Πραγματικά, πού ήταν το κράτος όταν οι ακτιβιστές που επιχείρησαν να μπούνε στη Γάζα από την Αίγυπτο έτρωγαν το ξύλο της αρκούδας από τους Αιγύπτιους; Αυτό είναι το ερώτημα που διατρέχει τη διαχρονία του Υπαρκτού Ελληνισμού, ερώτημα υπαρξιακής φύσεως, που καταλήγει βασικό συστατικό της ταυτότητάς μας: πού είναι το κράτος. Αυτή την αγωνία, για το κράτος που θα έπρεπε να υπάρχει εκεί, στον δρόμο προς τη Γάζα, αλλά δεν υπήρχε, εξέφραζαν ουσιαστικά οι τηλεφωνικές εκκλήσεις που έκαναν οι ακτιβιστές, όπως διαβάζουμε, «σε πρεσβείες και υπουργεία», προκειμένου «να προστατευτούν η ασφάλεια και τα δικαιώματά μας». Αν η κυβέρνηση της Αιγύπτου δεν μας κάνει την τιμή να διαθέτει ξεχωριστό υπουργικό χαρτοφυλάκιο για τη χάρη μας, π.χ., υπουργείο Ελληνικών Υποθέσεων, τότε τα υπουργεία στα οποία τηλεφωνούσαν ήταν τα δικά μας, εδώ, στην ωραιότερη χώρα του κόσμου, που κατοικείται από τον εξυπνότερο λαό του κόσμου.

Δεν είναι, βρε παιδιά, κάπως τραβηγμένο από τα μαλλιά να ζητάς από το κράτος σου να σε προστατεύσει, ενώ βρίσκεσαι σε μια ξένη χώρα και επιχειρείς να μπεις σε εμπόλεμη ζώνη, στην οποία η πρόσβαση είναι απαγορευμένη; Δεν είναι μπούκα σε παρουσίαση βιβλίου! Εκεί γίνεται πόλεμος, τι να σου κάνει το κράτος σου; Ούτε η μαμά σου δεν μπορεί να κάνει κάτι αν μπλέξεις έτσι – που αυτές συνήθως μπορούν πολλά. Προσωπικά, αυτό με εξέπληξε περισσότερο από το ότι χρησιμοποίησαν ταξί για να μεταβούν στα σύνορα με τη Γάζα – κάτι που παρεξηγήθηκε, όπως θα εξηγήσω παρακάτω.

Δυστυχώς, τα παιδιά αυτά με πολύ σκληρό τρόπο έμαθαν κάτι που θα μπορούσαν να το είχαν καταλάβει από μόνοι τους, χωρίς πρώτα να χρειαστεί να υποστούν την παντόφλα των Αιγυπτίων: ότι ο πολεμικός τουρισμός δυστυχώς δεν μπορεί να γίνει. Ο,τι άλλο θέλεις γίνεται: ιαματικός, εκκλησιαστικός, ιστορικός, αγροτουρισμός, πες το και οπωσδήποτε κάπου θα υπάρχει. (Σημειώστε ότι στη Λιθουανία υπήρχε θεματικό πάρκο, στο οποίο έμπαινες με 15 δολάρια για να ζήσεις την εμπειρία του Γκουλάγκ. Το περιγράφει η Αν Απλμπαουμ σε ένα από τα βιβλία της.) Πολεμικός, όμως, όχι! Και είναι κρίμα που δεν μπορεί να υπάρξει, γιατί οι τουρίστες θα μάθαιναν πολλά, που μόνο εκείνοι που ζουν τον πόλεμο τα γνωρίζουν. Ας πούμε, πώς μυρίζει το αίμα και τα εντόσθια ανακατωμένα με χώμα; Ολοι το λένε ότι έχει μια μυρωδιά που σου μένει για πάντα, αν διαβάσετε τις αναμνήσεις στρατιωτών από τον πόλεμο. Θα ήταν χρήσιμο, επίσης, αν οι τουρίστες έβλεπαν πώς πεθαίνει κάποιος, πώς σβήνει το βλέμμα του και τι ψελλίζει. («Μαμά», για να μη σας μείνει η περιέργεια. Στις εκτεταμένες έρευνες που έκαναν οι αμερικανοί ψυχολόγοι ξεκινώντας μάλιστα κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου διαπίστωσαν ότι αυτή είναι η συνηθέστερη τελευταία λέξη.)

