[«Ποτέ δεν είναι αργά, κύριε καθηγητά» («Richard says goodbye», ΗΠΑ, 2018). Δράμα του Γουέιν Ρόμπερτς.]
«Γιατί επιλέγουμε να επιπλεύσουμε σ’ αυτό το παράξενο πράγμα που λέγεται ζωή χωρίς τελικά να ζούμε;» αναρωτιέται φωναχτά ο καθηγητής Πανεπιστημίου Ρίτσαρντ Μπράουν μιλώντας σε μια χούφτα φοιτητές, εκείνους τους οποίους ο ίδιος, κατά κάποιον τρόπο, έχει επιλέξει για να παρακολουθήσουν το μάθημά του. Ο Ρίτσαρντ, ένας κινηματογραφικός ήρωας που πάνω απ’ όλα μας θυμίζει πόσο μαγνητικός ηθοποιός εξακολουθεί να είναι άπαξ και το αποφασίσει επιλέγοντας έναν χυμώδη ρόλο ο Τζόνι Ντεπ, βιώνει μια περίεργη κατάσταση – ίσως την τελευταία της σύντομης ζωής του. Διότι από το πρώτο κιόλας πλάνο τού «Ποτέ δεν είναι αργά, κύριε καθηγητά» ο σκηνοθέτης Γουέιν Ρόμπερτς μας βάζει στην καρδιά του ζητήματος: ο καθηγητής πάσχει από μια ανίατη αρρώστια, είναι «καταδικασμένος σε θάνατο», ένας dead man walking με ελάχιστους μήνες ζωής μπροστά του.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
