Σ το ΒΗΜΑgazino, τα Χριστούγεννα δεν είναι ποτέ απλώς μια ημερομηνία στο ημερολόγιο. Είναι ένα φίλτρο από φως και σιωπή· μια λεπτή μεμβράνη που απλώνεται πάνω στον κόσμο και τον κάνει να φαίνεται αλλιώς. Είναι η στιγμή που ο χρόνος χαμηλώνει τη φωνή του, που οι δρόμοι μοιάζουν να θυμούνται παλιές ιστορίες και τα σπίτια ανασαίνουν πιο ζεστά. Eνας τρόπος να κοιτάξουμε τη ζωή λίγο πιο αργά, λίγο πιο βαθιά – σαν να ξεφυλλίζουμε ένα παλιό βιβλίο δίπλα στο παράθυρο, ενώ έξω πέφτουν οι πρώτες νιφάδες.

Εδώ, τα Χριστούγεννα είναι υπόσχεση: ότι ακόμα και μέσα στον θόρυβο του κόσμου, υπάρχει χώρος για θαύμα, για εκείνη τη μικρή, αδιόρατη μαγεία που μας θυμίζει ποιοι είμαστε. Κάπως έτσι κοιτάζει κανείς και τον Χρήστο Μουζακίτη. Oχι με τη βιασύνη των τίτλων ή με τη φασαρία των social, αλλά με εκείνη τη σπάνια προσοχή που αξίζει σε ό,τι μόλις γεννιέται και ήδη μοιάζει έτοιμο να αντέξει στον χρόνο.

Λίγες ημέρες πριν από τα 19 του – ηλικία που άλλοι ακόμα μαθαίνουν τον εαυτό τους –, μοιάζει να κουβαλά κάτι από τη σιωπηλή ωριμότητα των παλιών. Δεν είναι μόνο τα πόδια του που κινούνται με ευρωπαϊκή αυτοπεποίθηση, ούτε το γεγονός ότι το όνομά του ακούγεται πια στα γραφεία των μεγάλων πρωταθλημάτων. Είναι αυτή η αίσθηση πως πρόκειται για έναν ποδοσφαιριστή που δεν βιάζεται να γίνει σύμβολο, αλλά το καταφέρνει ακριβώς επειδή δεν το επιδιώκει.

Ο Ολυμπιακός, σε μια εποχή γεμάτη πρόσωπα που θα αφηγηθούν τις μεγάλες του στιγμές στο μέλλον, βρήκε στον Χρήστο Μουζακίτη κάτι περισσότερο από ταλέντο. Βρήκε μια υπόσχεση. Και η ποδοσφαιρική Ευρώπη, κουρασμένη από «παιδιά-προϊόντα» και έτοιμα brands, φαίνεται να αναγνωρίζει σε εκείνον κάτι από τα παλιά και ταυτόχρονα κάτι απολύτως σύγχρονο: έναν παίκτη που πατά στο γήπεδο όπως στο παρελθόν οι μεγάλοι – με σεβασμό, ένστικτο και μια ανεξήγητη αίσθηση ευθύνης.

Χριστούγεννα, λοιπόν. Η εποχή των απολογισμών και των προσδοκιών. Και κάπου ανάμεσα στα φωτισμένα δέντρα, στις ήσυχες Κυριακές και στις μεγάλες κουβέντες που λέγονται χαμηλόφωνα, συναντήσαμε τον Χρήστο Μουζακίτη. Oχι για να μιλήσουμε μόνο για γκολ, μεταγραφές και όνειρα. Αλλά για εκείνο το λεπτό σημείο όπου το παιδί συναντά τον άνδρα και το ταλέντο αποφασίζει αν θα γίνει μοίρα.

Τον αποκαλούν «χρυσό αγόρι». Εκείνος δεν λάμπει σαν μέταλλο καινούργιο. Λάμπει όπως κάτι που έχει ήδη ζήσει λίγο, που έχει γρατζουνιές, που έχει περάσει από χέρια και ιστορίες. Με ένα φως πιο ανθρώπινο, πιο στέρεο. Από αυτά που δεν σε τυφλώνουν, αλλά σε κάνουν να βλέπεις καλύτερα.

