Ο κ. Νίκος Χόντος γεννήθηκε το 1953. Τέλειωσε τη Σχολή Ναυπηγών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Παρακολούθησε πολλά σεμινάρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό πάνω σε θέματα ποιότητας και εξελίξεων στον τομέα της ναυπηγικής βιομηχανίας. Εργάστηκε στις εταιρείες Αρχιρόδον, Νεώριον Σύρου, Adriatic Tankers Shipping Co. Από το 1994 εργάζεται για τον Αμερικανικό Νηογνώμονα (ABS Marine Services, Inc.) φθάνοντας το 1998 στον βαθμό του διευθυντή για την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή. Είναι παντρεμένος, πατέρας τεσσάρων παιδιών.
ΔΕΘΗΚΕ με τη θάλασσα και το πλοίο και αυτό ήταν πολύ ευχάριστο για τον χαρακτήρα του, αφού αγαπούσε αυτό τον τομέα. Αν και η οικογένεια Χόντου, μεταξύ των μελών της οποίας συγκαταλέγονται και οι γνωστοί επιχειρηματίες των Hondos Center, κατάγεται από τις ορεινές περιοχές της Ευρυτανίας, ο συνομιλητής μας πάντα ένιωθε ιδιαίτερη έλξη προς το υγρό στοιχείο και την υπηρέτησή του.
Με όπλο λοιπόν τις γνώσεις του και την αγάπη του κατάφερε να μπει στον κλειστό κύκλο της ναυτιλίας. Το μεγάλο σχολείο του, όπως λέει, υπήρξε το Νεώριο Σύρου. Ξεκίνησε από πολύ χαμηλά και έφτασε ως τη θέση του αναπληρωτή γενικού διευθυντή. Εμεινε στην εταιρεία 13 χρόνια, ώσπου έκλεισαν τα ναυπηγεία το 1992, με τη διαδικασία της ιδιωτικοποίησης.
Η άποψή του για τη δουλειά είναι πως χρειάζεται αποκέντρωση, να δώσεις στους συνεργάτες σου τις γενικές κατευθύνσεις από τη στρατηγική της εταιρείας και από εκεί και πέρα να τους αφήσεις να αναπτύξουν πρωτοβουλίες.
«Η επιτυχία του μάνατζερ είναι να αποσπάσει ό,τι καλύτερο από τους συνεργάτες του. Δυστυχώς στην Ελλάδα πολλές φορές οι προτάσεις των συνεργατών αντιμετωπίζονται με καχυποψία. Πολλές φορές ο προϊστάμενος πιστεύει πως αν κατατεθεί μια καινοτόμος πρόταση από τους υφισταμένους του, κινδυνεύει η καρέκλα του. Ετσι όμως δεν προοδεύει η επιχείρηση» υποστηρίζει.
Ενας άλλος κανόνας τον οποίο έχει υιοθετήσει στη ζωή του είναι η τόλμη και το ρίσκο. Οταν διαπίστωσε πως τα ναυπηγεία της Σύρου κινδυνεύουν, δήλωσε παραίτηση και έφυγε χωρίς αποζημίωση. Πήγε στην Ιαπωνία, και αυτό το θεώρησε ένα ακόμη σχολείο. Είχε να κάνει με δύσκολα πλοία, τάνκερ χημικών προϊόντων. Επέστρεψε στα ναυπηγεία λίγο προτού κλείσουν και εκεί δέχθηκε την πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση του Αμερικανικού Νηογνώμονα, του ABS.
Τον ρώτησαν αν ενδιαφέρεται να ανοίξει γραφεία του Νηογνώμονα στα Αραβικά Εμιράτα. Ηταν πρόκληση και τη δέχθηκε αμέσως. Εμεινε τρία χρόνια με την οικογένειά του, έστησε την εταιρεία, που πάει πολύ καλά, στη χρυσοφόρο περιοχή των πετρελαίων, των φυσικών αερίων, της ανάπτυξης κτλ.
«Ο αραβικός κόσμος χρειάζεται ειδική προσέγγιση για να κάνεις μπίζνες μαζί του. Απαιτείται μακροχρόνια προσπάθεια για να κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους» εξηγεί.
Σήμερα, από τα γραφεία του Πειραιά, είναι ο εκπρόσωπος του Αμερικανικού Νηογνώμονα, υπεύθυνος για όλη την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή.
