Τι είναι μια συνέντευξη;
Είναι ένα πρόσχημα, άρα
ένα πρόβλημα στη θέση άλλου προβλήματος, όπου αυτό που λείπει από τη θέση του (το δυστύχημα) δεν πρόκειται να λυθεί.
Οπότε και η συνέντευξη, ως πρόβλημα, δεν χρειάζεται να γίνει -παρά μόνον προσχηματικά.
Ακόμη κι αν νομίζεις ότι εσύ που θέτεις τα ερωτήματα, ρωτάς, πρέπει να ξέρεις πως δεν ρωτάς για κάτι που μπορεί να απαντηθεί. Και επειδή το ξέρεις, προχωράς και στο επόμενο ερώτημα.
Να τι αποκόμισα από την προχθεσινή πολυδιαφημισμένη συνέντευξη του Πρωθυπουργού: το déjà vu. Όχι επειδή γνώριζα τις απαντήσεις που δεν δόθηκαν διότι δεν μπορούν να δοθούν, αλλά και διότι, δραματολογικά, έβλεπα τον Μητσοτάκη που είδα αντιπροχθές στο Μαρούσι να υπόσχεται για ένα μέλλον στην πολιτική που για τον Σταύρο Θεοδωράκη είναι ήδη παρελθόν.
Η Ελφρίντε Γέλινεκ
(Νόμπελ 2004) μας ειδοποιεί: «Αδειάστε τον
δρόμο αμέσως, αλλιώς αυτός ο λαγνοβόρος επιβολέας της τάξης θα σας τσαλαπατήσει, στους ανοιχτούς δρόμους που όλοι του ανήκουν, θα σας ξυλοκοπήσει ή έστω με το αμάξι θα σας καβαλήσει το κεφάλι να σας το σπάσει! Πήρατε κιόλας θέση; Βάλατε το κεφάλι κάτω από τους τροχούς; Έτσι! Την ψήφο τη ρίξατε; Δεν πήρατε απόφαση ακόμα; Δεν πειράζει, την πήραν αυτοί για εσάς».
Αλλά τέτοια τέρατα οξυδέρκειας ποιός τ’ ακούει;