«Το κομμάτι ηχογραφήθηκε πριν την μεγάλη κρίση που διανύουμε στις μέρες μας, το μοιράζομαι μαζί σας σήμερα με την ευχή σύντομα οι δρόμοι να είναι και πάλι δικοί μας». Με αυτό το μήνυμα παρουσίασε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο Panos Birbas το τραγούδι του με τίτλο «City Streets», ένα ωραίο – ατμοσφαιρικό και ταξιδιάρικο – κομμάτι. Ο Mπίρμπας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1983, έχει υπάρξει μέλος διαφόρων μουσικών συγκροτημάτων και έχει γράψει μουσική για πολλές θεατρικές παραστάσεις.  Δραστηριοποιείται στην εναλλακτική, αγγλόφωνη ροκ σκηνή και ο πρώτος προσωπικός του δίσκος, «Mournful», κυκλοφόρησε το 2013. Το 2017 παρουσίασε το δεύτερο LP του με τίτλο «Finchley Road». Την Πέμπτη, 23 Απριλίου, θα δώσει, παρέα με τη Dora, μια συναυλία, μέσω live streaming, στο πλαίσιο των Stay Home Sessions που διοργανώνονται χάρη στις προσπάθειες της ομάδας United We Fly. 

Πώς είναι η καθημερινότητά σας αυτή την περίοδο; Παραμένετε δημιουργικός ακόμη και εν μέσω πανδημίας; «Σίγουρα είναι μία νέα πραγματικότητα. Προσπαθώ να προσαρμοστώ και εγώ όπως όλοι. Εργάζομαι από το σπίτι, βλέπω τους αγαπημένους μου περισσότερο και κάνω πράγματα που με ευχαριστούν για να αποβάλλω αυτό το αίσθημα του αποκλεισμού και της απομόνωσης. Κάνω κάθε μέρα πράγματα διαφορετικά και όσο το δυνατόν πιο απρόβλεπτα. Παραμένω δημιουργικός γιατί η μουσική είναι πάντα μία καλή διέξοδος για μένα, με καραντίνα ή χωρίς».

Κυκλοφορήσατε πριν λίγο καιρό το βίντεο για το τραγούδι σας «City Streets». Οι εικόνες και οι στίχοι μοιάζουν σχεδόν νοσταλγικοί τώρα που η ζωή στην πόλη έχει αλλάξει μορφή. Θέλατε να δώσετε ένα μήνυμα ότι θα ξανάρθουν οι μέρες της κίνησης και της ζωηράδας;  «Το τραγούδι αυτό είχε ηχογραφηθεί προτού ξεσπάσει η πανδημία και η αλήθεια είναι πως όταν έγραφα τους στίχους του κι όταν φτιάξαμε το κλιπ με τον φίλο μου, τον Χρόνη Περράκη, φανταζόμουνα δρόμους και ταξίδια. Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα κυκλοφορούσε υπό τέτοιες συνθήκες. Προβληματίστηκα, κιόλας, μήπως δεν έπρεπε να κυκλοφορήσει μέσα σε όλη αυτήν την δύσκολη κατάσταση. Μάλιστα, περίμενα να περάσουν κάποιες εβδομάδες για να δω την εξέλιξη, όμως ακούγοντας το αποφάσισα ότι καλύτερο θα ήταν να το μοιραστώ με τον κόσμο γιατί, πράγματι, έχει ένα αισιόδοξο μήνυμα και χαίρομαι που όλοι ακούν το τραγούδι ακριβώς με τον τρόπο που το ακούω και εγώ».

Τι σκέψεις κάνετε για την επόμενη μέρα; Είστε αισιόδοξος ή απαισιόδοξος; «Είμαι αισιόδοξος. Η ζωή νικάει πάντα. Πιστεύω πολύ στους έλληνες γιατρούς και θεωρώ ότι έχουν κάνει το καλύτερο που μπορούν. Σύντομα όλο αυτό που ζούμε θα είναι μία εμπειρία, χρήσιμη, κατά την άποψή μου, γιατί θέλοντας και μη, έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου και, ενώ το ζητούμενο των ημερών είναι η κοινωνική απομάκρυνση, εντούτοις, ο καθένας μας καλείται να συμπεριφερθεί πιο κοινωνικά, πιο υπεύθυνα και πιο αλληλέγγυα από ποτέ».

Είστε ικανοποιημένος από το πώς έχει αντιμετωπίσει η πολιτεία το πλήγμα που έχει υποστεί η πολιτιστική δραστηριότητα από την πανδημία; «Σίγουρα, ο ιστορικός του μέλλοντος θα έχει πολλά να αφηγηθεί για το πώς η κάθε χώρα προσπάθησε να αντιμετωπίσει όχι μόνο την υγειονομική αλλά και την οικονομική κρίση που έφερε η πανδημία. Σήμερα ξέρουμε με βεβαιότητα ότι οι οικονομικές συνέπειες της πανδημίας θα είναι βαριές και θα μας ακολουθούν για πολλά χρόνια. Οι άνθρωποι του πολιτισμού, μουσικοί, ηθοποιοί και τεχνικοί του χώρου ζουν μία πρωτοφανή απειλή λόγω της κρίσης του κορωνοϊού, καθώς κυριολεκτικά καταρρέουν όλες οι πολιτιστικές δραστηριότητες. Η βιομηχανία του θεάματος αποτελεί παγκοσμίως μία εξαιρετικά σημαντική οικονομική δραστηριότητα, από την οποία βιοπορίζονται πολλοί και διαφορετικοί κλάδοι εργαζομένων. Για τον λόγο αυτό πολλές ευρωπαϊκές χώρες έχουν λάβει μέτρα στήριξης, κάτι που δεν συμβαίνει στην Ελλάδα, όπου οι καλλιτέχνες έχουν εξαιρεθεί ακόμη και από το επίδομα των 800€. Μία κυβέρνηση, λοιπόν, όπως η δική μας, που θέλει να ξεπεράσει την κρίση του κορωνοϊού με το λιγότερο δυνατό οικονομικό και πολιτικό κόστος, οφείλει να συμπεριλάβει όλους τους εργαζόμενους, άρα και εκείνους που ανήκουν στον τομέα του πολιτισμού, στα όποια μέτρα στήριξης».

