Ούτε προκλητικό, σεξουαλικό mini, ούτε άχαρο, αντικομφορμιστικό maxi: το ροκ των τεσσάρων Wild Flag από το Όρεγκον του Πόρτλαντ ακούγεται σαν μία όμορφη αντιστοιχία της midi φούστας του μετριοπαθoύς Κουρέζ. Μοιάζουν να λένε –ούτε Μαίρη Κουάντ, ούτε καφτάνια της Barnaby street.
Η αλήθεια βρίσκεται στη μέση. Και η μουσική τους, έτσι όπως ξεδιπλώνεται στο ομότιτλο ντεμπούτο τους, μοιάζει να γεφυρώνει την εικόνα της έξαλλης μαινάδας του πανκ με την σώφρονα, σκεπτόμενη τραγουδοποιό του νέου αμερικανικού ρεύματος κοριτσιών που ούτε να σοκάρουν θέλουν, ούτε να αποτυπωθούν σαν εκτυφλωτικό φλας στις συνειδήσεις του κοινού τους.
Θέλουν αντίθετα να παίξουν θετικό, σκληρό –αναμφίβολα!- ροκ αλλά χωρίς την υστερία που θα τις έκανε γραφικές επιβεβαιώσεις του στερεότυπου που θέλει τα «άγρια» κορίτσια να συναγωνίζονται σε ακρότητα τα πληθωρικά αγόρια μήπως τυχόν τις προσέξουν.
Οι τέσσερις Wild Flag –ακόμα και το όνομά τους, προτείνει μία συνθηκολόγηση στον πόλεμο του ροκ που «τρώει» τον εαυτό του προσπαθώντας μάταια να σοκάρει- παίζουν το πιο καλοβαλμένο, μορφωμένο, εύγευστο, ψύχραιμο και –εξαιτίας όλων αυτών- γνησιότατο ροκ της τελευταίας δεκαετίας.
Που σημαίνει, κλειδώστε σφαλιστά στις αναμνήσεις σας τα «επικίνδυνα μωρά» των Babes In Toyland και των L7. Εδώ έχουμε μία γόνιμη τομή ανάμεσα στην τραγουδοποιία της Λόρα Λότζικ, της Κρίσι Χάιντ και των Raincoats, με μία σφοδρή ροπή προς το κοριτσίστικο χειραφετημένο ροκ των αρχών της δεκαετίας του ’80.
Θα θυμηθείτε δηλαδή, οι παλιότεροι τις Mo-dettes, και τις Slits αλλά δυιλισμένες μέσα από τις ηρωίδες της δεκαετίας του ’90, όπως οι Sleater Kinney. Από αυτές άλλωστε και από άλλα ημι-αφανή συγκροτήματα του αμερικανικού εναλλακτικού ροκ (Helium, The Minders) προέρχονται και τα μέλη των Wild Flag, μόνο που… ξέρουν να γράφουν και τραγούδια.
Το άλμπουμ αυτό, δεν γιορτάζει σίγουρα την κοριτσίστικη περηφάνια –δεν συντρέχει λόγος για να νιώθουν υπεράνω- δοξάζει όμως τα κανονικά τραγούδια: υπάρχουν ιδανικά πάρτι πυροτεχνήματα («Boom», «Short Version», «Future Crimes») αλλά και σοφιστικέ βινιέτες για να νιώθεις καλά μέσα στα μποέμ (maxi…) ρούχα σου («Electric Band», «Something Came Over Me») αλλά και μεγαλόκαρδα προσκυνήματα στην ηλεκτρική περσόνα της Πάτι Σμιθ της εποχής που εκείνη έλιωνε του τοίχους του νεοϋορκέζικου CBGB («Racehorse»).
Με έναν αέρα υποστήριξης από όλα τα τίμια «περιφερειακά» μέσα της υδρογείου –ανεξάρτητα διαδικτυακά πόρταλ, blogs, περιοδικά- οι Wild Flag «μπαίνουν» δυνατά στις υποψηφιότητες των καλύτερων της χρονιάς.