Γιατί τα αληθινά «χρυσά αγόρια» δεν λάμπουν απλώς. Φωτίζουν.

Είστε πια ένα «golden boy», έχοντας κερδίσει το βραβείο «European Golden Boy Web 2025» πρώτος στις προτιμήσεις των αναγνωστών της ιταλικής εφημερίδας «Tuttosport» για τον καλύτερο ποδοσφαιριστή κάτω των 21 ετών που αγωνίζεται σε ευρωπαϊκή ομάδα. Ποια είναι η πρώτη σκέψη που κάνετε όταν το ακούτε; Τι έχει αλλάξει στη ζωή σας;

«Ενιωσα μεγάλη τιμή όταν έμαθα ότι είμαι ο νικητής του βραβείου. Προφανώς έχουν αλλάξει πολλά για εμένα έκτοτε. Με βλέπουν στον δρόμο και με αποκαλούν “golden boy”. Εγώ απλά χαίρομαι γι’ αυτό και προσπαθώ να μένω ο ίδιος, να μην αλλάζω πράγματα σχετικά με τον εαυτό μου, με το ποιος είμαι».

Τι σημαίνει Ολυμπιακός και Βαγγέλης Μαρινάκης για εσάς;

«Ο Ολυμπιακός είναι η δεύτερη οικογένειά μου, το δεύτερο σπίτι μου. Είναι το μέρος όπου μεγάλωσα και ανδρώθηκα ποδοσφαιρικά, αλλά ακόμα περισσότερο ως προσωπικότητα και ως άνθρωπος.

Ο Πρόεδρος Βαγγέλης Μαρινάκης για εμένα είναι σαν πατέρας μου, καθώς νιώθω την αγάπη και τη στήριξη από την πρώτη ημέρα που πάτησα το πόδι μου στο προπονητικό κέντρο του Ρέντη».

Αν κοιτούσατε τον 10χρονο εαυτό σας στα μάτια, τι θα του λέγατε για τον δρόμο που ακολούθησε; Και τι πιστεύετε ότι θα σας έλεγε εκείνος;

«Θα του έλεγα να συνεχίσει αυτό που κάνει και αυτό που ονειρεύεται από την ηλικία αυτή. Είναι πολύ σημαντικό μετά από τόσα χρόνια να αλλάζει μόνο η ωριμότητα σε εσένα και τίποτα παραπάνω στον χαρακτήρα σου.

Εκείνος θα μου έλεγε να συνεχίσω με την ίδια προσήλωση και ότι υπάρχουν και κάποια πράγματα που ακόμα δεν έχουμε πετύχει».

Τι είναι πιο δύσκολο για έναν νέο παίκτη, να διαχειριστεί την αποτυχία ή την επιτυχία που έρχεται απότομα; Πώς σκέπτεστε το αύριο;

«Για να διαχειριστείς μια μεγάλη αποτυχία πρέπει να είσαι πολύ δυνατός πνευματικά και να έχεις προσωπικότητα. Η επιτυχία, όμως, μπορεί να σε επηρεάσει σε πολλούς τομείς και καθώς έχουμε πολλά παραδείγματα μπροστά μας, μπορούμε να καταλάβουμε πως είναι πιο εύκολο να χαθείς από τον στόχο σου σε σχέση με μια μεγάλη αποτυχία. Προσπαθώ να κοιτάζω μόνο το σήμερα, γιατί μόνο έτσι παραμένεις συγκεντρωμένος και βελτιώνεσαι».

Πώς επηρεάζει τη δική σας γενιά ποδοσφαιριστών η κοινωνική δικτύωση, τα social media;

«Δυστυχώς ή ευτυχώς, όλοι πια έχουν social media. Το σημαντικό είναι να γνωρίζεις τι πρέπει να διαβάζεις, πού να δίνεις βάση και ποια είναι αυτά που μπορούν να σε φέρουν σε δύσκολη θέση και να σε επηρεάσουν».

