Με τη λέξη «επέτειο» χαρακτηρίζουμε την πανηγυρική ανάκληση γεγονότων με την οποία επιθυμούμε να «βεβαιώσουμε», δημόσια, για μια ακόμα φορά, τη διάχυτη συμφωνία για τη σημασία που αποδίδουμε σε αυτά.
Μια επέτειος, έτσι οριζόμενη, δείχνει να έχει ως προέχουσα «αποστολή» μια περισσότερο ή λιγότερο δοξολογική αναπαράσταση των γεγονότων, μέσω της οποίας επιδιώκεται ο εγκοινωνισμός μας σε μια, εξίσου λιγότερο ή περισσότερο, επίσημη σημασιοδότηση των συμβάντων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η επέτειος προσκτάται συμβολική λειτουργία. Ενα σύμβολο, θυμίζω, παράγεται όταν κάποιο αντικείμενο το κόψουμε σ’ ένα ή περισσότερα «κομμάτια» και αυτά τα μοιράσουμε έτσι ώστε μόνο η «συνάντηση», ή συμβολή, όλων των κομματιών να επιτρέπει την ανασύνδεση του όλου. Και ενώ στην αρχή το σύμβολο έχει υλική υπόσταση, ξύλινη, πήλινη ή άλλη, σιγά-σιγά η συμβολή, η συμφωνία, η συνάντηση αρχίζει να αφορά εικόνες, λόγους, αξίες που οι άνθρωποι μοιράζονται μεταξύ τους. Οχι πια όμως με το να κρατάει ο καθένας ένα υλικό τμήμα της εικόνας, ή μια λέξη από τον λόγο, αλλά με το να υποθέτει, ο καθένας, πως η αντίληψή του πάνω στην εικόνα, πάνω στη λέξη, πάνω στην αξία, συμπίπτει, συναρμόζεται, συμβάλλεται με την αντίληψη των άλλων. Ομως οι υποθέσεις ή οι αντιλήψεις δεν συναντώνται πάντοτε εντελώς. Από τη στιγμή που τα «κομμάτια» των συμβόλων έπαψαν να είναι υλικά, δηλαδή εξ αντικειμένου αναμφισβήτητα στο σχήμα και στο όνομα, γίνονται απόψεις. Και η διεκδικούμενη συναντίληψη υποφέρει. Και τότε ένα ζήτημα επιλογής ανακύπτει ανάμεσα σε δύο μορφές – ακριβέστερα χρήσεις – της επετειακής λειτουργίας:
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
