«Τα λάθη μου στην κούρσα του ρεκόρ»
Ο «αυτοκράτορας» του κλασικού αθλητισμού, ο Ιταλός Πρίμο Νεμπιόλο, όταν πληροφορήθηκε το παγκόσμιο ρεκόρ του Μορίς Γκριν στην Αθήνα, εκτός από τις γνωστές δηλώσεις «περί μεγάλης ημέρας του αθλητισμού», είπε και κάτι άλλο, off the record όμως: «Το 9″79 θα αποτελούσε τη μεγαλύτερη διαφήμιση του στίβου αν γινόταν στη Σεβίλλη κατά τη διάρκεια του παγκόσμιου πρωταθλήματος». Και αυτή η δήλωση δεν έγινε ασφαλώς γιατί ο πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας (IAAF) έχει… κάτι με τα «Τσικλητήρεια», αντιθέτως η εκτίμησή του προς το εν Αθήναις μίτινγκ αλλά και προσωπικώς προς τον πρόεδρο του Πανελληνίου κ. Μίνωα Κυριακού είναι απεριόριστη. Η κούρσα των 100 μ. όμως είναι πάντοτε το «κλου» των μεγάλων διοργανώσεων και θα ήθελε τον Γκριν να… σπάζει τα χρονόμετρα στην πρωτεύουσα της Ανδαλουσίας. Στο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός της χρονιάς στον κόσμο.
Από την ημέρα ή πιο σωστά από τη νύχτα της 16ης Ιουνίου 1999, όταν ο Γκριν βελτίωσε κατά πέντε εκατοστά του δευτερολέπτου το παγκόσμιο ρεκόρ του καναδού Ντόνοβαν Μπέιλι, τα φώτα της δημοσιότητας έχουν στραφεί επάνω του. Τι και αν ο φίλος του, Ατο Μπόλτον, τον κέρδισε καθαρά στη Λωζάννη σημαδεύοντας πάλι τα 9″86 και παρακούοντας τη… μαμά του που του είπε να μην ξαναφέρει αυτό τον χρόνο; Τι και αν η Μάριον Τζόουνς μονοπώλησε επί μία ακόμη φορά στα ευρωπαϊκά μίτινγκ τους δρόμους ταχύτητας: ο παγκόσμιος Τύπος τον έχει πάρει από κοντά. Μπορεί την επομένη του ρεκόρ να είχε παράπονα από το μέγεθος της προβολής που του επιφύλαξαν οι αμερικανικές εφημερίδες, τώρα όμως αρχίζει να κουράζεται ιδιαιτέρως από το υπαρξιακό ερώτημα που του θέτουν πριν από κάθε κούρσα: «αν σκέπτεται για ένα νέο ρεκόρ» εννοείται παγκόσμιο. Τι απαντάει ο Μορίς; «Το ρεκόρ δεν το σκέπτεσαι, το πραγματοποιείς».
Με τη «βολίδα από το Κάνσας» είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε αμέσως μετά την επιστροφή του από την Αμερική για τη δεύτερη φάση της περιοδείας του στα ευρωπαϊκά γκραν πρι. Αυτή τη φορά είχε μαζί του και τον προπονητή του, τον διάσημο κ. Τζον Σμιθ, στη σχολή του οποίου στο Λος Αντζελες «κατέφυγε» το 1996 προσπαθώντας να γίνει μεγάλος αθλητής. Τότε είχε στα 100 μ. χρόνο 10″08 και ήταν ένας από τους πολλούς σπρίντερ που προσπαθούσαν να σπάσουν το φράγμα των 10″00, απαραίτητη προϋπόθεση για να κερδίσει ένας δρομέας ταχύτητας την παγκόσμια αναγνώριση. Τελικώς τα κατάφερε και έπειτα από οκτώ μήνες κέρδισε το αμερικανικό πρωτάθλημα και τους αγώνες επιλογής (trials) με 9″90, για να αναδειχθεί στη συνέχεια στο «Αθήνα ’97» παγκόσμιος πρωταθλητής με 9″86.
«Χρωστάω πολλά σε αυτό τον άνθρωπο ο οποίος από την πρώτη στιγμή μου έδειξε μεγάλη εμπιστοσύνη» τόνισε ο Γκριν, δείχνοντας τον κ. Σμιθ. Και συνέχισε: «Δούλεψα σκληρά μαζί του έχοντας δίπλα μου τους πιο γρήγορους αθλητές στον κόσμο από τους οποίους πήρα πολλά. Τώρα βέβαια έγινα εγώ ο… αρχηγός και επωφελούνται οι άλλοι από εμένα».