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Ο διάσημος πια «Μουζά», ο «chiquitin» (ο μικρούλης) των latin του Ολυμπιακού, δεν σου δίνει την αίσθηση του «θαύματος». Δεν μπαίνει στον χώρο με θόρυβο. Κουβαλά, όμως, εκείνη τη σπάνια ποιότητα των παιδιών που ξέρουν να ακούν προτού μιλήσουν και να κοιτούν πριν κινηθούν. Σαν να έχει μάθει από νωρίς ότι το ποδόσφαιρο, όσο κι αν μοιάζει με παιχνίδι, είναι πρώτα απ’ όλα χρόνος.

Χρόνος που πρέπει να τον σεβαστείς για να σου χαριστεί.

Εχετε μεγαλώσει σε ένα άθλημα που συχνά απομυζά την παιδικότητα. Ποιο «παιδικό» στοιχείο αρνείστε να αφήσετε πίσω; Πόσο μεγάλη είναι η πίεση;

«Δεν θέλω να το μεταφράζω ως πίεση και προσπαθώ να το βλέπω ως έξτρα κίνητρο για να μην αποπροσανατολίζομαι από τον στόχο μου. Προφανώς, όσο ανεβαίνει το επίπεδο των αγώνων και των ομάδων, απορροφά κάποιες ελευθερίες που μπορεί να υπήρχαν σε μικρότερη ηλικία, αλλά η παιδικότητα για εμένα δεν έχει φύγει ακόμη από μέσα μου. Θέλω να απολαμβάνω κάθε στιγμή που ζω στο ποδόσφαιρο και να βγαίνω πάντα από το γήπεδο με ένα χαμόγελο».

Είναι το ποδόσφαιρο για εσάς καταφύγιο, έκφραση, φυγή ή αποστολή; Πώς είναι η ζωή μακριά από το γήπεδο;

«Το ποδόσφαιρο για εμένα είναι ό,τι συναίσθημα μπορεί να υπάρξει. Μου αρέσει να απολαμβάνω τη ζωή και εκτός γηπέδου, διότι υπάρχουν πολύ σημαντικά πράγματα και έξω από τον χώρο αυτόν. Ενας άνθρωπος έχει να περάσει όμορφες στιγμές και πέρα από το επάγγελμα ή το χόμπι που μπορεί να έχει».

ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΑΝΤΟΧΗΣ

Στο γήπεδο κινείται με μια ηρεμία ασυνήθιστη για την ηλικία του. Οχι γιατί δεν φοβάται, αλλά γιατί έμαθε να θέτει τον φόβο στη σωστή του διάσταση. Και έξω απ’ αυτό, μοιάζει ακόμη περισσότερο με παιδί που κρατά μέσα του έναν κόσμο τακτοποιημένο: οικογένεια, μνήμες, διαδρομές, μικρές σιωπές. Σαν να ξέρει ότι η πραγματική δύναμη δεν βρίσκεται στην επίδειξη, αλλά στην αντοχή.

Φανταστείτε τον εαυτό σας 15 και πλέον χρόνια μετά, προς το τέλος μιας μεγάλης διαδρομής. Τι θα θέλατε να λέει η ιστορία σας; Ποιο είναι το «legacy» που θέλετε να αφήσετε;

«Δεκαπέντε χρόνια μετά θα ήθελα να δω τον εαυτό μου με το ίδιο χαμόγελο που είχε πάντα στα χείλη.

Θα μου άρεσε περισσότερο να με θυμούνται πρώτα για τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά μου και ακολούθως για ό,τι έκανα στην πορεία μου στο ποδόσφαιρο».

Μπορεί ένας νεαρός παίκτης να διατηρεί ισορροπία ανάμεσα στην καριέρα, την προσωπική ζωή και τη διαρκή πίεση για απόδοση;

«Η ισορροπία είναι το σημαντικότερο πράγμα σε ό,τι κι αν ακολουθήσεις. Είναι αυτό που επιδιώκω να κάνω σε καθημερινή βάση».

