Φοράει ένα καρό πουκάμισο και πάνινες ελβιέλες. Στα χέρια του κρατάει έναν πάκο χαρτιά. Βρισκόμαστε στα μέσα Σεπτεμβρίου, είναι τέσσερις το μεσημέρι και η πρόβα για το έργο «Ενας αληθινός καουμπόι» της Μαρίλια Σαμπέρ, που ανεβαίνει στο Θέατρο Μικρό Χορν σε σκηνοθεσία Ελένης Γκασούκα, έχει μόλις τελειώσει. Πάνω στη σκηνή υπάρχει ένα τραπέζι και δύο καρέκλες. «Θέλετε να τα πούμε εδώ;» προτείνει με εκείνη τη χαρακτηριστικά βαθιά φωνή. Οταν γνέφω θετικά, με αβρότητα τραβάει την καρέκλα για να καθίσω. «Ξέρω ότι δεν σας αρέσουν πολύ οι συνεντεύξεις, κύριε Φέρτη» παρατηρώ. «Δεν μου αρέσουν, γιατί δεν ξέρω να πω και πολλά. Οχι ότι σνόμπαρα τους δημοσιογράφους. Κατ’ αρχάς ό,τι λέω είναι αλήθεια. Δεν κρύβω τίποτε».
Τον περασμένο Ιανουάριο συμπληρώσατε 60 χρόνια πάνω στη σκηνή. Πώς ξεκίνησε αυτό σας το πάθος για το θέατρο;
«Ο πατέρας μου με τα αδέλφια του είχε κρεοπωλείο στην Κεντρική Αγορά. Και οι δύο γονείς μου, δεν ξέρω, μπορεί και να μην είχαν τελειώσει καν το δημοτικό. Ο αδελφός μου, ο μεγαλύτερος – με περνάει τέσσερα χρόνια – έβλεπε πολύ θέατρο. Και με πήρε μαζί του, 14 ήμουν τότε και πήγαμε στο τότε θέατρο Κοτοπούλη. Επαιζε η Αννα Συνοδινού με τον Ντίνο Ηλιόπουλο. Εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ και με τους δύο, ειδικά με τον Ηλιόπουλο, και γούσταρα. Μετά άρχισα να πηγαίνω να βλέπω παραστάσεις μόνος μου. Καμιά φορά έπαιρνα και κανέναν φίλο από τη γειτονιά. Δεν πολυβλέπανε θέατρο, τους έλεγα: «Ελα, βρε παιδί μου, να δεις, είναι ωραία». Και σιγά-σιγά είπα «θα γίνω ηθοποιός»».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
