Δέκα τραγούδια, τριάντα μόλις λεπτά γεμάτα hooks και έξυπνες ιδέες. Αυτό είναι το «POP TOO» από τη Μαρίνα Σάττι, το νέο ολοκληρωμένο άλμπουμ της με βασικούς συνεργάτες τον Oge και τον Nick Kodonas. Μετά την τεράστια επιτυχία του «P.O.P» η σταρ της ελληνικής μουσικής βάζει στη συνταγή της ακόμη περισσότερα υλικά, «κάνει ποπ, κάνει ποπ, κάνει ρεγκετόν» (αλλά όχι μόνο) και αποδεικνύει ότι παίρνει την τέχνη της πάρα πολύ στα σοβαρά αλλά χωρίς να φοβάται να τρολάρει τους άλλους ή τον εαυτό της όποτε χρειάζεται, παραδίδοντας στο κοινό ένα εκρηκτικό μείγμα που σε άλλα χέρια μπορεί να είχε καταλήξει σε έναν εκκωφαντικά αποτυχημένο αχταρμά.

LOLA: H Σάττι δεν μπαίνει σε «σειρά»

Η ρομαντική «ANATOLI» με τη ροκ ενορχήστρωση έχει ήδη αγαπηθεί πολύ και δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα εδώ. Στη «LOLA» η Σάττι παίζει με όλα αυτά για τα οποία την κατηγορούν: «είναι πολύ μεγάλη για να κυκλοφορεί τραγούδια που δεν χωράνε σε εύκολες κατηγοριοποιήσεις;», «γιατί δεν παντρεύεται και δεν κάνει παιδιά;», «είναι αρκετά χριστιανή και Ελληνίδα;», «δεν θα μπορούσε να είναι πιο σοβαρή;». «Σαν το κόκαλο τους έχω κάτσει στο λαιμό, είναι ημιμόνιμο» (αυτή η τελευταία λέξη μου φαίνεται συναρπαστικά αστεία παρεμπιπτόντως) καταλήγει, σε ένα κομμάτι με καταιγιστικό beat.

Το «EPANO STO TRAPEZI» έρχεται και συμπληρώνει την επίθεση στο μιντιακό και σοσιαλμιντιακό σύστημα που δεν της έχουν συγχωρήσει το ότι βάζει τους δικούς της όρους στην παρτίδα της φήμης. Το «ELA ELA», ένα ντουέτο με τον Saske, ένα urban pop τραγούδι που συνδυάζει τραπ, ρεγκετόν και balkan pop στοιχεία, με τις διφωνίες του, με τα όλα του, ακούγεται ήδη πολύ τις τελευταίες εβδομάδες και δικαίως.

Η Μαρίνα Σάττι στο pre listening του POP TOO.

Από εδώ και πέρα τα πράγματα αρχίζουν και αποκτούν ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον διότι τα υπόλοιπα κομμάτια τα ακούμε για πρώτη φορά τώρα. Το τόσο τρυφερό «AUTOKINHTO», χαρακτηριστικό δείγμα mid-tempo κιθαριστικής ποπ των 00s, περιγράφει την (αναπόφευκτη;) πορεία μιας σχέσης και τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες που πάντα παίζουν τον ρόλο τους στα γκομενικά θέματα των νεανικών χρόνων – τι ωραίοι οι στίχοι του Leon of Athens και της ίδιας της Μαρίνας Σάττι, γεμάτοι κινηματογραφικές εικόνες και αναφορές στη ζωή σήμερα.

Τα παλαμάκια δίνουν τον ρυθμό στο εθιστικό «BLOUZAKI», ένα ιδιοφυές κομμάτι όσον αφορά την παραγωγή του, με call-and-response ακαταμάχητο μοτίβο και αναπάντεχες αλλαγές στους στίχους που κρατάνε τον ακροατή σε εγρήγορση. Το θέμα εδώ είναι συγκεκριμένο και καθένας μπορεί να ταυτιστεί με αυτό: πώς αντιδράς όταν σου λένε «it’s not you it’s me».