Ποια είναι η σχέση σας με τους φιλάθλους; Σας μιλούν; Σας αναγνωρίζουν;

«Νιώθω ότι είναι μια σχέση αγάπης αυτή με τον κόσμο. Πάντα μου μιλούν, πάντα με στηρίζουν και πάντα νιώθω ότι θα είναι δίπλα μου σε ό,τι κι αν συμβεί. Ενα γεγονός που εξίσου με χαροποιεί είναι ότι και φίλαθλοι άλλων ομάδων μού μιλούν στον δρόμο με πολύ όμορφο τρόπο».

Ποια συμβουλή θα δίνατε σε ένα παιδί που θέλει να ακολουθήσει τα βήματά σας στο ποδόσφαιρο;

«Να είναι ο εαυτός του, να θέσει τους στόχους που επιθυμεί, να δουλεύει γι’ αυτούς, μα πάνω απ’ όλα να αγαπάει αυτό που κάνει».

ΑΣΚΗΣΗ ΥΠΟΜΟΝΗΣ

Μιλώντας με τον Χρήστο Μουζακίτη, νιώθεις ότι δεν συνομιλείς απλώς με ένα ταλέντο που ανεβαίνει, αλλά με έναν άνθρωπο που μαθαίνει, βήμα-βήμα, πώς να κρατά ισορροπία ανάμεσα στο όνειρο και στο βάρος του. Και αυτή είναι μια τέχνη που δεν διδάσκεται στα προπονητικά κέντρα. Μπροστά μας έχουμε ένα παιδί που μοιάζει να ξέρει ότι τα πιο μεγάλα δώρα δεν ανοίγονται βιαστικά. Τυλίγονται προσεκτικά, φυλάσσονται λίγο ακόμη και αποκαλύπτονται μόνο όταν έρθει η σωστή στιγμή.

Ποιο το μυστικό της απόδρασης από τη δημοσιότητα;

«Το μυαλό για εμένα είναι ο βασικότερος παράγοντας της επιτυχίας. Προσπαθώ να κοιτάζω μόνο αυτό που κάνω, να παραμένω συγκεντρωμένος και να μη σκέφτομαι πράγματα που μπορεί να χαλάσουν την απόδοσή μου».

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ηθοποιός; Βλέπετε σινεμά ή παρακολουθείτε τις γνωστές ξένες πλατφόρμες;

«Από ηθοποιούς, ο Αρης Τσάπης, πρωταγωνιστής στην αγαπημένη μου ελληνική σειρά, το “Ευτυχισμένοι μαζί”. Σινεμά θα ήθελα να πηγαίνω συχνότερα. Οταν έχω χρόνο, βλέπω Netflix».

Υπάρχουν κάποιοι αθλητές – εκτός ποδοσφαίρου – που θαυμάζετε;

«Μου αρέσουν πολύ οι ιστορίες κάποιων αθλητών εκτός ποδοσφαίρου, με πιο αντιπροσωπευτικές αυτές του Γιάννη Αντετοκούνμπο και του Νόβακ Τζόκοβιτς».

Τι σημαίνουν τα Χριστούγεννα για εσάς; Σας ξυπνούν αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας;

«Η περίοδος των Χριστουγέννων είναι το αγαπημένο μου διάστημα του χρόνου. Αρχικά γιατί 25 Δεκεμβρίου είναι τα γενέθλιά μου και η γιορτή μου και επίσης επειδή μου αρέσει πολύ το κρύο, το χιόνι και ο στολισμός κατά τη διάρκεια αυτών των όμορφων ημερών. Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό στη διάρκεια των γιορτών είναι ο διαφορετικός τρόπος με τον οποίο τα περνάω τώρα σε σχέση με όταν ήμουν παιδί. Ηταν όμορφα τα προηγούμενα χρόνια, οι παιδικές αναμνήσεις δεν φεύγουν ποτέ, αλλά προτιμώ αυτό που ζω τώρα».

Πώς θα τα περάσετε εφέτος;

«Θα τα περάσω με την οικογένειά μου και με τους ανθρώπους που αγαπώ».

