Αθήνα – Τόκιο, μια μάσκα δρόμος

Οταν πέρυσι, τέτοια πάνω-κάτω εποχή, βρισκόµουν στην Ιαπωνία, περιεργαζόµουν µε απορία όλους εκείνους τους χιλιάδες ανθρώπους οι οποίοι κυκλοφορούσαν φορώντας µάσκες ή και γάντια. Τους λυπόµουν για τη (στα όρια της παράνοιας) µικροβιοφοβία τους, «αρρώστια» που έκανε τη ζωή τους περίπλοκη και δυσκόλευε τις µετακινήσεις και τις συναναστροφές τους. Δεν άγγιζαν τίποτε γύρω τους. Στο τρένο ισορροπούσαν όρθιοι, χωρίς να πιάνουν τις χειρολαβές. Κυκλοφορούσαν καλύπτοντας κάθε σηµείο του δέρµατός τους και αφήνοντας εκτεθειµένα µόνο τα µάτια τους, όταν δεν τα έκρυβαν και αυτά πίσω από µεγάλα γυαλιά ηλίου. Δεν σου έδιναν το χέρι, µόνο έσκυβαν ελαφρά από απόσταση. Οταν έφυγα, είχα αποφασίσει πως αυτή η αποστειρωµένη κοινωνία δεν ήταν για εµένα και πως η Ιαπωνία είναι µια χώρα στην οποία δεν θα µπορούσα µε τίποτε να ζήσω. Με τίποτε! Με το που έφθασα στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» και ξανάρχισαν οι αγκαλιές και τα φιλιά, ένιωσα ανακούφιση που επιτέλους ήµουν πάλι πίσω, στο ανοιχτόκαρδο σπίτι. Και να που το ανοιχτόκαρδο «σπίτι» έγινε πιο ψυχρό και από capsule hotel του Τόκιο. Τώρα, κι εγώ χαιρετώ µε ελαφρά υπόκλιση τους γνωστούς που συναντώ στον δρόµο, έχοντας υιοθετήσει το savoir vivre των σαµουράι. Στο τσαντάκι που δένω γύρω από τη µέση µου, µαζί µε το πορτοφόλι και τα κλειδιά µου βάζω όχι µία αλλά δύο µάσκες (έχω πάντα και µια ρεζέρβα για ώρα ανάγκης) και ένα µικρό µπουκάλι µε αντισηπτικό. Βλέποντας ορισµένους να κυκλοφορούν γαντοφορεµένοι σκέφτοµαι πως ίσως θα έπρεπε να το καθιερώσω κι εγώ, ως ένα επιπλέον µέτρο ασφάλειας. Εχω µετανιώσει που τότε, στο µακρινό ταξίδι στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, δεν είχα αγοράσει µερικές από τις υπέρκοµψες, ζωγραφισµένες και πολύχρωµες µάσκες που έβλεπα να πωλούνται σε διάφορα καταστήµατα. Τότε τις είχα θεωρήσει εντελώς άχρηστες. Πού θα τις φορούσα στην Ελλάδα; Τώρα, θα ήταν το καλύτερο δώρο στα γενέθλια ή στις γιορτές φίλων. Παρεµπιπτόντως, προχθές µου έκαναν δώρο ένα ωραιότατο απολυµαντικό που µυρίζει λεβάντα και που ψεκάζεται σε επιφάνειες και ρούχα. Πολύ το χάρηκα. Ψέκασα ακόµα και τις σόλες των παπουτσιών µου. Αν µου το είχαν φέρει µερικούς µήνες πριν θα τους είχα θεωρήσει τρελούς, τώρα µε έχουν καταϋποχρεώσει, δεν ξέρω πώς να τους το ξεπληρώσω. (Μήπως να τους αγοράσω ένα θερµόµετρο υπερύθρων;) Οπως τρελό θα είχα χαρακτηρίσει εκείνον που θα είχε προβλέψει πως το φθινόπωρο του 2020 τα παιδιά θα πήγαιναν στο σχολείο µε µάσκες, οι ηθοποιοί θα έπαιζαν σε άδεια θέατρα και εµείς θα τους παρακολουθούσαµε από το Internet, και πως για να µπαίνουµε σε κλειστούς χώρους θα µας έπαιρναν τη θερµοκρασία. Ολα αυτά που έβλεπα στις ταινίες επιστηµονικής φαντασίας έγιναν η καθηµερινότητά µου. Δύσκολα θα εκπλαγώ µε οποιαδήποτε (µαύρη;) προφητεία για το µέλλον. Και ναι, η Ιαπωνία έγινε µια χώρα στην οποία θα µπορούσα να ζήσω. Ανετα!