Χειροποίητες ψηφίδες λευκού μαρμάρου αλλά και μπρούντζου και αλπακά. Σκληρές, «υδάτινες» επιφάνειες που συμπορεύονται με τα θραύσματα του αρχαιολογικού χώρου της αρχαίας Μεσσήνης. Καθώς το φως του ήλιου μεταβάλλεται κατά τη διάρκεια της ημέρας, τις μεταμορφώνει και τις κάνει να αποδίδουν με κάποιον τρόπο την κίνηση του νερού και τους ιριδισμούς που προκύπτουν από τη διάθλασή του εντός τους και τη συνεχή κίνηση και αλλαγή τους. Πέντε μεγάλα ψηφιδωτά της Χριστίνας Νάκου, στα οποία η κίνηση του νερού μοιάζει να αποδίδεται ενάντια σε κάθε φυσικό νόμο, παρουσιάζονται στον βραβευμένο από την Europa Nostra αρχαιολογικό χώρο, στο πλαίσιο της έκθεσης «Ακολουθώντας τη διαδρομή του νερού» (ως τις 10/10), με την έγκριση της Εφορείας Αρχαιοτήτων Μεσσηνίας και της Εταιρείας Μεσσηνιακών Αρχαιολογικών Σπουδών. Χάρη στην τεχνική opus vermiculatum όπου χρησιμοποιούνται πολύ μικρές ψηφίδες και την ευαίσθητη προσέγγιση της εικαστικού, η κίνηση του νερού αποδίδεται στον βαθμό βέβαια που το επιτρέπει η τεχνική της, η οποία συνδέεται περισσότερο με τη διαχρονικότητα, την αντοχή και τη σταθερότητα της πέτρας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