Τι εύχεστε για τον νέο χρόνο; Στον κόσμο, στους ανθρώπους που σας αγαπούν, σε εσάς προσωπικά;

«Εύχομαι ο καινούργιος χρόνος να μας βρει όλους υγιείς και ακόμα πιο κοντά σε αυτά που θέλουμε να καταφέρουμε στη ζωή».

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΟΥΖΑΚΙΤΗΣ: ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Γεννήθηκε την ημέρα των Χριστουγέννων, στις 25 Δεκεμβρίου 2006. Ισως τυχαίο. Ισως και όχι. Γιατί ο Χρήστος Μουζακίτης μοιάζει από νωρίς με εκείνα τα παιδιά που έρχονται αθόρυβα, χωρίς τυμπανοκρουσίες, αλλά κουβαλούν κάτι που δύσκολα αγνοείται. Εναν εσωτερικό ρυθμό. Μια ωριμότητα που δεν συμβαδίζει με το νεαρό της ηλικίας τους. Η καλώς εννοούμενη κερκυραϊκή «τρέλα» έχει μείνει στην καταγωγή. Ξέρει τι λένε τα κομπιούτερ κι οι αριθμοί.

Το ποδόσφαιρο μπήκε στη ζωή του το 2014 στο Ηράκλειο Αττικής, στις ακαδημίες του Ποσειδώνα. Εκεί άρχισε να ξεδιπλώνεται μια σχέση ουσιαστική, σχεδόν φυσική, με την μπάλα.

Εναν χρόνο μετά, όμως, ακολούθησε την καρδιά του. Ο Ολυμπιακός τον πήρε στις ακαδημίες του. Και από εκεί ξεκίνησε η συστηματική καλλιέργεια ενός project που ποτέ δεν φώναξε, αλλά μεγάλωνε αθόρυβα.

Λες και ήταν θεόσταλτο, ήταν Χριστούγεννα του 2015 όταν πέρασε για πρώτη φορά την πύλη των εγκαταστάσεων του Ρέντη. Ενα παιδί εννέα ετών, μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του, τον Βασίλη. Κρατούσαν όνειρα, φόβους και μια αγάπη για την ομάδα που υποστήριζαν. Ο Ολυμπιακός δεν ήταν απλώς ένας σύλλογος. Ηταν ο προορισμός.

Μέχρι τότε, ο Χρήστος έπαιζε τερματοφύλακας. Ενας τραυματισμός στο μάτι άλλαξε την πορεία του – όπως συμβαίνει συχνά στη ζωή, που γράφεται χωρίς σχέδιο. Οι γονείς του πήραν την απόφαση. Το τέρμα έμεινε πίσω, απλώς μια αναφορά στην ιστορία. Μπροστά άνοιξε ο χώρος του κέντρου. Εκεί όπου το μυαλό μετρά περισσότερο από το σώμα.

Ξεχώρισε νωρίς με το αριστερό του πόδι, ιδίως για την καθαρότητα, για τον τρόπο που διάβαζε το παιχνίδι. Η ποδοσφαιρική του νοημοσύνη έγινε η ταυτότητά του. Ενα παιδί που ήξερε πού πρέπει να βρίσκεται πριν φτάσει η μπάλα.

Και από εκείνη τη στιγμή, η διαδρομή του έγινε ταυτόχρονα προσωπική και συλλογική: ένα παιδί που μεγάλωνε μαζί με την ομάδα που υποστήριζε.

Δεν υπήρξε ποτέ «θαύμα της μιας νύχτας». Ο Χρήστος Μουζακίτης εξελίχθηκε σταδιακά, μεθοδικά. Εμαθε να διαβάζει το παιχνίδι πριν το παίξει. Να σκέφτεται προτού κινηθεί. Το υψηλό ποδοσφαιρικό του IQ έγινε το σήμα κατατεθέν του – ένας μέσος που αντιλαμβάνεται τον χώρο και τον χρόνο σαν κάτι σχεδόν προσωπικό.

