“Γράφω για να αποφύγω
το έγκλημα.” Αλμπέρ Καμύ
” Φτάνετε στο σπίτι μου, αλλά σε ένα από τα δυνατά παρελθόντα είσαστε εχθρός μου, σε ένα άλλο, φίλος μου… Ο χρόνος διακλαδίζεται διαρκώς προς αμέτρητα μέλλοντα: μέσα σε ένα από αυτά είμαι εχθρός σας…Το μέλλον υφίσταται ήδη, αλλά είμαι φίλος σας…”
Και τούτο διότι ο Μπόρχες υλοποίησε αντίστροφα κάθε συμβάν, με κυριότερο την ασθένεια. Κατέστησε το παράδοξο μία σύνθεση που καταφάσκει.
Σαν τον ηθοποιό, επανήλθε στον εαυτό του μέσω ημών.
Ο λαβύρινθός του ήταν μία ευθεία γραμμή*.
Ήταν τυφλός σαν να μην ήθελε να δει αυτά τα γελοία που βλέπουμε – όχι γιατί μας τα δείχνουν τα
“συστημικά μέσα”, αλλά γιατί θέλουμε να τα δούμε στα “α -συστημικά”.
Και ό,τι του συνέβη στα μάτια του, χρόνο με το χρόνο, κατέστησε τη λογοτεχνία του διορατική.
Η τυφλότητα ήταν το εκπεφρασμένο της γραφής του. Όχι η φαυλότητα.
Αν είχε διαβάσει τον Καρούζο, θα αναγνώριζε τη δύναμη και το ρόλο της ομοιοκαταληξίας στο νόημα:
“η ελπίδα είναι η τάση να ξεχάσουμε την παγίδα.”
Θέλω να πώ, αν ήξερε Ελληνικά: “ελπίδα”-” παγίδα”.
* “Την επόμενη φορά που θα σας σκοτώσω, σας υπόσχομαι αυτόν τον λαβύρινθο, που αποτελείται από μία μόνη ευθεία γραμμή”.
(βλ. Χόρχε Λουίς Μπόρχες, “Μυθοπλασίες”, μτφρ.Αχιλλέας Κυριακίδης, Ύψιλον, 1990.)