Τι έχει αλλάξει από την ώρα που έκανες το παγκόσμιο ρεκόρ; Τώρα έχεις περισσότερα διαφημιστικά συμβόλαια από παλαιότερα;
«Δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα. Είναι πάντως γεγονός ότι ο κόσμος με αναγνωρίζει στον δρόμο και χαίρω μεγαλύτερης εκτίμησης. Οσον αφορά τα εμπορικά δεν είναι της παρούσης. Εχω σκοπό να τρέχω καλά, τα υπόλοιπα θα έρθουν αργότερα. Εχουμε καιρό».
Ασφαλώς την κούρσα της Αθήνας την έχεις δει πολλές φορές. Ο προπονητής σου τι παρατηρήσεις έχει κάνει;
«Μου είπε ότι δεν έκανα την καλύτερη δυνατή εκκίνηση. Και αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με την αντίδρασή μου στον βατήρα όσο με τη σύνδεση της εκκίνησης και της υπόλοιπης κούρσας. Επίσης έχω και κάποια άλλα μικρολάθη στη μέση της διαδρομής».
Προτού γίνει το ρεκόρ στην Αθήνα έλεγες δημοσίως ότι μπορούσες να κάνεις 9″79, την ώρα που πολλοί θεωρούσαν αυτό τον χρόνο εξωπραγματικό. Τώρα νομίζεις ότι δεν πάει… παρακάτω;
«Είχα την πεποίθηση ότι το ρεκόρ που είχε πετύχει ο Μπέιλι (9″.84) στην Ατλάντα θα έπεφτε και την παραμονή των “Τσικλητηρείων” είχα πει ότι ένας χρόνος στα 9″79 ήταν κάτι που μπορούσε να γίνει. Θεωρώ ότι αυτό το ρεκόρ δεν ήταν παρά ένας σταθμός για εμένα. Εχω περιθώρια βελτίωσης. Τώρα βλέπω μπροστά μου ως νέο στόχο τα 9″76».
Από την Αθήνα τι θυμάσαι περισσότερο;
«Μα το παγκόσμιο ρεκόρ».
Αναφερόμαστε στα εκτός Ολυμπιακού Σταδίου δρώμενα. Από τη ζωή της Αθήνας;
«Είναι ωραία χώρα η Ελλάδα αλλά δεν πρόλαβα ούτε πρόπερσι κατά τη διάρκεια του παγκόσμιου πρωταθλήματος ούτε εφέτος να γνωρίσω την ελληνική ζωή και ιδιαιτέρως τη νυχτερινή. Αυτό που θαυμάζω πολύ είναι η ιστορία της».
Για τη Σεβίλλη τι σκέπτεσαι;
«Θέλω να νικήσω. Στο παγκόσμιο προέχει η νίκη και όχι το ρεκόρ. Εγώ έχω και την ευθύνη να υπερασπισθώ τον τίτλο τον οποίο κατέκτησα στην Αθήνα».
Την Κατερίνα Θάνου τη γνωρίζεις;
«Βεβαίως. Είναι πολύ καλή αθλήτρια αλλά νομίζω ότι εδώ στη Λωζάννη ήταν φοβισμένη γιατί έτρεχε με αντίπαλο τη Μάριον Τζόουνς και γι’ αυτό δεν πήγε καλά. Θα πρέπει να συνηθίσει τον σκληρό ανταγωνισμό και να ξεπεράσει το άγχος. Ετσι θα γίνει καλύτερη, γιατί είναι από τις κορυφαίες του κόσμου».
Ολοκληρώνοντας τη συνομιλία μας ο Μορίς Γκριν αναφέρθηκε και στην κούρσα του στη Λωζάννη όπου ηττήθηκε από τον Μπόλντον: «Ο Ατο ήταν καλύτερος αλλά οι θαυμαστές μου παραμένουν… θαυμαστές μου» είπε. Μας αποχαιρέτησε στέλνοντας ένα μήνυμα στους έλληνες φιλάθλους: «Μου αρέσει πολύ η χώρα σας και γι’ αυτό θα έρθω πάλι του χρόνου. Φυσικά για να τρέξω. Να με περιμένουν οι φίλοι μου».
Για ένα ακόμη παγκόσμιο ρεκόρ…
