Με πυκνά γεγονότα κυλάει ήδη ο νέος χρόνος. Αυτός που έφυγε θα μπορούσε να πάρει μαζί του τις εριστικές συζητήσεις. Μία δεκαετία εντάσεων και τυφλής σύγκρουσης μοιάζει να τελειώνει. Σαν να έχει έρθει «το πλήρωμα του χρόνου» για μια μετάβαση. Κάποια βήματα αργής ωρίμασης είναι δυνατά ή έχουν ήδη συντελεστεί.
Τώρα πια μοιάζει πιο εύκολο να ξεχωρίσουμε αυτό που έχει ήδη πεθάνει και να στηρίξουμε καλύτερα αυτό που πρέπει να μείνει ζωντανό. Ολο πιο δύσκολα τα ασήμαντα και η σκιά τους θα κρύβουν τα σημαντικά. Και μπορούμε να κερδίζουμε την παράλυση που γεννάει η αδυναμία διάκρισής τους. Σήμερα βρισκόμαστε σε καλύτερη θέση.
Ξέρουμε πια ότι η Γη δεν είναι επίπεδη. Και μαζί με αυτή τη γνώση μάθαμε καλύτερα ότι η απλοποίηση των συνθηκών της εποχής είχε και έχει μέσα της κάτι σαν διαγραφή της πραγματικής ζωής. Η Γη δεν είναι επίπεδη και κινείται, όπως ακατάπαυστα σε μεταβολή βρίσκεται ο πραγματικός κόσμος, σε μια διαρκή νέα σύνθεση. Που φέρει εντός της καθετί που προηγήθηκε, ως νέο όμως «υλικό» που προετοιμάζει και αυτό κάτι νέο, εργαζόμενο για την επόμενη φάση.
Ξέρουμε πια ότι δεν μας επιβουλεύονται εξωτερικοί εχθροί. Ο έξω κόσμος δεν κοιμάται και ξυπνάει με την αγωνία της καταστροφής μας. Η αντικειμενική ύπαρξή του ορίζει τους υποχρεωτικούς συνομιλητές μας. Ο κόσμος εκτός καλεί τον οικισμό μας να κατεδαφίσει τα τείχη και στην ανοιχτή πεδιάδα της Ιστορίας να συναντηθεί μαζί του. Αυτή η ανάγκη μοιάζει πια να είναι ένα κέρδος της συνείδησης του σύγχρονου Ελληνα. Η κυβέρνηση φαίνεται να αντιλαμβάνεται την εποχή.
Συχνά στην ιστορία του ανθρώπου τα γεγονότα δεν αφήνουν την εμπειρία να σκουριάσει. Και αυτή συχνά μάς προστατεύει, ώστε δυσκολότερα να ξαναπέσουμε στα ίδια λάθη. Ηδη η χώρα μετατοπίζεται σε αυτό το μέτωπο σε καλύτερη θέση. Οι πολιτικές δυνάμεις αναζητούν για τον εαυτό τους έναν νέο δρόμο μέσα σε αυτή την αόρατη μεγάλη μεταβολή. Μια νέα φυσιογνωμία της χώρας μπορεί να διαμορφωθεί. Με περισσότερο ορθολογισμό, με δυναμωμένη την κριτική σκέψη, με απωθημένο τον πειρασμό του ψεύδους. Ο σεβασμός των ανθρώπων στις αντικαπνιστικές ρυθμίσεις δίνει ένα μήνυμα. Είναι καιρός και άλλα μέτωπα να έρθουν μπροστά, από, για παράδειγμα, τα τροχαία εγκλήματα μέχρι μια δημόσια επίμονη συζήτηση για το περιβάλλον και την προστασία του.
Το εμπόδιο στην κίνηση, όχι μόνο στην Ελλάδα σήμερα, αλλά σε όλες τις εποχές, είναι ο παλαιός εαυτός. Και εμείς έχουμε μπροστά μας τον παλαιό εαυτό μας. Γνωρίζοντας ότι «δεν υπάρχει ειρήνευση, ούτε γαλήνη», διατυπώνω τη βεβαιότητα ότι μπορούμε σήμερα να ακολουθήσουμε μια πορεία καλύτερα ζυγισμένη, ανάμεσα στην παραπλάνηση, την αυταπάτη και την ευθύνη.
Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.
