Η γυναίκα στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν σε έξαλλη κατάσταση. Μια εργαζόμενη μητέρα πεντάχρονου μόλις ενημερώθηκε πως η σχολική χρονιά στο δημόσιο νηπιαγωγείο του παιδιού της, στα Βριλήσσια, ξεκινά με δύο δασκάλες λιγότερες από τις συνολικά έξι που απαιτούνται.  «Κάνουν τα μαθήματα εκ περιτροπής σε όλα τα τμήματα» μου εξηγεί. «Και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε το ολοήμερο, ούτε το διευρυμένο ολοήμερο, ούτε η πρωινή ζώνη. Τι θα κάνω;». Ρωτάει μέχρι πότε θα συνεχιστεί αυτή η κατάσταση και κανείς δεν ξέρει να της πει.

Τι να πεις σε έναν εργαζόμενο που χωρίς να φέρει καμία ευθύνη, βρίσκεται ξαφνικά μπροστά σε απόλυτο αδιέξοδο; Πώς μπορεί ο γονιός και να εργάζεται κανονικά και να παραλαμβάνει το παιδί του κάθε μέρα στη μία το μεσημέρι; Και στο κάτω-κάτω της γραφής, γιατί πρέπει να αποδεχθεί ότι, παρά το γεγονός πως πληρώνει κανονικά (και με το παραπάνω) τους φόρους του, το κράτος δεν έχει βρει τρόπο να του εξασφαλίζει το στοιχειώδες;

Το υπουργείο εξηγεί ότι συχνά γίνονται προσλήψεις και οι προσληφθέντες δηλώνουν κατευθείαν άδεια. Πράγματι, τουλάχιστον ένα από τα κενά και στο εν λόγω νηπιαγωγείο έτσι προέκυψε. Από την άλλη, για σταθείτε! Και τι φταίει ο γονιός; Το παιδί τι φταίει; Δεκαετίες τώρα κάθε Σεπτέμβριο συζητάμε το ίδιο θέμα. Ας βρει λοιπόν τρόπο η κυβέρνηση να το λύσει. Εδώ βρήκαν φόρμουλα να δουλεύει κανείς 13 ώρες τη μέρα νόμιμα! Αυτό γιατί δεν το λύνουν;

«Στηρίζουμε έμπρακτα την ελληνική οικογένεια. Οχι μόνο γιατί αυτό είναι το δίκαιο, αλλά γιατί με αυτόν τον τρόπο προσθέτουμε ακόμα ένα δυνατό “βέλος” στη φαρέτρα μας στη μάχη κατά του προβλήματος του δημογραφικού» είπε προ ημερών ο Πρωθυπουργός από τη Θεσσαλονίκη. Ο κ. Μητσοτάκης αναφερόταν στην ευνοϊκότερη φορολογική αντιμετώπιση όσων έχουν παιδιά.

Μόνο που το πρόβλημα της χώρας είναι ευρύτερο. Δεν θέλει το κράτος μας να κάνουμε παιδιά. «Να τα κάνεις, αλλά με δική σου ευθύνη» μας λέει με κάθε ευκαιρία.

Κι αυτό το βλέπουμε καθημερινά, παντού: Στα νηπιαγωγεία, στα πεζοδρόμια, στα πάρκα που δεν έχουμε, στη γραφειοκρατία, στις περιουσίες που ακουμπάμε σε γιατρούς και σε φροντιστήρια. Παντού. Απλώς τόσες δεκαετίες το κενό το κάλυπταν με μπαλώματα η γιαγιά κι ο παππούς, η καλή γειτόνισσα. Αυτά όμως σήμερα τελείωσαν.

Σήμερα ο έλληνας γονιός είναι πιο μόνος απ’ όσο έχει υπάρξει ποτέ. Και κανείς δεν θα κάνει παιδί επειδή του έδωσες 50 ή και 300 ευρώ παραπάνω. Ακόμη κι αν δεν τα ακουμπήσει αργά ή γρήγορα κι αυτά στο ταμείο του σουπερμάρκετ, δεν του λύνουν το πρόβλημα. Γιατί το πρόβλημα είναι αυτό το «κόψε τον λαιμό σου» που ακούει με το παραμικρό ζώντας σε ένα κράτος εχθρικό στην οικογένεια.