Η πρώτη κυβέρνηση στην έναρξη της Μεταπολίτευσης του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η Αλλαγή του Ανδρέα Παπανδρέου. Η εκσυγχρονιστική περίοδος του Κώστα Σημίτη, η είσοδος στα μνημόνια με φόντο το Καστελλόριζο και σε πρώτο πλάνο ο Γιώργος Παπανδρέου. Για να μείνει μια κυβέρνηση στα κατάστιχα της Ιστορίας, πρέπει να αφήσει πίσω της πράγματα, γεγονότα και πρόσωπα ή και σκάνδαλα για να τη θυμάσαι.
Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Ιανουαρίου 2015 έσβησε χθες τα κεράκια των 10 ετών. Τόσα έχουν περάσει από την «πρώτη φορά Αριστερά» που τότε πολλοί, οι περισσότεροι μάλιστα από όσους πήγαν στην κάλπη, την είδαν ως την ελπίδα και τη νίκη απέναντι στο παλιό. Το σύστημα. Την είδαν ως τη μία και μόνη αλήθεια που είχε απομείνει στον τόπο.
Ακόμα και η σύμπραξη της Αριστεράς με τη λαϊκή Δεξιά των Ανεξάρτητων Ελλήνων δεν θάμπωσε το αφήγημα του Αλέξη Τσίπρα και της ασυγχρόνιστης και σίγουρα ανόμοιας, όπως αποδείχθηκε από το 2019 και ύστερα, κομπανίας του. Εκείνος ως frontman και οι υπόλοιποι σαν κάτι από μπάντα, ήθελαν να χορέψουν την Ευρώπη στους ρυθμούς εκείνου του σουρεάλ πάρτι που στήθηκε το βράδυ της νίκης.
Στους 9 μήνες που κράτησε η πρώτη φορά Αριστερά (αν και το ΠαΣοΚ του 1981 ήταν η πρώτη αριστερών και προοδευτικών πολιτικών πραγματικότητα που γνώρισε το ελληνικό κράτος) μέχρι τη συνειδητοποίηση της αυταπάτης που είχε ο ίδιος ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, κάθε μέρα ήταν και ένα βιβλίο.
Τα φουλάρια από haute coutoure του Γιάνη Βαρουφάκη, οι μπούκες που ήθελε να κάνει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης στο Νομισματοκοπείο, οι στρατιωτικές στολές του Πάνου Καμμένου και ταυτόχρονα η θεσμική φορεσιά που προσπαθούσε να φορέσει ο Αλέξης Τσίπρας όταν έβγαινε από τα σύνορα, ανακατεύονταν μεταξύ τους και όταν έλειπε ένα κερασάκι ερχόταν από το Facebook ο Νίκος Καρανίκας να το τοποθετήσει.
Ηταν όλα στραβά και λάθος επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ; Οχι. Αλλά ήταν τελείως διαφορετική πρώτη περίοδος και θητεία σε σχέση με αυτήν που άρχισε μετά τη δεύτερη νίκη τον Σεπτέμβριο του 2015, που δεν ανήκει στο ίδιο κεφάλαιο. Η πρώτη φορά Αριστερά κράτησε κάποιους μήνες, η επιπολαιότητά της κορυφώθηκε με το δημοψήφισμα και η αναξιοπιστία και προχειρότητά της επιβεβαιώθηκαν την επομένη του δημοψηφίσματος που το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ.
Αυτή η αναστροφή ήταν η πρώτη αλλαγή πορείας προς την πραγματικότητα και την κανονικότητα. Μια πολιτικά ώριμη παρένθεση της παρένθεσης.