Ενα από τα τελευταία µπάνια της χρονιάς. Στην παραλία, την ώρα που πέφτει ο ήλιος και που ο ένας µετά τον άλλον οι κολυµβητές µαζεύουν τα πράγµατά τους, παρακολουθώ µια χαρούµενη παρέα. Είναι περισσότερα από δέκα παιδιά, µαθητές των πρώτων τάξεων του γυµνασίου. Γιορτάζουν τα γενέθλια ενός εξ αυτών µε πίτσες, αναψυκτικά, σουβλάκια, µουσική στη διαπασών. Η άµµος γύρω τους είναι γεµάτη χαρτοπόλεµο και κοµφετί. Αυτά θα µπορούσαν να λείπουν, θα παιδευτούν πολύ για να τα µαζέψουν, σκέφτοµαι. Σιγά που θα τα µάζευαν! Σηκώνονται, πάντα µε τα γέλια και µε τα πειράγµατά τους, παίρνουν τα ποδήλατά τους και φεύγουν, αφήνοντας πίσω τους και τα κοµφετί, και πέντε-έξι µεγάλα χαρτονένια κουτιά πίτσας, και τα τενεκεδάκια των αναψυκτικών τους. Μια κυρία – µαµά τους; γιαγιά τους; απλώς γνωστή ή φίλη; – σηκώνεται από την πετσέτα της και τους φωνάζει: «Από το πεζοδρόµιο να πηγαίνετε, προσεκτικά!». Και αρχίζει να µαζεύει τα σκουπίδια τους, ενώ τα θαλασσοπούλια έχουν ήδη αρχίσει να τσακώνονται πάνω από µια µπουκιά λιωµένης και κολληµένης στο χαρτόνι µοτσαρέλας. Τα παιδιά ποδηλατώντας αποµακρύνονται. Πώς να τα δικαιολογήσεις; Πώς να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα; Επικαλούµενος το µικρό της ηλικίας τους; «Παιδιά είναι ακόµα, όταν µεγαλώσουν θα στρώσουν». Ρίχνοντας το βάρος στους γονείς τους; «Αυτοί φταίνε που δεν τους έµαθαν τα απαραίτητα». Κατηγορώντας το σχολείο, που «θα έπρεπε να δίνει µεγαλύτερη βάση σε θέµατα περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης»; Αν αυτά τα αγόρια και τα κορίτσια µε τα αστραφτερά µυαλουδάκια, µε τα πολλά προσόντα, µε τις άπειρες ποιότητες στους χαρακτήρες τους, τα µάθαιναν κάποιοι πως εκτός από δικαιώµατα έχουν και υποχρεώσεις, πως δεν περιστρέφεται όλος ο κόσµος γύρω τους, και πως δεν θα είµαστε διαρκώς δίπλα τους για να δικαιολογούµε τις γουρουνιές τους και για να βρίσκουµε άλλοθι και για τις πιο απαράδεκτες συµπεριφορές τους, ίσως και να γίνονταν πιο ευτυχισµένοι άνθρωποι. Θα ήταν σίγουρα πιο οχυρωµένα απέναντι στα προβλήµατα που τα περιµένουν. Και πιο συνειδητοποιηµένα ως πολίτες, κυρίως για το δικό τους καλό. Δεν νοσταλγώ τις εποχές που η σωστή διαπαιδαγώγηση συνεπάγετο µεγάλη αυστηρότητα και ελάχιστη τρυφερότητα, και που τα παιδιά µεγάλωσαν µε υπερβολικούς περιορισµούς. Απλώς παρατηρώ, πως υπερπροστατευτικοί µε τα δικά µας παιδιά, έτοιµοι να δικαιολογήσουµε κάθε παραπάτηµά τους, κλείνοντας τα µάτια στις γαϊδουριές τους, έχουµε φτάσει στο άλλο άκρο. Σκουπίζουµε τον ιδρώτα τους πριν καν ιδρώσουν. Δεν στεκόµαστε κριτικά απέναντί τους, µόνο τα δικαιολογούµε, ό,τι και αν κάνουν. Τρέµουµε µην κουραστούν, µη στριµωχτούν, µη στενοχωρηθούν, µην παραπατήσουν και γρατζουνίσουν το γόνατό τους. Ξεχνώντας ότι ακόµη κι αν το γρατζουνίσουν, «ώσπου να παντρευτούν θα γιάνει». Το µόνο που δεν θα γιάνει, αν δεν το φροντίσουµε τώρα, είναι το υπερεγώ τους, ως κύριο συστατικό του χαρακτήρα τους. Και εµείς δεν θα είµαστε συνέχεια πίσω τους να µαζεύουµε τα «σπασµένα».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