Το καλοκαιρινό χιτ

Αντιστοίχως ωραία πράγματα συμβαίνουν και στα «KAVOURAKIA», όπου οι νησιώτικες μελωδίες και το μπουζούκι συναντούν τη ρέγκε και τη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου, όμως τελικά μέχρι και λίγο σιτάρ ακούμε. Φανταστική η συμβολή του Μάρκου Κούμαρη από τους Locomondo, και ας μη διστάσουμε να κάνουμε την πρόβλεψη ότι όλο το καλοκαίρι θα ακούγεται παντού αυτό το τραγούδι, θα επαναληφθεί ο θρίαμβος του «LALALA» δηλαδή.

Περιμένουμε φυσικά τα remixes αλλά και challenge όπου θα προσπαθεί κανείς να βγάλει από το κεφάλι του το σημείο όπου η δημοφιλής τραγουδίστρια λέει «φυσά δυνατά αγέρι και πάμε τώρα σε άλλα μέρη». Μιλάμε για σοβαρό κόλλημα.

Η MOTHER Μαρίνα

Για το «BYE BYE», τη συνεργασία με τον Negro Tou Moria, με διφορούμενο commentary, ερωτικό και πολιτικό, μόνο ότι βαράει άσχημα μπορεί να πει κανείς. Πολύ ωραία η ερμηνεία και των δύο εδώ, τους χαρακτηρίζει μια στιβαρότητα που τη χρειάζεται το συγκεκριμένο κομμάτι.

Το «IGAGA!» (ήτοι I got a great ass!) παραπέμπει στην τόσο επιδραστική τελευταία hyper, ηλεκτρονική pop της Charlie XCX, ενώ το «POP (all the voices in my head)» αποτελεί τη συνέχεια του καταπληκτικού «MIXTAPE» – το οποίο λογικά είναι το μοναδικό δεκάλεπτης διάρκειας track με πολλά εκατομμύρια streams μετά το «All Too Well (10 Minute Version) (Taylor’s Version)» της Taylor Swift) – ένα κολάζ από ετερόκλητους ήχους και αναφορές: Στέλλα Μπεζαντάκου, Ικαριώτικος και Tso, και αποδοχή από την πλευρά της τραγουδίστριας της ιδιότητας της MOTHER – έτσι αποκαλεί το fandom τις αγαπημένες του σταρ.

Μια φωνή δίχως σοβαροφάνεια

Αυτό που διαφοροποιεί ωστόσο τη Μαρίνα Σάττι από το υπόλοιπο μουσικό στερέωμα και δίνει τελικά συνοχή στο έργο της είναι αφενός ο υπέροχα ύπουλος τρόπος με τον οποίο αφομοιώνει και χρησιμοποιεί viral ατάκες, τύπου «εγώ έχω έρθει για τη ζωή όχι για τις πληροφορίες» ή «που με βρήκατε εμένα τη σταρ» κάνοντας έτσι το κοινό συνένοχο σε ένα μαζικό inside joke, και αφετέρου κάποια ξεσπάσματα πολύ γνήσιου συναισθήματος.

Η Μαρίνα Σάττι  δεν φοβάται να τρολάρει τους άλλους ή τον εαυτό της.

Η γέφυρα, για παράδειγμα, στο «BLOUZAKΙ» («τα μεσάνυχτα με πλημμυρίζει η μοναξιά») δεν γίνεται να μη σε συγκινήσει – πολύ ξαφνικά και απροειδοποίητα – και ας υπονομεύει η ίδια αυτή τη συγκίνηση πολύ γρήγορα. Ούτως ή άλλως και στη ζωή αυτές οι στιγμές είναι φευγαλέες, όποιος δεν το αναγνωρίζει αυτό βουλιάζει χωρίς να το καταλαβαίνει στη σοβαροφάνεια.

Υπάρχει βεβαίως τελικά πάνω από όλα η φωνή της, με τη μελωδικότητα και τη γλύκα της, που είναι φορέας ενός αισθήματος απροσδιόριστης νοσταλγίας και κουβαλά στοιχεία της ελληνικής παράδοσης ακόμη και σε ηχητικά περιβάλλοντα που δεν έχουν καμία σχέση με αυτά τα ακούσματα.

Τα κατάφερε για ακόμη μια φορά περίφημα το κορίτσι. Sky is the limit.