Κάποια στιγμή πρέπει να λέμε ένα μπάστα. Οταν αρχίζουν οι ζαλάδες από τα απανωτά, κάπου πρέπει να σκεφτείς κι ένα «για κάτσε καλά». Κοιτάς τη ζωή σου, θυμάσαι από τι έχεις περάσει, πόσο έχεις κουραστεί για δυο πραγματάκια, πόσους ανθρώπους «ανασταίνεις» ή φροντίζεις, και λες δεν φτάσαμε ως εδώ για να μας εκβιάζουν όλοι. Δεν φτάσαμε ως εδώ για να απειλούμαστε αύριο το πρωί με πόλεμο – από είκοσι νοματαίους που αποφασίζουν, δεν είναι περισσότεροι -, δεν φτάσαμε ως εδώ για να μπαίνουμε κάθε χρόνο σε χειμώνες που υπόσχονται οικονομικούς εφιάλτες και ενεργειακή φτώχεια, δεν φτάσαμε ως εδώ για να αναστέλλουμε μονίμως τη ζωή μας.
Είμαστε αγνώριστοι πια σε σχέση με τους πρώτους εαυτούς μας, τους νεανικούς που δεν τα σηκώναμε αυτά. Τώρα τα σηκώνουμε. Και είναι εντυπωσιακό ότι τα σηκώνουμε παρά το γεγονός πως τώρα έχουμε πολλά να υπερασπιστούμε – τότε ήταν μόνο η νεανική ορμή και το αίσθημα περί δικαίου. Εχουμε ματώσει να φτιάξουμε έναν κόσμο στοιχειωδώς λειτουργικό, να χαιρόμαστε, να δημιουργούμε, να έχουμε τους ανθρώπους μας γύρω μας και να φροντίζουμε να είναι και εκείνοι όρθιοι και δυνατοί.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
