Όχι αυτός ο… κατά συνθήκην Παναθηναϊκός, αλλά ούτε εκείνος που μεσουρανούσε, δεν έχει συμβόλαιο με τη νίκη.

Ως εκ τούτου, η Ζαλγκίρις και κάθε Ζαλγκίρις μπορεί να περάσει από το «Νίκος Γκάλης».

Το έκανε, άλλωστε, και η Άλμπα Βερολίνου, η οποία πέρσι είχε νικήσει εκτός έδρας και τις δύο ελληνικές ομάδες.

Το πρόβλημα είναι η νοοτροπία, η προσέγγιση του παιχνιδιού.

Αν κάτι είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού είναι πως δεν υπάρχει αφεντικό, να τρίξει τα δόντια στους παίκτες, να τους εξηγήσει ότι δεν έχουν δικαίωμα να παίζουν για τα στατιστικά τους, παρά μόνο για τη νίκη της ομάδας τους.

Κι αν έχει μία υποχρέωση ο Δημήτρης Διαμαντίδης, είναι να τους εξηγήσει τι σημαίνει Παναθηναϊκός.

Μπορούμε να πούμε πολλά.

Για την κακή αντιμετώπιση του split & kick, κομμάτι στο οποίο οι Λιθουανοί είναι μετρ του είδους.

Για την πολύ καλή αμυντική προσέγγιση των παικτών της Ζαλγκίρις στις close out καταστάσεις, που άφηναν πάντα το σουτ στους χειρότερους σουτέρ του «τριφυλλιού» (Σαντ-Ρος και Μποχωρίδη).

Για το ότι έμεινε πολλή ώρα εκτός αγώνα ο Μήτογλου ή για το ότι δεν τροφοδοτήθηκε όσο έπρεπε ο Παπαγιάννης.

Θυμηθείτε την εικόνα του Νέντοβιτς, να σουτάρει από το… σπίτι του. Όχι μία, αλλά δύο φορές. Το ότι είχε 1/2 είναι παντελώς αδιάφορο. Είναι μήπως η πρώτη φορά που το έκανε;

Είναι η πρώτη φορά που ο Σαντ-Ρος παίρνει ό,τι του δίνει η άμυνα;

Είναι η πρώτη φορά που καθένας παίρνει την μπάλα και σουτάρει λες και παίζει μόνο για τα στατιστικά του;

Με αυτήν τη νοοτροπία, με την έλλειψη αυταπάρνησης στο πίσω μέρος του γηπέδου, δεν πας πουθενά.

Είπαμε και στην αρχή, κανείς δεν έχει συμβόλαιο με τη νίκη, αλλά πάλεψέ το. Πολέμησε. Δώσε τον καλύτερο εαυτό σου, παίξε για το συμπαίκτη σου.

Ειδικά όταν παραλαμβάνεις τη φανέλα από παίκτες όπως ο Διαμαντίδης, ο Καλάθης, οι οποίοι έβαζαν πάντα το «εγώ» κάτω από το «εμείς».

Ο «Μήτσος» το είχε από μόνος του.

Αν κάποιοι από τους παίκτες του τωρινού ρόστερ δεν το έχουν, πρέπει να καταλάβουν ότι κανείς δεν είναι πάνω από την ομάδα.

Κι είναι υποχρεωμένος ο Γιώργος Βόβορας να τους το μάθει.

Όσο δεν παίρνει την ευθύνη να προκαλέσει εξελίξεις, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα μπει στο κάδρο των ευθυνών.

Γιατί, πλέον, όλοι ευθύνονται γι’ αυτήν την εικόνα.