Τα παιδιά έξω από τους πολέμους μας

Ας υποθέσουμε πως πριν από λίγες μέρες υποδεχόμασταν με μία συναυλία στο Σύνταγμα το 1980 ή ακόμη και το 1970. Ο δήμαρχος της πόλης ανέβαινε στη σκηνή με ένα μικρό κορίτσι από την Παλαιστίνη, από το Πακιστάν, από τη Νιγηρία, από όπου αλλού. Τι θα συνέβαινε; Ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις; Δεν μπορεί κάποιος να υποστηρίξει τίποτα με βεβαιότητα, όμως νομίζω πως δεν θα γινόταν απολύτως τίποτα. Θα ήταν ένα όμορφο, ανθρώπινο στιγμιότυπο, ορισμένοι θα το έβρισκαν και λίγο «εξωτικό» και ως εκεί.

Υπάρχουν φυσικά κάποιες ιδιαιτερότητες που δεν μπορούμε να τις αγνοήσουμε. Το ’70 και το ’80 το κοριτσάκι δεν θα νοηματοδοτούσε τίποτα το πολιτικό, δεν θα εκπροσωπούσε «εισβολείς» ή «τρομοκράτες», δεν θα ήταν η απειλή, ο διάβολος σε μορφή αγγέλου για την πατρίδα που πρέπει πάση θυσία να διατηρήσει την καθαρότητά της σε μια εποχή που οι άνθρωποι οι από αλλού φερμένοι είναι μολυσματικοί. Οι συμβολισμοί πολλές φορές είναι αδίστακτοι, δεν σε αφήνουν να δεις άνθρωπο παρά μόνο εχθρό, και μέσω απαγωγικής σκέψης να δαιμονοποιήσεις ένα παιδί.