Σε πλήρη ανατροπή των βασικών κανόνων που διέπουν την Αμερικανική Δημοκρατία μέσω του συστήματος των Checks and Balances (Ελέγχων και Ισορροπιών) που καθορίζει την απρόσκοπτη λειτουργία χωρίς παρεμβάσεις στη νομοθετική εξουσία (Βουλή και Γερουσία) και στη δικαστική από τον εκάστοτε ένοικο του Λευκού Οίκου, οδηγεί τώρα απροκάλυπτα ο Ντόναλντ Τραμπ.
Ο οποίος έχει ήδη αγνοήσει τις καταδικαστικές εις βάρος του αποφάσεις για την επιχείρηση νόθευσης των αποτελεσμάτων της προηγούμενης εκλογικής αναμέτρησης και την εισβολή οπαδών του στο Καπιτώλιο εγκαθιστώντας κομματικούς του φίλους να διευθύνουν το υπουργείο Δικαιοσύνης και το FBI και στηριζόμενος στην πλειοψηφία που διαθέτουν και στα δύο Σώματα του Κογκρέσου οι Ρεπουμπλικανοί.
Με αποτέλεσμα να τίθεται πλέον ευθέως το ερώτημα αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να τον σταματήσει στον δρόμο της ανεξέλεγκτης αυθαιρεσίας που βαδίζει, με ό,τι αρνητικό μπορεί να σημαίνει αυτό σε μια εποχή που έχουν έλθει κυριολεκτικά τα πάνω κάτω και πολλοί μιλούν για το ενδεχόμενο ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ήδη ο νέος Πάπας έχει επισημάνει ότι «ουσιαστικά βρισκόμαστε σε έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο που διεξάγεται σε κομμάτια», δηλαδή με παράλληλες συγκρούσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Και ας μην ξεχνάμε επίσης ότι ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή έχει ξεπεράσει τις 600 (!) ημέρες, χωρίς να διαγράφεται μια σοβαρή προοπτική για την επίλυσή του, με τον αδίστακτο Νετανιάχου να συνεχίζει απτόητος την εξόντωση των Παλαιστινίων, παρά το γεγονός ότι αποδέχθηκε την τελευταία αμερικανική πρόταση εκεχειρίας την οποία όμως απέρριψε η Χαμάς.
Ενώ και στον πόλεμο στην Ουκρανία ο Πούτιν έχει καταλάβει ότι με τα πισωγυρίσματα του Τραμπ δεν αντιμετωπίζει ένα ουσιαστικό εμπόδιο στη δράση του από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά ούτε και από τους Ευρωπαίους, που εμφανίζονται αδύναμοι να δράσουν αποτελεσματικά.
Για να μη μιλήσουμε για τον πρόσφατο διάλογο κωφών στην Κωνσταντινούπολη, που δεν έφερε κανένα απολύτως αποτέλεσμα, εκτός βέβαια από την αναβάθμιση του διεθνούς ρόλου της Τουρκίας. Η οποία τώρα κρίνεται και ως ο απαραίτητος εταίρος για τη συμμετοχή της στην κοινή ευρωπαϊκή άμυνα, προκαλώντας τις γνωστές ενστάσεις της ελληνικής πλευράς.
Ολα αυτά πάντως δεν μειώνουν τη γενικότερη ανησυχία για τον αγώνα επιρροής στην Ουάσιγκτον μεταξύ της δικαστικής εξουσίας (που προέβαλε ήδη βέτο στο θέμα της επιβολής των υπερβολικών δασμών) και του αμερικανού προέδρου. Με το ερώτημα να παραμένει ως προς το αν μπορούν και άλλες ανάλογες αποφάσεις της Δικαιοσύνης να σταματήσουν την καταστροφική πορεία του Τραμπ.
Οταν διαθέτει, με τον αριθμό των δικαστών που είχε διορίσει στην προηγούμενη θητεία του, την απόλυτη πλειοψηφία στο Ανώτατο Δικαστήριο, όπου όλες οι αποφάσεις μπορούν να καταλήξουν τελικά.
Ενώ η υπόθεση του Χάρβαρντ, με την άρνηση χορήγησης βίζας στους ξένους φοιτητές, που και αυτή έχει παραπεμφθεί στα δικαστήρια, παίρνει τώρα ευρύτερες διαστάσεις στο πλαίσιο ενός άλλου «πολέμου» (με τη μεταφορική του έννοια) για τις γενικότερες ακαδημαϊκές ελευθερίες.
Και είναι αυτό το ταυτόχρονο ξέσπασμα πολέμων, όχι μόνο στη διεθνή σκηνή αλλά και στο εσωτερικό της κλονιζόμενης από τις ενέργειες του προέδρου σχυρότερης δημοκρατίας στον κόσμο, που προκαλεί μια πρωτόγνωρη παγκόσμια ανησυχία.
