Μια θεότρελη αμερικανική κωμωδία με τρανό παρελθόν και το γνωστό κοινωνικοπολιτικό κινηματογραφικό σύμπαν των αδελφών Ζαν Πιέρ και Λυκ Νταρντέν από το Βέλγιο, κάνουν τη διαφορά ανάμεσα στις ταινίες της εβδομάδας, στην οποία θα βρούμε και πέντε ενδιαφέρουσες επανεκδόσεις.

Βαθμολογία

5: εξαιρετική

4: πολύ καλή

3: καλή

2: ενδιαφέρουσα

1: μέτρια

0: απαράδεκτη

«Τρελές σφαίρες» (The naked gun)

Παραγωγή: ΗΠΑ, 2025

Σκηνοθεσία: Aκίβα Σάφερ

Ηθοποιοί: Λέσλι Νίλσεν, Πάμελα Αντερσον κ.α.

Πίσω στις δεκαετίες του 1980 και του 1990, ο τίτλος «Τρελές σφαίρες» ήταν συνώνυμος με το γέλιο. Το franchise αστυνομικών κωμωδιών με αυτόν τον τίτλο (Naked gun) έκαναν πάταγο χάρη στον υπέροχο Καναδό ηθοποιό Λέσλι Νίλσεν που ταίριαζε γάντι στον ρόλο του γκαφατζή υπαστυνόμου του Λος Αντζελες Φρανκ Ντρέμπιν (ένας ήρωας, βέβαια, που πατά πάνω στα ίχνη που άφησε πίσω του ο Ζακ Κλουζό του Πίτερ Σέλερς στις ταινίες «Ροζ πάνθηρας»).

Αν κάτι κυρίως εκτιμάς στις νέες «Τρελές σφαίρες» που προβάλλονται από σήμερα, είναι η προσπάθεια του Λίαμ Νίσον στην κωμωδία – είδος στο οποίο έχει μεν δοκιμαστεί αλλά που δεν του ταιριάζει ιδιαίτερα. Εδώ, ο Ιρλανδός ηθοποιός κάνει ένα δυναμικό «reboot» στον Ντρέμπιν αφού υποτίθεται ότι είναι ο κληρονόμος του ταλέντου και της τάσης του να προκαλεί την καταστροφή!

Ο Νίσον έχει πλάκα κυρίως όταν αυτοσαρκάζεται, όπως συμβαίνει στις πρώτες σκηνές της ταινίας που παραπέμπουν αμέσως στην «Αρπαγή» (Taken). Αυτό που ο παραγωγός Σεθ Μακ Φαρλέιν («Ted», «Family Guy», «American Dad!») και ο σκηνοθέτης Aκίβα Σάφερ («Saturday Night Live») κατάφεραν ήταν να μην γελοιοποιήσουν περισσότερο το γελοίο (οπότε να φτιάξουν μια καρικατούρα) αλλά να ακολουθήσουν τα ίδια ακριβώς βήματα των παλαιών κωμωδιών με νέο καστ και σε σύγχρονη εποχή. Ετσι, οι «Τρελές σφαίρες», χωρίς να αποτελεί μεγάλη στιγμή στην κωμωδία είναι ότι πιο διασκεδαστικό μπορείτε να βρείτε σήμερα στα σινεμά.

Βαθμολογία: 2 ½

ΑΘΗΝΑ: CINE ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ – ΑΝΕΣΙΣ – ΦΙΛΟΘΕΗ – ΑΡΤΕΜΙΣ – ΣΙΝΕ ΠΑΛΛΗΝΗ – VILLAGE THE MALL – ΧΛΟΗ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΑΤΤΙΚΟΝ ΑΛΣΟΣ – ΡΙΑ – ΚΟΡΑΛΙ – ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ – CINE ΒΟΤΣΑΛΑΚΙΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: CINEMA ONE – VILLAGE κ.α.

