Κατηφορίζοντας ένα απόγευμα του Σεπτεμβρίου τον κεντρικό δρόμο της Χώρας της Ανδρου (και σε αναζήτηση σχολείου της περιοχής), μια γλυκιά, αλλά ταυτόχρονα επιβλητική, μουσική ξεχύθηκε από το ισόγειο του κτιρίου απέναντι από την περίφημη πλατεία του Γηροκομείου. Καθώς οι νότες γίνονταν πρόσωπα, η μουσική υποχώρησε, και οι νέοι που λίγο νωρίτερα έπαιζαν, μέλη του Μουσικού Συλλόγου της Ανδρου, γέμισαν ταχύτατα την πλατεία απέναντι, συζητώντας δυνατά ή γελώντας χαρούμενα. Το μεγάλο μουσικό σχολείο της περιοχής θα παρέδιδε σε λίγες ώρες τους νέους του πίσω στις τάξεις και στα χέρια των καθηγητών τους, στην έναρξη μιας χρονιάς που ξεκινά με αγωνία αλλά και ελπίδες.
Η σκηνή ήταν ομολογουμένως υπέροχη. Κατ’ επέκταση, πέρασε μάλλον… απαρατήρητο το σχόλιο φίλου της εφημερίδας και πνευματικού ανθρώπου του νησιού, που δήλωνε λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα: «Γιατί με φέρατε εδώ; Εγώ στο Κόρθι έχω ό,τι χρειάζομαι»… Η εκδρομή στο Κόρθι το απέδειξε σύντομα. Στον ομώνυμο Ορμο, το Κόρθι της Ανδρου, είναι ένα μαγευτικό παραθαλάσσιο χωριό με περίπου 1.900-2.000 μόνιμους κατοίκους τον χειμώνα, από τους οποίους μόνο οι 60 είναι μαθητές και μαθήτριες του Γυμνασίου και Λυκείου. Ενα μικρός τόπος, που έχει όνειρα, ελπίδες και ζωντάνια. Οι μαθητές και οι μαθήτριές του δέχθηκαν με χαρά να φτιάξουν μια ολόκληρη εφημερίδα για «Το Βήμα» παίρνοντας τη σκυτάλη από τους μαθητές και τις μαθήτριες της Ορεστιάδας και δίνοντας στο φθινόπωρο το γαλάζιο χρώμα του Αιγαίου. Πώς είναι να μένεις σε ένα νησί; Πώς είναι το σχολείο τους; Πώς μπορούν να γίνουν οι «πρεσβευτές» της αρχοντικής Ανδρου στην υπόλοιπη Ελλάδα; Ιδού όσα έχουν να πουν…
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