«Η ναυτιλιακή βιομηχανία είναι διεθνοποιημένη και διαγράφει κύκλους. Είναι πολύ ευαίσθητη. Κάθε μεταβολή έχει επίπτωση σε όλους μας. Για να επιβληθείς σε αυτό τον χώρο πρέπει να παρέχεις τρομακτική εξοικονόμηση εξόδων στους εφοπλιστές. Στην Ελλάδα, αν και έχουμε τη μεγαλύτερη εμπορική ναυτιλία, οι αρμόδιοι δεν έχουν διευκολύνει τους εφοπλιστές στις κινήσεις τους, τη στιγμή που άλλες χώρες με μικρότερους στόλους έχουν επιλύσει από καιρό ανάλογα προβλήματα. Ευτυχώς η ευελιξία των ελλήνων εφοπλιστών λειτουργεί υπέρ αυτών και έτσι διατηρούμε την πρωτιά μας».
Πώς επιβάλλεται όμως ένα στέλεχος σε απαιτητικούς διεθνείς οργανισμούς που έχουν σχέση με την παγκόσμια ναυτιλία; «Πέρα από τα τυπικά προσόντα, που είναι ένα πτυχίο μηχανολογικής κατεύθυνσης, μεγάλο ρόλο παίζει η εμπειρία. Θυμάμαι έναν καθηγητή μου στο Πολυτεχνείο που μας είχε πει πως προτού πάμε για μάστερ κτλ. καλύτερα ήταν να μπαρκάρουμε μερικούς μήνες σε ένα πλοίο για να μάθουμε τι σημαίνει καράβι. Για να τα επιτύχεις, πρέπει να είσαι συνεργάσιμος και ευέλικτος. Βέβαια είναι και το πνεύμα των αμερικανικών εταιρειών τέτοιο που δίνει την ευκαιρία να ανέλθεις αν το αξίζεις. Εμένα με εμπιστεύθηκαν και ανέβηκα γρήγορα. Εχουν στόχους, διαθέτουν κεφάλαια, έχουν μετρήσιμα αποτελέσματα. Φυσικά κι εγώ είμαι πλήρως αφοσιωμένος στη δουλειά μου, με ένα διαβατήριο στο χέρι, έτοιμος να πάω όπου χρειάζεται. Σίγουρα υπάρχει κόστος στην οικογενειακή ζωή, στις προσωπικές απολαύσεις, στον ελεύθερο χρόνο. Πάντα όμως μπορείς να βρεις τη χρυσή τομή. Καμία καριέρα δεν είναι στρωμένη με ρόδα».
Στη ναυπηγική βιομηχανία υπάρχει χώρος για νέους ανθρώπους;
«Βεβαίως και υπάρχει, ακόμη και για γυναίκες. Ο δρόμος προς την κορυφή δεν είναι ο δρόμος της ήσσονος προσπάθειας, χρειάζεται προσωπικό τίμημα. Ο νέος θα πρέπει να εξειδικευθεί σε κάποιον τομέα της. Είναι απορίας άξιον, έχοντας στην Ελλάδα μια τόσο δυνατή ναυτιλία και ένα τόσο πολύ καλό ανθρώπινο δυναμικό, το πώς δεν έχουμε τη δυνατότητα να απορροφήσουμε κάποιες από τις μεγάλες παραγγελίες που δίνουν οι έλληνες εφοπλιστές σε ξένα ναυπηγεία. Αισθάνομαι άσχημα όταν μαθαίνω για παραγγελίες τους στην Ιαπωνία, στην Κίνα. Αν αφεθεί απερίσπαστη η ναυπηγική βιομηχανία στην Ελλάδα, πιστεύω ότι θα έχει πολύ θετικό μέλλον. Στη Δυτική Ευρώπη τα ναυπηγεία στηρίχθηκαν από τις κυβερνήσεις και όχι βεβαίως με το χάρισμα χρεών. Τα ναυπηγεία έχουν όλα τα προσόντα για να σταθούν μόνα τους ως υγιείς ανταγωνιστικές βιομηχανίες. Ξέρω πολύ καλά, μιλώντας με πολλούς και μεγάλους έλληνες εφοπλιστές, πως θέλουν να έρθουν στην Ελλάδα και να δώσουν παραγγελίες σε ναυπηγεία, αρκεί να είναι ανταγωνιστικά. Δυστυχώς, οι επισκευές ελληνικών πλοίων πάνε στην Τουρκία, στη Βουλγαρία, στη Ρουμανία. Αλλοτε κατέβαινες στο Πέραμα και έσφυζε από ζωή. Είναι κρίμα για τα νέα παιδιά η συσσωρευμένη εμπειρία χρόνων να πηγαίνει χαμένη. Συνεπώς υπάρχουν ευρύτατες προοπτικές για τη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία στον τόπο μας, αρκεί κράτος, τράπεζες, ασφαλιστικοί φορείς, σωματεία, εργολάβοι να είναι λογικοί και να συνεργαστούν».