«Νεαρές μητέρες» (Jeunes Meres)

Παραγωγή: Βέλγιο/ Γαλλία, 2025

Σκηνοθεσία: Ζαν Πιέρ και Λικ Νταρντέν

Ηθοποιοί: Μπαμπέτ Βερμπέκ, Ελσα Ουμπέν κ.α.

Με ταινίες όπως η «Υπόσχεση», η «Ροζετά», ο «Γιός», οι «Δυο μέρες, μια νύχτα» και το «Παιδί» οι Βέλγοι αδελφοί Ζαν Πιέρ και Λικ Νταρντέν έχουν εδώ και περισσότερα από 30 χρόνια «σκανάρει» μεγάλα και σοβαρά ζητήματα των καιρών μας, στα οποία πρωταγωνιστής είναι πάντα ο μέσος άνθρωπος. Και με αυτή την τελευταία ταινία τους, που απέσπασε το βραβείο σεναρίου στο τελευταίο φεστιβάλ των Καννών, οι Νταρντέν εξακολουθούν να παραμένουν «εντός στόχου» πετυχαίνοντας και πάλι διάνα: αφού «κτυπούν» κατευθείαν στην καρδιά.

Εδώ εξετάζουν πέντε περιπτώσεις κοριτσιών στην εφηβεία, που βρίσκονται στην δυσάρεστη (αλλά αναγκαία) θέση να λάβουν αποφάσεις για το μέλλον των παιδιών τους, τα οποία με δική τους επιλογή, τελικά γέννησαν. Μόνη στήριξη που αυτή την στιγμή διαθέτουν, είναι ένα ειδικό ίδρυμα, μέσω του οποίου το βρέφος μπορεί να υιοθετηθεί ή να βρει την σωστή ανάδοχη οικογένεια.

Οι Νταρντέν είναι μάστορες στο να καταθέτουν τα προβλήματα των ταινιών τους στο τραπέζι λιτά, με ειλικρίνεια, με οικονομία και χωρίς πάντα να προσφέρουν λύσεις. Λένε, απλώς, τα πράγματα ακριβώς όπως είναι. Κάθε κοπέλα έχει την δική της ιστορία, κάθε κοπέλα έχει τον δικό της Σταυρό να σηκώσει και κάθε κοπέλα οφείλει να πάρει την δική της απόφασή για το τι θα γίνει τελικά με το παιδί της.

Ωστόσο, αυτή την φορά οι Νταρντέν θέλησαν να ρίξουν λίγο φως στο σκοτάδι των ιστοριών τους, κάποιες από τις οποίες είναι πραγματικές (η έρευνα που έκαναν με επισκέψεις σε ιδρύματα όπως αυτό που παρουσιάζουν στην ταινία ήταν πολύχρονη και επίπονη). Μπορεί μεν κάθε τι που βλέπουμε στην τόσο ανθρώπινη αυτή ταινία να έχει την σκληράδα της πραγματικότητας όμως η ελπίδα, εν τέλει, φαίνεται να κυριαρχεί. Και όπως πάντα οι Νταρντέν κάνουν θαυμάσια δουλειά με τους ηθοποιούς τους, οι περισσότεροι των οποίων είναι ερασιτέχνες.

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: ΑΒΑΝΑ (ΠΕΜ-ΚΥΡ) – ΦΙΛΟΘΕΗ – ΧΛΟΗ – ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ – ΛΙΛΑ – ΦΙΛΙΠ – ΑΛΟΜΑ – ΜΑΪΑΜΙ ΜΑΤΙ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΑΛΕΞ – ΕΛΛΗΝΙΣ

«Μαζί» (Together)

Παραγωγή: ΗΠΑ, 2025

Σκηνοθεσία: Μάικλ Σανκς

Ηθοποιοί: Ντέιβ Φράνκο, Αλισον Μπρι κ.α.

