Μικρό παιδί όταν πέρναγα με τον πατέρα μου -σ’ εκείνα τα δύσκολα μετεμφυλιακά χρόνια- από τη γωνία του Μετοχικού Ταμείου Στρατού, Πανεπιστημίου και Αμερικής, λίγο πιο κάτω από του Φλόκα, παρατηρούσα με δέος, σ’ ένα ξεκομμένο θαρρείς γραφείο της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας, μία γιγάντια ασπρόμαυρη φωτογραφία σ’ όλο το πλάτος και το μήκος του τοίχου με εκείνον τον ωραίο πιλότο γκρο πλαν να απογειώνεται χαμογελώντας, και από πάνω του ή επιγραφή: «Οι ουρανοί μας ανήκουν «.
Τώρα σ ‘ αυτή την ίδια γωνία Πανεπιστημίου και Αμερικής, η στολισμένη βιτρίνα του Attica με πλαστικές γυναικείες κούκλες και αρώματα Chanel.
Σήμερα, τυχαία, στο περίπτερο πιο κάτω τα πρωτοσέλιδα με τις φωτογραφίες των δύο άτυχων αξιωματικών μας.
Περίοδος, λέω, «μετά- μετεμφυλιακή» είναι, και τυχεροί όσοι βλέπουν ακόμα τους ουρανούς- κι’ ας μην τους ανήκουν.