Τι πολύ ωραίο έχετε δει, ακούσει και διαβάσει #ΜένονταςΣπίτι; «Σίγουρα, δεν θα πρωτοτυπήσω, λέγοντας σας ότι παρακολουθώ το “Casa de Papel” που όσο να πεις, εκτός των άλλων, έχει και μια δόση social distancing των πρωταγωνιστών του από την υπόλοιπη κοινωνία για λιγότερες μέρες, βέβαια, από τη δική μας καραντίνα. Από διαβάσματα, ξανάπιασα το “Περί τυφλότητας” του Ζοζέ Σαραμάγκου».

Πείτε μας λίγα λόγια για τη δραστηριότητά σας ως συμβούλου εργασιακής ένταξης προσφύγων. Τροφοδοτεί το επάγγελμά σας την τέχνη σας; «Ασχολούμαι με την ένταξη των προσφύγων στην ελληνική κοινωνία μέσω της εργασίας. Κάνω αυτήν τη δουλειά εδώ και δέκα χρόνια και προσπαθώ στο κομμάτι που μου αναλογεί, να συμβάλλω ώστε να υπάρξει, ένα σύστημα σοβαρής υποστήριξης με σκοπό την προώθηση των προσφύγων στην αγορά εργασίας. Η συναναστροφή και η συνεργασία μου με τους πρόσφυγες τόσα πολλά χρόνια με έχουν κάνει να αντιληφθώ ότι είναι άνθρωποι που δεν αποζητούν την φιλανθρωπία αλλά τις ίσες ευκαιρίες. Ο δυτικός κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι αυτή η πληθυσμιακή ομάδα φέρει πλούσιες δεξιότητες και δεν αποτελεί απειλή ούτε για τον πολιτισμό μας, ούτε για τις συνήθειες μας, ούτε για τον τρόπο ζωής μας. Αντιθέτως είναι μία δύναμη ανανεωτική για την κοινωνία, για την εργασία και για την οικονομία. Ο κάθε δημιουργός αφηγείται μία ιστορία και σίγουρα όλα αυτά τα χρόνια έχω ακούσει πολλές ανθρώπινες ιστορίες λόγω της δουλειάς μου. Ιστορίες δυστυχίας, ευτυχίας, ματαίωσης, ελπίδας, νίκης, ήττας, αγάπης. Προφανώς αυτές οι ιστορίες συχνά τροφοδοτούν το συναίσθημά μου και είναι υπεύθυνες για πολλούς από τους στίχους μου».

Τι σας παρακίνησε να ασχοληθείτε πιο ενεργά με τη μουσική; «Ανάγκη ήταν περισσότερο παρά επιθυμία. Η ανάγκη μου να εκφράσω τα συναισθήματά μου. Τόσο απλά».

Ποιον στίχο θα θέλατε να είχατε γράψει εσείς; «”There is a crack in everything, that’s how the light gets in”, αλλά δυστυχώς δεν είμαι ούτε ο Ερνεστ Χεμινγουέι ούτε ο Λέοναρντ Κοέν».

Ποιους άλλους Έλληνες καλλιτέχνες της αγγλόφωνης ροκ σκηνής παρακολουθείτε με ενδιαφέρον; «Ακούω πολλά ελληνικά σχήματα της ανεξάρτητης ροκ σκηνής. Μου αρέσει ο the Boy, ο Christian Ronig, ο οποίος δεν είναι Έλληνας αλλά είναι σαν Έλληνας, οι Sans Corps, οι She Tames Chaos, ο Robert Sin, οι Grey River & The Smoky Mountain, οι Empty Frame και αδικώ και άλλους πολλούς που δεν τους αναφέρω εδώ».

Ποιο τραγούδι σας θεωρείτε ως πλέον αντιπροσωπευτικό της τωρινής πνευματικής σας κατάστασης; «Εάν γρατσουνίσω τις λέξεις των τραγουδιών μου, εάν ταξιδέψω και επιστρέψω ξανά σε αυτά που είναι ριζωμένα μέσα μου και επαναπροσδιορίζοντας ξανά και ξανά την αξία της αιώνιας αγάπης, θα σιγοτραγουδούσα για άλλη μια φορά τους

στίχους του “Seed of love”».

Πέμπτη, 23 Απριλίου, στις 20.30, Dora & Panos Birbas:

«Η ρουτίνα μας μπορεί να έχει μπει σε μια απροσδόκητη αναμονή τώρα , αλλά η ζωή μας είναι εδώ , ρέει με τον καινούριο αυτόν τρόπο και θέλει αγάπη , περισσότερη αγάπη από πριν. Αγάπη για του συνανθρώπους μας, τον εαυτό μας, τη φύση , το φεγγάρι το σύμπαν ολόκληρο. Ευχόμαστε να βγούμε πιο όμορφοι άνθρωποι μετά από αυτό και να σας δούμε σύντομα από κοντά». 

Video Link: https://youtu.be/fZqkeN0I7IY

(επιλέξτε Ορισμός Υπενθύμισης/Set reminder για να μην το χάσετε)