Η απόφαση ενός νεαρού ζευγαριού (Ντέιβ Φράνκο, Αλισον Μπρι) να μετακομίσει σε ένα σπίτι στην επαρχία δείχνει από την αρχή λανθασμένη • και αυτή είναι μια συνθήκη που γνωρίζουμε καλά από όλα τα θρίλερ στα οποία πρωταγωνιστούν «παράξενα» σπίτια. Περπατώντας στην φύση, οι δύο νέοι εγκλωβίζονται για λίγο σε μια περίεργη τρύπα όπου μολύνονται από «κάτι» – στο σώμα και την ψυχή.

Αυτή η «μόλυνση» γίνεται η βάση πάνω στην οποία πατά ο σκηνοθέτης Μάικλ Σανκς προκειμένου να μιλήσει για κάτι βαθύτερο, ίσως, αφού το μολυσμένο ζευγάρι στην πραγματικότητα είναι ήδη «μολυσμένο» από την ανία, την ρουτίνα και το βόλεμα – που ναι μεν ορισμένες φορές προσφέρει την αρμονία, μπορεί όμως και να κρύβει μέσα του το σκότος.

Η αμφισβήτηση, η απόρριψη, ακόμα και ο φόβος είναι τα συναισθήματα που αντικαθιστούν την εμπιστοσύνη, τον έρωτα και την αλληλεξάρτηση. Ενώ όμως ο Σανκς φτιάχνει καλά το κλίμα νοσηρότητας που σιγά – σιγά επικρατεί στο σπίτι, εν τέλει όταν αποφασίζει να δώσει εξηγήσεις βλέπεις το σεναριακό πρόβλημα και την ταινία να χάνεται στην άβυσσο του γκροτέσκου.

Βαθμολογία: 2 ½

ΑΘΗΝΑ: ΑΝΕΣΙΣ – CINE ΨΥΧΙΚΟ – ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ – VILLAGE MALL – ΣΙΝΕ ΓΑΛΑΤΣΙ – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – ΣΙΝΕ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ – ΦΛΟΙΣΒΟΣ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ κ.α.

«Ρίτα» (Rita)

Παραγωγή: Ισπανία, 2025

Σκηνοθεσία: Παθ Βέγκα

Ηθοποιοί: Σοφία Αλεπούθ, Παθ Βέγκα κ.α.

Τα τελευταία χρόνια το είδος της «ταινίας ενηλικίωσης» όπου πρωταγωνιστούν ανήλικα παιδιά έχει εξελιχθεί σε επαναλαμβανόμενη μόδα αφού μπορώ να μετρήσω τουλάχιστον 15 ταινίες, παραλλαγές του ιδίου πάντα θέματος, να έχουν προβληθεί στις αίθουσες. Από τις επίσης ισπανικές «Τοτέμ» και «20.000 είδη μελισσών» ως το βελγικό «Με τα μάτια της Νταλβά» και το βρετανικό «Αλάνι». Οπότε μια ακόμα ταινία ενηλικίωσης που σηματοδοτεί το ντεμπούτο στην σκηνοθεσία για την Ισπανίδα ηθοποιό Παθ Βέγκα (κρατά και έναν βασικό ρόλο) δεν έχει και πολλά να προσθέσει επί του θέματος που εδώ είναι το (επίσης χιλιοειπωμένο) ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας. Μόνο το πρόσωπο της μικρής Σοφία Αλεπούθ στον ρόλο της Ρίτα είναι που πραγματικά αξίζει στην ταινία αλλά τελικά κάπου πια και αυτό το περιμένεις γιατί σε όλες αυτές τις παραγωγές μεγάλη προσοχή δίνεται στην επιλογή του σωστού παιδιού και το φυσικό παιξιμο του.