Θα ήταν πολύ εποικοδομητικός και διδακτικός ο πολεμικός τουρισμός, για τους λόγους που αναφέρω παραπάνω. Τόσο που αν υπήρχε η δυνατότητα, εγώ θα πρότεινα να τον αξιοποιούσε το υπουργείο Παιδείας για να στέλνουμε τα σχολεία για τις πενθήμερες (αυτές που σήμερα τις λένε «πενταήμερες»). Δεν γίνεται όμως! Φανταστείτε, ας πούμε, τους Ουκρανούς στο χαράκωμα, σκυμμένους πάνω από το χειριστήριο του ντρόουν, οι Ρώσοι στα πενήντα μέτρα και, ξαφνικά, ακούγονται χαρούμενες στριγκλιές στα ιαπωνικά και είναι ο ξεναγός που σκάει με ένα τσούρμο ιάπωνες τουρίστες, με τα καπελάκια τους για τον ήλιο, τις κάμερές τους, κι αρχίζει να τους εξηγεί. Γίνονται αυτά τα πράγματα; Ο τουρισμός δεν είναι δικαίωμα στον πόλεμο.

Από τη σύγκριση των δύο πρόσφατων ακτιβιστικών επιχειρήσεων με στόχο τη Γάζα, θαλάσσια και χερσαία, μπορούμε να εξαγάγουμε χρήσιμες διαπιστώσεις για το μέλλον του κινήματος. Η σημαντικότερη είναι αυτή που ξέρουμε ήδη όσοι από εμάς υπηρετήσαμε τη θητεία μας στον ελληνικό στρατό: ότι οι συνθήκες στο Πολεμικό Ναυτικό (ΠΝ) είναι καλύτερες από εκείνες στο Πεζικό (ΠΖ). Το είδαμε στην περίπτωση του γιοτ με τους ινφλουένσερ-ακτιβιστές που σταμάτησαν οι Ισραηλινοί. Τους έδωσαν σάντουιτς και νερό, ενώ στους πεζικάριους οι Αιγύπτιοι έδωσαν παντόφλα. Εξ αυτού του λόγου, θα εισηγούμην όπως το σάντουιτς γίνει το έμβλημα του ΠΝ των ακτιβιστών, η δε παντόφλα του ΠΖ. Περικυκλωμένα από φύλλα ελιάς (όχι πολεμοχαρείς δάφνες, ούτε αιμοδιψή δρυόφυλλα) θα ήταν το κατάλληλο έμβλημα για κάθε όπλο και μάλιστα με ιστορική αναφορά στην προέλευση του συμβόλου!

Οσο για τη χλεύη που εξέμεσαν διάφοροι σχολιαστές, για το γεγονός ότι οι πεζικάριοι επέλεξαν να κάνουν με ταξί τη διαδρομή προς τη Γάζα, εκθέτει τους ίδιους και την κολοσσιαία άγνοιά τους. Δεν έχετε ακούσει ποτέ, βρε σεις, για Μηχανοκίνητο Πεζικό; Mechanized Infantry Division, που λένε στα αγγλικά; Αυτό έκαναν οι άνθρωποι, για πρακτικούς λόγους. Είμαι βέβαιος, άλλωστε, ότι θα είχαν υπ’ όψιν τους τις τρομερές φυσικές δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι Αγγλοι για να καταφέρουν να σπάσουν την άμυνα των Τούρκων στη Γάζα το 1918 και χρησιμοποίησαν ταξί για να εξοικονομήσουν δυνάμεις για το «big push». Θεωρητικά το προσέγγισαν σωστά. Αλλο πώς κατέληξε στην πράξη…

Ούτε τις κουβέρτες

Η τελευταία φορά που υπήρξε πολεμικός τουρισμός ήταν στις 21 Ιουλίου 1861, στην πρώτη Μάχη του Μπουλ Ραν (γιατί υπήρξε και δεύτερη), που ήταν και η πρώτη σοβαρή αναμέτρηση των Βορείων με τους Νοτίους στον Αμερικανικό Εμφύλιο. Επειδή η απόσταση από την Ουάσιγκτον ήταν μικρή (όσο από την Αθήνα στη Βάρκιζα), η καλή κοινωνία της πρωτεύουσας μαζεύτηκε στους λόφους τριγύρω για να απολαύσει το θέαμα κάνοντας πικ-νικ. Οι Βόρειοι ηττήθηκαν κατά κράτος και έστρεψαν τα νώτα, μαζί τους και οι τουρίστες όπου φύγει-φύγει! Ούτε τις κουβερτούλες που είχαν φέρει από τα σπίτια τους δεν πρόλαβαν να μαζέψουν. Εκτοτε, δεν γνωρίζω να έχει υπάρξει ανάλογο περιστατικό. Κρίμα…