Πίσω από τις σκηνές του Αγοραφοβικού Φεστιβάλ βρίσκονται άνθρωποι που το ζουν με όλο τους το είναι: παραγωγοί, μουσικοί, επιμελητές και φίλοι της σκηνής που αφιερώνουν χρόνο, ενέργεια και συναίσθημα σε μια δράση που αφορά την ανεξάρτητη μουσική και έχει γράψει τη δική της ιστορία. Οι προσωπικές τους αφηγήσεις στο ΒΗΜΑ Encore φωτίζουν πώς ένα φεστιβάλ γίνεται κάτι πολύ παραπάνω από μουσική· γίνεται σημείο συνάντησης, μνήμης και αντοχής για μια ολόκληρη γενιά.
Όταν το Αγοραφοβικό αγάπησε την Λένα Πλάτωνος
Ηρώ Λιάτου – Εκτέλεση παραγωγής
Καθώς διασχίζαμε το κοινό με την σπουδαία Λένα Πλάτωνος στο περσινό ΑΦΦ, με συγκίνησε τρομερά η ευλάβεια και ο σεβασμός του κόσμου προς το καλλιτεχνικό μεγαλείο αυτής της γυναίκας. Είχα πολλά χρόνια να αντικρίσω την χειροπιαστή αγάπη του θεατή για τον σημαντικό του καλλιτέχνη. Προσπαθώντας να διασχίσουμε το κοινό των 1800 ατόμων για να βρεθούμε στο backstage, έβλεπες κεφάλια να γυρνάνε και να ψιθυρίζουν «Η Λένα, η Λένα!», με τον ενθουσιασμό μικρού παιδιού.
Ακούγονταν φωνές «Λένα σε αγαπάμε», την αγκάλιαζαν, της χάιδευαν τα χέρια, ανυπομονούσαν να την δουν πάνω στο stage, κι αυτό το χειροκρότημα και οι ζητωκραυγές με το που ακούστηκε η πρώτη νότα στο πιάνο της, ακόμα μου δημιουργεί δέος και μου απαντά στο γιατί συνεχίζουμε να κοπιάζουμε και να αγωνιούμε για την δημιουργία τέτοιων θεσμών.
Ένα βράδυ με «Τα παιδιά του Δεκέμβρη»
Metaman – Επιμέλεια Αγοραφοβικού Φεστιβάλ 2024
Υπάρχει μια στιγμή, καμιά βδομάδα μετά τη λήξη του ΑΦΦ 24, που ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας απέναντι από το ΠΛΥΦΑ περιγράφει στον ίδιο τον Παντελή «Regressverbot», την απογειωτική έκσταση που ένιωσε όταν, διασχίζοντας τον δρόμο, κάθισε με μια μπύρα στην είσοδο του live να ξεκουραστεί την ώρα που έπαιζε το «Kids of December». Η performance αυτού του ανθρώπου, μπροστά στη γλυκιά αμηχανία του δημιουργού, θα μείνει για πάντα στο μυαλό μου ως η ύψιστη τιμή προς το Αγοραφοβικό Φεστιβάλ.
Ξημέρωμα μετά το τέλος του Αγοραφοβικού
Άρης Νικολόπουλος – Διοργάνωση – Επιμέλεια Αγοραφοβικού Φεστιβάλ 2023
Είχα δύο μέρες να πιω αλκοόλ. Στις 04.00 πήγα στον Γαρούφο, που είχε ακόμα τα φώτα αναμμένα, ζήτησα από την Σούλα μια μπύρα και έκατσα στην άκρη του πεζοδρομίου. Έπειτα γύρισα σπίτι, κοιμήθηκα κάνα δίωρο και επέστρεψα στο ΠΛΥΦΑ. Στις 07.00 αντικατέστησα τον φύλακα που τελείωνε την βάρδια του και ξεκίνησα να καλώ μανιωδώς την εταιρεία να έρθει να παραλάβει τις χημικές τουαλέτες.
Από το βάθος, στο τέλος του μικρού δρόμου μέσα στο ΠΛΥΦΑ, ακούγονταν ακόμα φωνές και μουσική. Ήταν ένα πάρτι που ξεκίνησε το προηγούμενο βράδυ, με το που ολοκληρώθηκε το live του Pan Pan και από ό,τι φαίνεται δεν θα το διέλυαν σύντομα. Για τις επόμενες τρεις ώρες καθόμουν σε ένα σπαστό καρεκλάκι στον δρόμο και παρατηρούσα τον κόσμο να φεύγει σουρωμένος και χαρούμενος. Άλλοι αγκαλιασμένοι, άλλοι φλυαρούσαν, άλλοι περπατούσαν σιωπηλοί, αλλά ευχαριστημένοι – κανείς δεν μένει ως τις 10:00 το πρωί αν δεν περνάει καλά.
Η μουσική σταμάτησε. Το φορτηγό ήρθε, συνεννοήθηκα με τον οδηγό με μουγκρητά και όταν φορτώθηκε και η τελευταία τουαλέτα, το μόνο που έμενε για να ολοκληρωθεί το ΑΦΦ23 ήταν να περάσω την μισάνοιχτη πύλη.
