Στον Αντώνη και στη Γεωργία Σαμαρά συνέβη το χειρότερο που μπορεί να συμβεί ποτέ στη ζωή του ανθρώπου: έχασαν το παιδί τους. Θα περίμενες ότι όλοι τριγύρω θα καταλάβαιναν αμέσως το μέγεθος του δράματος και θα προσάρμοζαν τη στάση τους αναλόγως. Θα καταλάβαιναν, θέλω να πω, ότι μπροστά σε αυτό το απερινόητο που τους έτυχε, αυτό που δεν χωράει σε λέξεις, το μόνο που μπορείς να κάνεις ως τρίτος είναι να εκφράσεις τα συλλυπητήριά σου και τίποτα παραπάνω. Για όλα τα άλλα, το βουλώνεις και βγάζεις τον σκασμό. Ιδίως αν, μέσα σου, νιώθεις ένα ίχνος σεβασμού για τη δυστυχία των πενθούντων, για τους οποίους κατά τα άλλα υποτίθεται ότι έχεις μεγάλη έγνοια.

Ομολογουμένως, δεν το περίμενα ότι η ξαφνική απώλεια της Λένας Σαμαρά θα πυροδοτούσε έναν ολόκληρο κύκλο συνωμοσιολογίας γύρω από τα αίτια του απροσδόκητου θανάτου της, ούτε, πολύ περισσότερο, ότι αυτές οι ηλίθιες συζητήσεις θα έφταναν μέχρι και το προαύλιο της εκκλησίας τη μέρα της κηδείας της. Από διάφορα λαθρόβια σκανδαλοθηρικά έντυπα περιμένεις την αντιμετώπιση του θανάτου με πορνογραφική χυδαιότητα. Πώς είναι δυνατόν όμως γιατροί (!) να κάνουν στα σοβαρά τέτοιες συζητήσεις και να διοχετεύουν βλακώδη σενάρια στο αδηφάγο κουτσομπολιό; (Τα οποία βεβαίως απαξιώ να αναπαραγάγω εδώ.) Πώς δεν ντρέπονται να εκχυδαΐζουν την τραγωδία με τη συνωμοσιολογία;

Το έντονο ενδιαφέρον της κοινής γνώμης ήταν, πάντως, δικαιολογημένο, λόγω του τραγικού στοιχείου που αγγίζει τους πάντες, πλην διπόδων. Γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε μια γνήσια εκδοχή της τραγωδίας, ως προς ορισμένα στοιχεία της τουλάχιστον. Γιατί, σκεφτείτε ότι για τους περισσότερους, που τον ξέρουν από μακριά, ο Αντώνης Σαμαράς θεωρείται προνομιούχος. Λόγω οικογενειακής προέλευσης, πολιτικής σταδιοδρομίας στα υψηλότερα αξιώματα, αλλά και οικονομικής ευμάρειας, στα μάτια των περισσότερων είναι κάποιος ο οποίος ανήκει σε έναν άλλο κόσμο. Ανώτερο; Μπορεί να μην είναι ανώτερος, πάντως είναι ένας κόσμος στον οποίο τα προβλήματα των κοινών ανθρώπων δεν υφίστανται. Είτε τον συμπαθεί κάποιος πολιτικά είτε όχι, από μακριά έτσι τον βλέπει.

Μέχρι που του συμβαίνει το χειρότερο που μπορεί να επιφυλάσσει η μοίρα σε έναν άνθρωπο. Και τότε εμείς οι τρίτοι νιώθουμε ένα δέος, που δυσκολεύομαι να το περιγράψω, γιατί καταλαβαίνουμε ότι το ίδιο μπορεί να συμβεί και σε εμάς ανά πάσα στιγμή. Νιώθουμε το σημείο εκείνο μέσα μας στο οποίο αυτό που είμαστε ταυτίζεται με όλους τους άλλους, καλούς ή κακούς, μεγάλους ή μικρούς. Αυτός είναι ο λόγος που η τραγωδία, σε κάθε εκδοχή της, πάντα μας αγγίζει. Η άλλη τραγωδία – με την καταχρηστική, την καθημερινή έννοια του όρου – συμβαίνει όταν η πραγματική τραγωδία συναντάται με τη συνωμοσιολογία και τα βρίσκουν μεταξύ τους. Δυστυχώς αυτό συνέβη με τον θάνατο της Λένας Σαμαρά. Ας αναπαυθεί εν ειρήνη…

ΠΑΡΕΜΠΙΠΤΟΝΤΩΣ

Εντύπωση προκάλεσε στην κηδεία της Λένας Σαμαράς η παρουσία του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου. Ο λόγος ήταν ότι ο κ. Παυλόπουλος είχε αποφύγει να παραστεί στην κηδεία του Κώστα Σημίτη, τον περασμένο Ιανουάριο, με τη δικαιολογία ότι η κηδεία είχε πολιτικό χαρακτήρα και εκείνος, ως «ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας», δεν έχει πια θεσμικό ρόλο και, συνεπώς, δεν είχε την υποχρέωση να παρίσταται. Τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο κριτήριο θα μπορούσε να ισχύει και για την κηδεία της κόρης του Αντώνη Σαμαρά, στην οποία όμως ο κ. Παυλόπουλος παρέστη. Υπάρχει ασυνέπεια εκ μέρους του; Κατά το γράμμα του νόμου, όχι.

Γιατί ο κ. Παυλόπουλος δεν είναι πια ο τέως Πρόεδρος, όπως ήταν τον Ιανουάριο, όταν κηδεύτηκε ο Κώστας Σημίτης. Στις αρχές Μαρτίου, η Βουλή εξέλεξε τον Κωνσταντίνο Τασούλα ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Εκτοτε, κατά συνέπεια, είναι η κυρία Κατερίνα Σακελλαροπούλου που φέρει τον τίτλο της τέως, ενώ ο κ. Παυλόπουλος είναι πια ο πρώην. Μπορεί να πηγαίνει ελεύθερα σε κηδείες…

KELLY

Κάπου πήρε το μάτι μου την «είδηση» ότι η Κέιτ Μος (πασίγνωστο σούπερ μόντελ των αρχών του αιώνα μας) χρησιμοποιεί την τσάντα «Kelly» ως τσάντα θαλάσσης. Μέσα σε αυτή την πανάκριβη τσάντα της Hermes, που έχει γίνει σύμβολο κοινωνικής καταξίωσης και φιγούρας, βάζει μέσα το καροτέν της, τη σοκοφρέτα της, την πιπίλα της, τα ακουστικά της, ό,τι τέλος πάντων παίρνει μαζί της στην παραλία η Κέιτ Μος.

Και λοιπόν, τι το αξιοσημείωτο υπάρχει σε αυτό το ασήμαντο γεγονός; Ξεχάσαμε κιόλας, μου φαίνεται, την ηρωική κυρία Σινουάρ, που κοιτούσε την κάμερα ασφαλείας χαμογελώντας και κρατώντας περήφανα την Birkin της, καθώς κατέβαινε στα λαγούμια της Χαμάς, πριν από την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου. Αυτή είναι, ιστορικά, η πλέον ακραία και, ως εκ τούτου, η πλέον αξιομνημόνευτη χρήση τσάντας της Hermes και όχι, βέβαια, ότι η Κέιτ Μος παίρνει την Kelly της στην πλαζ! Κρίμα που η Hermes δεν έχει το σθένος να χρησιμοποιήσει αυτά τα ωραία πλάνα της κυρίας Σινουάρ για μια τολμηρή διαφημιστική καμπάνια…