«Ο Γουόλτ Ντίσνεϊ είχε βρει τη λύση με τους ηθοποιούς», επρόκειτο να πει ο Αλφρεντ Χίτσκοκ στο τηλεοπτικό σόου του Ντικ Κάβετ το 1972. «Αν δεν του άρεσαν οι ηθοποιοί του, τους… έσκιζε». Με δεδομένο ότι οι ήρωες του Ντίσνεϊ, καθότι κινούμενα σχέδια, ήταν… χάρτινοι, ο ιδιοφυής μετρ του σασπένς και της αγωνίας το εννοούσε στην κυριολεξία. Ομως ο ίδιος ο Αλφρεντ Χίτσκοκ είχε να κάνει με πραγματικούς ηθοποιούς, με ανθρώπους φτιαγμένους από σάρκα και οστά, με αδυναμίες και τερτίπια. Τους οποίους επίσης… έσκιζε.
Η σκληρή αντιμετώπιση του «Χιτς» απέναντι στους ηθοποιούς του, αν όχι σε όλους, πάντως στους περισσότερους, έχει γράψει ιστορία και αποτελεί μέρος της έξοχης μελέτης με τίτλο «The Camera Lies: Acting for Hitchcock» που διεξήγαγε ο Νταν Κάλαχαν για τον σκηνοθέτη σε συνάρτηση αποκλειστικά με την υποκριτική. Το βιβλίο κυκλοφόρησε εφέτος από την Oxford University Press και είναι ένα απολαυστικό ανάγνωσμα για όσους αγαπούν τον κινηματογράφο και εκτιμούν έναν από τους πιο πολυσυζητημένους σκηνοθέτες-αστέρες του, τον Αλφρεντ Χίτσκοκ. Παρότι πάνω στη δουλειά ο Χίτσκοκ δεν υπήρξε καθόλου εύκολος άνθρωπος, αυτή η δυσκολία του υπήρξε ο λόγος για τη δημιουργία αριστουργημάτων, από τη «Ρεβέκκα» («Rebecca», 1940) μέχρι το «Ψυχώ» («Psycho», 1960) και από το «Υπόθεση Νοτόριους» («Notorious», 1946) μέχρι τον «Δεσμώτη του ιλίγγου» («Vertigo», 1958). Ο συγγραφέας δεν στέκεται φυσικά μόνο στα ατελείωτα κουτσομπολιά που έχουν κυκλοφορήσει γύρω από αυτή τη σκληρή στάση του Χίτσκοκ απέναντι στους ερμηνευτές του. Αντιθέτως, μέσα από μικρές ή μεγάλες, σημαντικές ή ασήμαντες ιστορίες από τα γυρίσματα ταινιών του, προσπαθεί να εισχωρήσει βαθιά μέσα στο μυαλό του «μετρ της αγωνίας» και να παρουσιάσει όλα όσα τον απασχολούσαν πραγματικά ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι πάντα όσο το δυνατόν πιο άρτιο. Που βέβαια ήταν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