Βαθμολογία: 2

ΑΘΗΝΑ: . ΕΚΡΑΝ – ΦΛΕΡΥ – ΛΑΟΥΡΑ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙ

«Την ίδια ώρα, στη γη» (Pendant ce temps sur terre)

Παραγωγή: Γαλλία, 2024

Σκηνοθεσία: Ζεράρ Κλαπέν

Ηθοποιοί: Μέγκαν Νόρθαμ, Kατρίν Σαλέ κ.α.

Δυσνόητη σε σημείο εκνευρισμού ορισμένες φορές αλλά με ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά αυτή η ταινία φαντασίας έχει να κάνει με μια αδελφική αγάπη που τέλειωσε άδοξα, με το τραύμα της απώλειας και με… εξωγήινους, οι οποίοι, ίσως είναι οι μόνοι που μπορούν να δώσουν την λύση. Ο σκηνοθέτης Ζεράρ Κλαπέν που έγραψε και το σενάριο δημιούργησε έναν εντελώς αλλόκοτο, ψυχεδελικό «κόσμο», όπου η φαντασία και η πραγματικότητα, το απολύτως γήινο και το εντελώς εξωγήινο προσπαθούν να πιαστούν χέρι με χέρι αναζητώντας την λύτρωση και την αγάπη. Αυτή η ταινία σε καλεί κοντά της όχι τόσο για να δεις «τι θα γίνει» αλλά για να αφήσεις το πνεύμα σου ελεύθερο περιμένοντας – κυριολεκτικά – τα πάντα. Αυτό δεν είναι πάντα υπέρ της ταινίας αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει τις καλές στιγμές της, αρκεί να είσαι προετοιμασμένος για όλα. Αβαντάζ της ταινίας η ηθοποιός Μέγκαν Νόρθαμ, νέο πρόσωπο που «γράφει» στην οθόνη και που σίγουρα θα ξανακούσουμε.

Βαθμολογία: 2

ΑΘΗΝΑ: ΣΤΕΛΛΑ

«Το πατρικό» (La casa)

Παραγωγή: Ισπανία, 2014

Σκηνοθεσία: Άλεξ Μοντόγια

Ηθοποιοί: Νταβίντ Βερνταγκουέρ, Λουίς Καγιέχο κ.α.

Μια ακόμη σύγχρονη ισπανική ταινία στις αίθουσες, ένα οικογενειακό δράμα στο οποίο το εδώ και χρόνια άδειο σπίτι μιας οικογένειας θα γίνει το σημείο συνάντησης των μελών της, δύο αδελφών (Νταβίντ Βερνταγκουέρ, Λουίς Καγιέχο) οι οποίοι έχουν εντελώς αποξενωθεί μετά τον θάνατο του πατέρα. Το «φάντασμα» του τελευταίου είναι το βαρόμετρο της ιστορίας και ο σκηνοθέτης Άλεξ Μοντόγια το χρησιμοποιεί ως εργαλείο για την ανάπτυξη των ηρώων και την διαμόρφωση των σχέσεών τους. Οι βασικοί χαρακτήρες, τα δύο αδέλφια είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους και ποτέ δεν βρήκαν σημείο επαφής. Όμως όπως ο Μοντόγια θέλει να πιστεύει, ποτέ δεν είναι αργά. Ομορφα γυρισμένη ταινία στην οποία το διαφορετικό φορμά (στα φλας μπακ με τον πατέρα), προσθέτει εικαστικό ενδιαφέρον. Ομως η ποικιλία στην πλανοθεσία της «τραυματίζει» την οικονομία χρόνου και το σύνολο δείχνει αρκετά φλύαρο.

