Οι αποκαλύψεις των τελευταίων εβδομάδων, όλα όσα φανερώθηκαν σε κρίσιμους τομείς της δημόσιας ζωής, επιβεβαίωσαν αν μη τι άλλο τα διαχρονικά ελληνικά θεσμικά ελλείμματα. Ο διχασμός της Δικαιοσύνης, οι μεθοδεύσεις, οι σχεδιασμοί και η κακοποίηση της αλήθειας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά αποτέλεσμα της επικρατήσασας κομματοκρατίας και της σχεδόν διαρκούς διάθεσης της σύγχρονης πολιτικής να ελέγξει δικαστές, εισαγγελείς και να θέσει τους υπηρέτες της Θέμιδος στην υπηρεσία της εκάστοτε κυβέρνησης.
Και της Πυροσβεστικής τα πάθη επίσης, αυτοί οι τόσο αποκαρδιωτικοί και συνάμα θλιβεροί διάλογοι μεταξύ ελεγκτών και ελεγχομένων ακόμη και για το «θάψιμο» της εθνικής τραγωδίας στο Μάτι, ακριβώς τα ίδια ελλείμματα φανερώνουν.
Και οι απόπειρες ελέγχου του Τύπου και των μέσων ενημέρωσης ήταν αποτέλεσμα της βουλιμικής εξουσιαστικής διάθεσης των πολιτικά νεόπλουτων της προηγούμενης περιόδου, όπως ευφυώς τους απέδωσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Οπου δε να στρέψει κανείς το βλέμμα του στις πολλές εκδοχές του κράτους, θα αποκομίσει αντίστοιχες παραστάσεις καθυστέρησης και υποβαθμισμένης λειτουργίας, που προσβάλλουν τους διαχρονικούς κόπους και τις ατέλειωτες θυσίες του ελληνικού λαού.
Πράγμα που θέτει επί τάπητος το επίσης διαχρονικό αίτημα των πολιτών για εκσυγχρονισμό και αποκομματικοποίηση του κράτους.
Εχει φθάσει ο καιρός να αρχίσει επιτέλους το κράτος μας να λειτουργεί με συγκεκριμένες αρχές και να στηρίζεται σε βασικούς κανόνες, σαν κι αυτούς που έχουν επικρατήσει στις προηγμένες ευρωπαϊκές δημοκρατίες. Η Δικαιοσύνη να δρα ανεξάρτητα, χωρίς υπονομευτικές επιρροές, η Δημόσια Διοίκηση να κινείται απερίσπαστη στο έργο της και οι μηχανισμοί του κράτους αντιστοίχως να επιτελούν με αυτονομία το καθήκον τους χωρίς πολιτικές παρεμβάσεις, που εν τέλει μόνο την αναξιοκρατία προάγουν και την καταστροφή προετοιμάζουν. Πράγμα που απαιτεί μια γενναία και πραγματική μεταρρύθμιση, η οποία θα ξεπερνά ξεπερασμένα και ασύμβατα προς την εποχή πολιτικά ήθη. Οσοι συνομιλούν και έχουν υποτυπώδη επαφή με τη Δημόσια Διοίκηση μπορούν να αντιληφθούν την αναγκαιότητά της.
Εκεί έξω, στο ευρύτερο κράτος υπάρχουν διακεκριμένες προσωπικότητες, υπάλληλοι ξεχωριστοί, που άγχονται πραγματικά και είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν έργο και να συμβάλουν πραγματικά στην αναγέννηση του κράτους και της χώρας. Ειδικά τώρα που οι τεχνολογικές δυνατότητες έχουν πολλαπλασιαστεί και το Ταμείο Ανάκαμψης μπορεί να φέρει τους απαιτούμενους διαθέσιμους πόρους, υπάρχει μοναδική ευκαιρία.
Αρκεί βεβαίως να συνοδευτεί και από γενναία αλλαγή διαχείρισης του ανθρώπινου δυναμικού στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Και βεβαίως να επικρατήσουν υποτυπώδεις αρχές και κανόνες μάνατζμεντ στη Δημόσια Διοίκηση. Τώρα υπάρχουν τα εργαλεία, μπορεί η αξιολόγηση να επέλθει, το έργο να μετρηθεί και η ικανότητα να αναδειχθεί και να αποτιμηθεί. Αρκεί να τοποθετηθούν με αξιοκρατικά κριτήρια οι επικεφαλής, να οριστεί το έργο, να τεθούν χρονικά όρια και βεβαίως να προβλεφθούν επιβραβεύσεις με βάση την πρόοδο και την αποτελεσματικότητα των ομάδων διοίκησης. Η πρόκληση δεν είναι τόσο της Διοίκησης, όσο της πολιτικής, η οποία καλείται να απελευθερωθεί από τα εξουσιαστικά σύνδρομά της. Οσο ουτοπική και να είναι η προτροπή, άλλο τόσο είναι επιβεβλημένη. Επειδή απλούστατα όλα τα άλλα είναι πλέον προσβλητικά για όλους μας.
