Η γερμανική ταινία «Ο ήχος της πτώσης» (Sound of falling) ανήκει στις ταινίες που έχουν προς το παρόν ξεχωρίσει σε ότι αφορά το διαγωνιστικό πρόγραμμα της φετινής διοργάνωσης του Φεστιβάλ Καννών, Σκοτεινή (μόνο φυσικό φως υπάρχει ακόμα και στις νυχτερινές λήψεις), εξαιρετικά μεγάλη σε διάρκεια, με αφαιρετική αφήγηση και μοιρασμένη σε διάφορες χρονικές περιόδους (από τις αρχές του περασμένου αιώνα μέχρι τις μέρες μας), αυτή η βαριά ταινία φαίνεται να παρατηρεί στιγμές από την ζωή κάποιων γυναικών που είτε έχουν σχέση μεταξύ τους, είτε όχι – αυτό δεν είναι ποτέ απολύτως ξεκάθαρο.
Αν κάτι είναι όντως ξεκάθαρο στην ταινία είναι η ιδιαιτερότητα της κινηματογραφικής γραφής της σκηνοθέτριας Μάα Σιλινσκι όπως και η ικανότητά της να δημιουργεί ατμόσφαιρα αδιαφορώντας εντελώς για τις συμβάσεις. Κατά κάποιο τρόπο, ο «Ηχος της πτώσης» μοιάζει επηρεασμένος από την «Λευκή κορδέλα» του Μίχαελ Χάνεκε, ή τουλάχιστον είναι παρόμοιας λογικής.
Το «παιχνίδι» πάντως με τις κινηματογραφικές φόρμες που κάνει η Σιλίνσκι είναι εντελώς ασυνήθιστο, μυστηριώδες, πραγματικά αξιοθαύμαστο, Ο «Ηχος της πτώσης» που έχει βρει διανομή στην Ελλάδα (Cinobo) είναι μια εξαιρετικά απαιτητική ταινία την οποία κάποιος κόσμος που θα την δει, θα θελήσει να την ξεχάσει αμέσως και κάποιος θα την αγαπήσει και θα θελήσει κάποια στιγμή να ξαναδεί.
Εξίσου μυστήρια είναι τα πράγματα στο «Eddington» του Αρι Αστερ, σκηνοθέτη γνωστού από το πολύ ιδιαίτερο κινηματογραφικό παραμύθι «Ο Μπο φοβάται» με τον Χοακίν Φινιξ. Ο Φίνιξ πρωταγωνιστεί και εδώ στον ρόλο του σερίφη μιας επαρχιακής πόλης (ο τίτλος) ο οποίος προσπαθεί να «περάσει» το δικό του κατά την διάρκεια της πανδημίας COVID 19.
Ο Χοακιν Φίνιξ και ο Πέντρο Πασκάλ σε σκηνή από το «Eddington»
Συγχρόνως όμως, η φιλοδοξία του να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη», δηλαδή δήμαρχος στην θέση του νυν δημάρχου (Πέντρο Πασκάλ) θα τον οδηγήσει στα άκρα και μαζί την ταινία σε μια σχεδόν εξωπραγματική διάσταση, πολύ ενοχλητική και συγχρόνως κωμικοτραγική. Παράξενη και πολύ επίκαιρη δημιουργία, εμπνευσμένη εν μέρει από πραγματικό γεγονός, το «Edddington» μοιάζει πάνω από όλα με άσκηση στην αμερικανική παράνοια που αναπτύχθηκε σε «τρελά» επίπεδα κατά την διάρκεια της παγκόσμιας παράνοιας που προκάλεσε η πανδημία του COVID.
Γνωστός για την δημιουργία ταινιών μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ που υπογείως ή άμεσα ασκούν αυστηρή κριτική στην Ρωσία (το «Πρόσωπο της ομίχλης» είναι το αριστούργημά του), ο Ουκρανός δημιουργός Σεργκέι Λόζνιτσα επέστρεψε στις Κάννες με την ταινία «Δύο κατήγοροι» που ενώ εκτυλίσσεται στην Ρωσία του 1937, θα μπορούσε κάλλιστα να αφορά το σήμερα. Ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας (Αλεξάντερ Κουζνέτσοφ) είναι ένας νεαρός δικηγόρος που θα προσπαθήσει να τα βάλει με το «σύστημα» προκειμένου να υποστηρίξει την ιδεολογία του και την δικαιοσύνη.
Οι «Δύο κατήγοροι», μια πολιτική ταινία από την Ρωσία
Κάτι βρώμικο φαίνεται ότι συμβαίνει σε μια φυλακή πολιτικών κρατουμένων από την οποία δέχθηκε στο γραφείο του ένα γράμμα έκκλησης βοήθειας ενός κρατουμένου (που το έγραψε με το αίμα κλειδώσεων των δακτύλων του). Ο δικηγόρος θα πάει με πείσμα και αποφασιστικότητα στην φυλακή για να κάνει την έρευνά του αλλά εκεί θα βρεθεί αντιμέτωπος με έναν κυκεώνα εμποδίων και αργότερα το τέρας της γραφειοκρατίας που θα δημιουργήσουν στην ταινία ένα πέρα για πέρα ασφυχτικό και «καφκικό» κλίμα. το οποίο, πολύ πιθανόν να μην είναι και τόσο διαφορετικό από αυτό στην Ρωσία των καιρών μας.