Βαθμολογία: 2

ΑΘΗΝΑ:

ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ

«Ζούσε τη ζωή της» (Vivre sa vie, Γαλλία, 1962)

Αυτή η ταινία είναι το χρονικό της «δημιουργίας» μιας πόρνης στο Παρίσι των αρχών της δεκαετίας του 1960, μιας γυναίκας που συναντάμε ως υπάλληλο δισκοπωλείου και που έχει το πανέμορφο, ζεστό πρόσωπο της τότε συντρόφου του σκηνοθετη της ταινίας Ζαν Λυκ Γκοντάρ, Αννα Καρίνα. Μελαγχολία, ευθυμία, απορία, ανία, οργή. Οπως στις περισσότερες δημιουργίες του Γκοντάρ έτσι και εδώ το στόρι αυτό καθαυτό δεν μας αφορά τόσο όσο η ατμόσφαιρα που πλάθεται γύρω του, η ανορθόδοξη σύλληψη του όλου εγχειρήματος αλλά και τα «τσιτάτα» που ακούγονται σε μόνιμη βάση από τον άσο της σοφιστίας, των αποφθεγμάτων και των «δανεικών» συλλογισμών. Το «Ζούσε τη ζωή της» μοιάζει με λουκούλειο τραπέζι στο οποίο, όμως, τα πιάτα δεν έρχονται με την σωστή σειρά. Λες και το επιδόρπιο προηγείται του κυρίως πιάτου και το χωνευτικό προσφέρεται στην αρχή. Το πρόσωπο της Καρίνα πάντως είναι η απόλυτη μηχανή της ταινίας ενώ ο τρόπος με τον οποίο ο Γκοντάρ το «διαβάζει», με μια λέξη, σε καθηλώνει.

Βαθμολογία: 3 ½

ΑΘΗΝΑ:ΛΑΙΣ – ΛΑΟΥΡΑ – ΒΟΞ κ.α.

«Ο καουμπόι της μεσονυχτίου» (Midnight cowboy, HΠΑ, 1969)

Σκληρή εικόνα της παρηκμασμένης αμερικανικής μεγαλούπολης μέσα από την ματιά ενός Βρετανού, του Τζον Σλέσινγκερ, ο οποίος εξετάζει τις δραματικές περιπέτειες ενός αμόρφωτου ομορφάντρα από το Τέξας (Τζόν Βόιτ) που θέλει να κάνει καριέρα ζιγκολό στη Νέα Υόρκη. Η γνωριμία του με έναν πανέξυπνο αλλά «τελειωμένο» κλοσάρ (Ντάστιν Χόφμαν) θα εξελιχθεί σε ατσαλένια φιλία σε μια ταινία όπου ο συνδυασμός ωμού ρεαλισμού – και μαγικής τρυφερότητας, «σπάζει κόκαλλα». Είναι η πρώτη αυστηρώς ακατάλληλη ταινία (ΧΧΧ) που απέσπασε το Οσκαρ καλύτερης ταινίας, ενώ βραβεύθηκαν επίσης ο Σλέσινγκερ για την σκηνοθεσία και ο Γουάλντο Σαλτ για το σενάριο (βασισμένο στο μυθιστόρημα του Τζέιμς Λίο Χέρλιχι). Μια ακόμα μεγάλη επιτυχία που συνδέθηκε άρρηκτα με την ταινία είναι το λυρικό τραγούδι «Everybody’s talkin’» του Χάρι Νίλσον που είναι το βασικό της μοτίβο και τραγουδιέται ακόμη σαν τότε.

Βαθμολογία: 4

ΑΘΗΝΑ: ΒΑΡΚΙΖΑ

«Ξαναπαντρεύομαι την γυναίκα μου» (His girl Friday, ΗΠΑ, 1940)