Έμεινα όμως εκεί για μισή ώρα ακόμα. Έπειτα περπάτησα την Σπύρου Πάτση, πέρασα στην απέναντι πλευρά της Καβάλας στάθηκα στο φανάρι και έβαλα να ακούσω τα «Προάστια» των Στέρεο Νόβα.
Μια αφίσα, ένα βινύλιο και ένα κλεμμένο διαστημόπλοιο
Sci-fi River – Επιμέλεια προγράμματος Αγοραφοβικού Φεστιβάλ 2025
Τ’ όνομα του Παναγιώτη Πανταζή το είδα πρώτη φορά στην επιφάνεια μιας πόρτας τουαλέτας σ’ ένα σπίτι στην Κυψέλη. Για την ακρίβεια, δεν είχα προσέξει το όνομα, αλλά τα γράμματα πάνω στην αφίσα που έγραφαν: «κάποτε κλέψαμε ένα διαστημόπλοιο μαζί». Ήταν μια σειρά από κόμικ στριπς, σε εκτύπωση Α1. Αυτό το σπίτι ήταν ένα απ’ τα πρώτα σπίτια που πήγα στην Κυψέλη. Πριν μετακομίσω κι εγώ εκεί, πριν ξεφτιλιστεί τελείως η κατάσταση με τους τουρίστες και τα μαγαζιά, ίσως πριν καν ξεκινήσω να δουλεύω στη γειτονιά.
Τα παιδιά κάποια στιγμή μετακόμισαν και η αφίσα χάθηκε. Εγώ έπιασα ένα σπίτι στην οδό Αρμονίας, μετά στη συμβολή Αριστοτέλους και Αγίου Μελετίου, κι όταν τελείωσε κι αυτό, είπα τέρμα η Κυψέλη. Ένας φίλος έφευγε από μια συγκατοίκηση στο Παγκράτι, και πήρα τη θέση του. Αυτό το σπίτι θα γινόταν το πρώτο πραγματικά δικό μου σπίτι. Και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα να βάλω στον χώρο ήταν εκείνη η αφίσα απ’ την τουαλέτα στο σπίτι των παιδιών στην Κυψέλη. Έψαξα να τη βρω, και έπεσα στο όνομα του Παναγιώτη Πανταζή. Το Χτύπα με σαν ρεύμα στην πίστα είχε βγει λίγο καιρό πριν. Λέω, μα είναι ο ίδιος άνθρωπος; Του έστειλα μήνυμα.
Φωτό: PETER EF
Έναν χρόνο μετά βρεθήκαμε στο πρώτο Αγοραφοβικό. Με πλησίασε, μου έδωσε δυο εφτάιντσα του «Διακοπές στην Αθήνα» και μου ζήτησε να τα υπογράψω. Μου εξήγησε πως ήθελε τα παιδιά του να έχουν τον πρώτο μου δίσκο υπογεγραμμένο. Ένα δισκάκι για το καθένα.
Το δικό μας Woodstock
Κατερίνα Π. Τριχιά – Επικοινωνία
Την πρώτη ημέρα του πρώτου Aγοραφοβικού, είχα μαζί μου την αναλογική μου για να τραβήξω κάποιες φωτογραφίες για το προσωπικό μου αρχείο. Ένιωθα έντονα ότι κάθε στιγμή του Φεστιβάλ θα συντροφεύει για χρόνια, όσους/ες παρευρέθηκαν. Το σκεφτόμουν σαν το δικό μας Woodstock. Ευτυχώς όχι αποτυχημένο όπως του ‘99, αλλά αναγκαίο όσο του ‘69, σε μία πόλη που τα live της εγχώριας εναλλακτικής σκηνής έχουν περιοριστεί σημαντικά, με τους περισσότερους χώρους που είχαμε συνηθίσει να ανακαλύπτουμε νέα μουσική να έχουν κλείσει ή να έχουν σταματήσει να κάνουν συχνά live.
Μοιράζομαι μαζί σας την πρώτη και την τελευταία από τις μόλις 5 φωτογραφίες που τράβηξα, πριν μπω στη δίνη του Φεστιβάλ, που πραγματικά αλλοιώνει την αίσθηση του χρόνου, με τις τρεις σκηνές του και τα απανωτά, ετερόκλητα performance του κάθε διημέρου.
Μοιράζομαι την ανάμνηση της «αποφασιστικής» στιγμής, που είπα: δεν θα βγάλω άλλες φωτογραφίες, θέλω απλά να το απολαύσω.
Στην πρώτη φωτογραφία μόλις έχουν τελειώσει όλα τα soundcheck και αναμένουμε την έναρξη του ΑΦΦ23.
Photo: Κατερίνα Π. Τριχιά
Στη δεύτερη απεικονίζονται οι The Callas στην Α7 σκηνή.
Photo: Κατείνα Π. Τριχιά
Την επόμενη ημέρα δεν πήρα μαζί μου την κάμερα, ούτε την επόμενη χρονιά.
INFO
Το φετινό Αγοραφοβικό φεστιβάλ (ΑΦΦ 2025) πραγματοποιείται στο ΠΛΥΦΑ το τελευταίο Παρασκευοσάββατο του Σεπτέμβριου (26-27/9), σε επιμέλεια της Sci-Fi River.
