Η καρδιά του σκότους λοιπόν, κάτω από τον λαμπρό θόλο της Ροτόντας του Καπιτώλιου.

Σαν την «Megalopolis» του Κόπολα, η Αμερική δοξάζει τον Τραμπ και μαζί της οι ισχυροί αυτού του κόσμου.

Του κόσμου μας δηλαδή, προηγμένου σε τερατώδες επεισόδιο της ιστορίας του και των κανόνων μας που το προβλέπουν. Αυτοί το «έστησαν» μέσα στη μεγαλομανία και το κιτς για να τους υπερβεί, ενισχύοντάς τους.

Το «τέλος της Ιστορίας» είχε και μια άλλη επίπτωση: έφερε την Ιστορία στην αρχή της. Όχι στη βαρβαρότητα της προϊστορίας, αλλά της Ιστορίας που κατόρθωσε να αποδεσμευτεί από τη μνήμη. Αυτός είναι ο σκοπός του Τραμπ: ένα φρανκενσταϊνικό «λευκό» σε ό,τι προϋπήρχε.

Και επειδή η Ιστορία, με τις ανατροπές και τους συμβιβασμούς της, είναι «το ίδιο το σώμα του γίγνεσθαι», από σήμερα το σώμα είναι ο Τραμπ και το καπέλο της Μελάνια, ή αυτού που βρίσκεται ήδη εκεί. Και τούτο όχι γιατί πίσω από τον Τραμπ και το καπέλο υπάρχει ένα άλλο πράγμα, όχι γιατί Τραμπ και καπέλο συγκροτήθηκαν βαθμηδόν από κάτι άλλο, έξω, όχι γιατί «μπέρδεψε τη γυναίκα του με ένα καπέλο» – χωρίς να είναι ασθενής του Oliver Sacks.

Αντίθετα, αυτό που τα οργανώνει είναι ήδη μέσα τους: ζωώδης δύναμη και γυναικεία γοητεία…

Λένε πως ο κανόνας είναι η λελογισμένη απόλαυση της αγριότητας. Με τον Τραμπ θα συμβεί το αντίστροφο: η αγριότητα θα είναι εφεξής η ασυλλόγιστη απόλαυση του κανόνα. Και επειδή η κυριαρχία του απαιτεί ανάκτορο και τελετή, αυτό θα είναι το Μαρ α Λάγκο και το YMCA.

Μαρ α Λάγκο ή Καπιτώλιο, η διαφορά είναι στα μυαλά της Νάνσι Πελόζι.

Ο Τραμπ το κατάλαβε: ο τόπος που ασκείται η εξουσία δεν είναι τόπος, αλλά σχέση εξουσίας, δηλαδή συσχετισμοί δυνάμεων μεταξύ των οποίων, η γυναίκα του. Και υπ’ αυτήν την έννοια Τραμπ είμαστε όλοι.

«Ο άνθρωπος», γράφει ο Φουκώ, «ξεκίνησε από τον μορφασμό αυτού που επρόκειτο να γίνει. Ακόμη κι ο ίδιος ο Ζαρατούστρα έμελλε να έχει τον πίθηκο να χοροπηδάει ξωπίσω του και να τον τραβάει από το μανίκι».

Οπότε, γιατί όχι και ο Μασκ;

Γιατί όχι αυτός ο μετα-άνθρωπος που θέλει να μας μετακομίσει στον Άρη να μη μας δείξει το θανατηφόρο μέσα στην κίνηση της ίδιας της ζωής, ως εάν η ζωή να είναι αυτό που σκοτώνει επειδή ζει;

Όμως έτσι δεν είναι;

Ο θάνατος της μικρής Μάρθης Ψαροπούλου (κόρη της κυρίας Καρυστιανού) δεν είναι η ζωή του πρώην CEO της Hellenic Train κυρίου Καπορτότο;

Λέγεται πως η Εταιρεία θα θέσει σε λειτουργία κι άλλες σιδηροδρομικές γραμμές «για λόγους ιστορικούς και πολιτιστικούς». Σέρρες- Δίστομο, π.χ.

Η Κυβέρνησή πάντως θα μπορούσε να προτείνει και εν εξπρές «Τέμπη – Νόβι -Σαντ» .Αλλά με ποιόν να συνεννοηθεί στη Σερβία;

Εκεί παραιτούνται αμέσως οι Πρωθυπουργοί. Εδώ κάνουν mea culpa, κατόπιν εορτής.

*Μ.Foucault, «Τρία κείμενα για τον Νίτσε», εκδ.Πλεθρον, 2003.