης. Πώς ήταν η συνεργασία με τον σκηνοθέτη Μισέλ Γκοντρί; «Ο Μισέλ έχει 3.000 ιδέες για καθετί. Για παράδειγμα, αν τώρα παίζαμε σε μια σκηνή, θα υπήρχε κάποιος που θα κουνούσε το φλιτζάνι του καφέ (απομακρύνει χορογραφικά το φλιτζάνι με το χέρι του), κάποιος θα έκανε αυτό το λουλούδι να πετάει, μια ηλιαχτίδα φτιαγμένη από μια ξύλινη χορδή θα έπεφτε από το παράθυρο. Ο Μισέλ έχει το χάρισμα να μετατρέπει τη μαγεία σε κάτι χειροπιαστό, είναι καταπληκτικό».
Είχατε πει ότι από μικρός επιλέγατε πάντα να βλέπετε την αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων. «Ναι, είναι αλήθεια. Να, αυτό είναι το χάρισμά μου! Ευτυχώς δεν το έχω χάσει ακόμη. Ο,τι και αν μου συμβεί, παραμένω πάντα αισιόδοξος. Είναι απαραίτητο για να τα βγάλεις πέρα στη ζωή».
«Πώς είναι τα πράγματα στην Ελλάδα;» με ρωτάει στο τέλος της συνέντευξης ο Ντουρίς και αμέσως συμπληρώνει: «Θέλω να πάω διακοπές εκεί κάποια στιγμή. Ολοι μιλούν για μια μαγευτική Ελλάδα, αλλά ο καθένας έχει τη δική του εκδοχή για το τι σημαίνει αυτό»…
* Η ταινία «Χτυποκάρδια στο γραφείο» προβάλλεται ήδη από τη Feelgood Entertainment.
** Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 4 Αυγούστου 2013