Γνωστή και ως «Η πρώτη σελίδα» ή «Το κορίτσι της Παρασκευής», αυτή η σκρούμπολ κωμωδία του Χάουαρντ Χοκς είναι η καλύτερη των πολλών κινηματογραφικών διασκευών της θεατρικής επιτυχίας «Η πρώτη σελίδα» των Μπεν Χεκτ – Τσαρλς Μακ Αρθουρ. Εδώ, ένας αδίστακτος αλλά αγαπησιάρης αρχισυντάκτης εφημερίδας (Κάρι Γκραντ), είναι αποφασισμένος να μην επιτρέψει στη σταρ ρεπόρτερ του (Ρόζαλιντ Ράσελ) να παραιτηθεί για χάρη του επικείμενου γάμου της με ένα πλουσιόπαιδο (Ραλφ Μπέλαμι). Βεβαίως, το παιχνίδι του έρωτα αγγίζει τον ίδιο και για να γίνουν τα πράγματα ακόμα πιο περίπλοκα (και ευχάριστα), ο αρχισυντάκτης είναι …πρώην σύζυγος της ρεπόρτερ! Κεφάτη, με πανέξυπνους, ευφυείς σε ορισμένες σκηνές διαλόγους και με έναν αέρα που σου δημιουργεί την αίσθηση ότι παρακολουθείς κάτι πολύ σημαντικό, την ώρα που η ιστορία είναι απλώς αστεία.

Βαθμολογία: 4

ΑΘΗΝΑ: ΖΕΦΥΡΟΣ

Πώς να κλέψετε ένα εκατομμύριο δολάρια (How to steal a million, ΗΠΑ, 1966)

Ένα διήγημα του Τζορτζ Μπράντσοου υπήρξε το υλικό του σπουδαίου Γουίλιαμ Γουάιλερ («Μπεν Χουρ», «Ο συλλέτης») για την δημιουργία μιας σούπερ ανάλαφρης ¨αλλά και σούπερ διασκεδαστικής αστυνομικής κομεντί με πρωταγωνιστές δυο κορυφαίους σταρ των sixties: την Oντρεϊ Χέπμπορν (1929- 1993) και τον Πίτερ Ο’ Τουλ (1932- 2013). Αντιστοίχως οι δύο ηθοποιοί υποδύονται τους ρόλους της κόρης ενός πλαστογράφου έργων τέχνης (Χιου Γκρίφιθ) και του διαρρήκτη που θα την βοηθήσει να τον προστατεύσει. Χωρις να έχει χάσει ίχνος από την δροσιά της, η ταινία «Πώς να κλέψετε ένα εκατομμύριο δολάρια» ανήκει σε ένα στιλάτο είδος κινηματογράφου που σπάνια συναντάμε σήμερα, αν και πολύ θα το θέλαμε.

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: ΘΗΣΕΙΟ – ΕΛΛΗΝΙΣ – ΑΜΙΚΟ – ΟΑΣΙΣ

«Κοτόπουλο με δαμάσκηνα» (Poulet aux prunes, Γαλλία, 2011)

Πέντε χρόνια μετά την παγκόσμια επιτυχία της ταινίας κινουμένων σχεδίων «Περσέπολις», η Μαρζάν Σατραπί και ο Βενσάν Παρονό επέστρεψαν με μια νέα συνεργασία, στην οποία πρωταγωνιστούν ηθοποιοί (Γκολσιφτέ Φαραχανί, Ματιέ Αμαλρίκ, Μαρία ντε Μεντέιρος, Ιζαμπέλα Ροσελίνι, Κιάρα Μαστρογιάνι κ.α.) Παραμυθένιας ατμόσφαιρας και αυτή η ταινία, είναι το παράξενο ταξίδι στον χρόνο ενός πικραμένου ιρανού βιολιστή (Αμαλρίκ) στην Τεχεράνη της δεκαετίας του 1950. Οταν το βιολί του καταστρέφεται, ο βιολιστής (παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών) νιώθει ότι πλέον η ζωή του δεν έχει νόημα. Στην καρδιά της η ταινία είναι η ιστορία ενός μεγάλου, ανολοκλήρωτου έρωτα και δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο έρωτας φέρει το όνομα Ιράν (Φαραχανί), αφού με αυτόν τον τρόπο η Σατραπί σχολιάζει την ιστορία της κατατρεγμενης, ταλαιπωρημένης πατρίδας της.

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: ΑΤΕΝΕ