Στις 12 Απριλίου 2023 έκανε το πρώτο του επαγγελματικό βήμα με τον Ολυμπιακό Β’, στη νίκη επί της Επισκοπής. Ηταν ακόμα ένα πέρασμα. Οχι ο προορισμός. Η μεγάλη στιγμή ήρθε στις 29 Σεπτεμβρίου 2024. Βασικός απέναντι στον Ατρόμητο. Ντεμπούτο στη Super League. Και μια εμφάνιση που δεν φώναζε, αλλά έπειθε. Τόσο, ώστε να μείνει στο γήπεδο μέχρι το τελευταίο λεπτό.

Παράλληλα, η παρουσία του στις εθνικές ομάδες υπήρξε συνεχής και ανοδική. Κ16, Κ17, Κ19, Κ21. Σαν φυσική κλιμάκωση. Μέχρι τη στιγμή που, στις 17 Νοεμβρίου 2024, πέρασε το κατώφλι της Εθνικής Ανδρών. Στο Ολυμπιακό Στάδιο του Ελσίνκι, απέναντι στη Φινλανδία, στο πλαίσιο του UEFA Nations League, μπήκε ως αλλαγή στις καθυστερήσεις. Λίγα λεπτά αρκούσαν για να γραφτεί ιστορία: ο νεότερος ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε ποτέ για την Ελλάδα σε επίσημο αγώνα, σε ηλικία 17 ετών, 10 μηνών και 23 ημερών.

Τίποτα, όμως, από αυτά δεν τον άλλαξε.

Το 2024 υπήρξε χρονιά-ορόσημο. Πρωταθλητής Ευρώπης με την Κ19 του Ολυμπιακού στο UEFA Youth League – η κορυφή μιας γενιάς που μεγάλωσε μέσα στις αντιξοότητες της πανδημίας. Την επόμενη σεζόν, ήρθαν και οι τίτλοι με την πρώτη ομάδα: Πρωτάθλημα και Κύπελλο Ελλάδας 2024-25. Σαν επιβεβαίωση ότι το πέρασμα από το «ταλέντο» στον «παίκτη» είχε μόλις ολοκληρωθεί.

Και, κάπου εκεί, η Ευρώπη άρχισε να τον κοιτά πιο προσεκτικά. Θαύµασε εκείνο το λαµπερό βράδυ στο Τορίνο που ο Χρήστος Μουζακίτης αναδείχθηκε νικητής του βραβείου «European Golden Boy Web 2025», ενός τίτλου που δεν χαρίζεται – κατακτιέται. Οχι μόνο με εμφανίσεις, αλλά με συνέπεια, διάρκεια και αίσθηση μέτρου. Κόντρα και δίπλα σε όλα τα χρυσοποίκιλτα νεαρά αστέρια του Champions League.

Σήμερα αγωνίζεται ως μέσος για τον Ολυμπιακό. Αύριο, κανείς δεν ξέρει. Ισως αυτό είναι και το πιο ελκυστικό στοιχείο της ιστορίας του. Δεν δείχνει βιασύνη. Δεν παίζει με το μέλλον του σαν να είναι δεδομένο. Κρατά το παιχνίδι απλό. Οπως πάντα.

Το αύριο είναι ανοιχτό. Οι προσδοκίες μεγάλες. Το μέτρο απαραίτητο. Ομως ένα είναι βέβαιο: ο Χρήστος Μουζακίτης δεν είναι μια στιγμή. Είναι μια διαδρομή που μόλις άρχισε.

Γιατί ο Χρήστος Μουζακίτης δεν είναι απλώς ένα «golden boy». Είναι ένα παιδί που έμαθε από νωρίς ότι το ποδόσφαιρο δεν ανήκει σε όσους τρέχουν πιο γρήγορα, αλλά σε όσους καταλαβαίνουν πότε πρέπει να σταθούν. Και αυτό, στο τέλος, κάνει όλη τη διαφορά.

Φωτογράφος: Γιώργος Κατσανάκης (10ΑΜ)

Fashion Director: Μπέττυ Πετκόγλου