Εως το 2013, οι Γερμανοί σεμνύνονταν ότι δεν τους είχε επηρεάσει το ευρωπαϊκό ακροδεξιό ογκούμενο κύμα που ήδη σάρωνε μεγάλο μέρος της Ευρώπης, και προκαλούσε έντονη ανησυχία στη γηραιά Ηπειρο, από Φινλανδία και Σουηδία μέχρι Ελβετία και Ελλάδα.
Βέβαια από το 1964 υπήρχε το NDP, το νεοναζιστικό, (Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα), αλλά αποτελούσε μια αμελητέα ποσότητα. Το 2017 είχε μόλις 4.500 μέλη και εκλογικό ποσοστό 0,5% που τώρα θα έχει υποστεί σημαντική συρρίκνωση αφού πολλοί οπαδοί του θα «εντάχθηκαν» en bloc στο AfD, Alternative fur Deutschland «Εναλλακτική για τη Γερμανία», το ακροδεξιό κρυπτοναζιστικό κόμμα που θα απασχολήσει το παρόν άρθρο για τους λόγους που θα δούμε πιο κάτω.
Το περί ου ο λόγος κόμμα ιδρύθηκε τον Απρίλιο του 2013 και αρχικά υπήρξε φορέας κεντροδεξιών ιδεών και αποκλίσεων (γνωστό και ως «κόμμα καθηγητών πανεπιστημίων») με ευρωσκεπτιστικό προσανατολισμό: Ηταν κάθετα ενάντιο στα bailouts, την οικονομική βοήθεια που χορηγούσε η ΕΕ σε αναξιοπαθούσες χώρες, όπως η Ελλάδα γιατί τα θεωρούσε λεφτά πεταμένα, αφού «οι Ελληνες ήταν τεμπέληδες και οι Γερμανοί φορολογούμενοι ήταν υποχρεωμένοι να τους δίνουν χρήματα από το στέρημά τους» [που κατά το 95% διοχετεύονταν σε γερμανικές κυρίως τράπεζες και ούτε καν το άγγιζαν ελληνικά χέρια].
Ωστόσο, γρήγορα διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσαν να εντυπωσιάσουν το εκλογικό σώμα προτάσσοντας μόνο τον αντιευρωπαϊσμό τους, αφού οι θύρες του Κοινοβουλίου παρέμειναν ερμητικά κλειστές για αυτούς διότι ήταν ανίκανοι να συγκεντρώσουν το ελάχιστο όριο του 5% για την είσοδό τους στη Βουλή, αν και το 2013 πλησίασαν κοντά, συγκεντρώνοντας ένα 4,7 %.
Επρεπε λοιπόν να αλλάξουν γραμμή πλεύσης και στρατηγική και αυτό το κατάφεραν με όντως μεγάλη επιτυχία. Από την Κεντροδεξιά μετεπήδησαν στην Ακρα Δεξιά. Από τον ευροσκεπτικισμό, πέρασαν στο ρατσισμό, την ξενοφοβία και τον άκρατο εθνολαϊκισμό. Σοφή επιλογή για να βγουν από την κοινοβουλευτική αφάνεια, πράγμα που πέτυχαν με πολύ εντυπωσιακό τρόπο, αν κρίνουμε από τα εκλογικά αποτελέσματα των Γερμανικών εκλογών του 2017, όπου, από τη μηδενική εκπροσώπηση, κατάφεραν να κερδίσουν 92 έδρες με ποσοστό 12,6 %, καταλαμβάνοντας μεταξύ όλων των κομμάτων την 3η θέση και ακολουθώντας πορεία συμπτωματικά όχι πολύ διάφορη από αυτή της «δικής μας» Χρυσής Αυγής, μέχρις ενός σημείου.
Η Μέρκελ χρειάζεται τους μετανάστες
H A(ν)γκελα Μέρκελ στο σωτήριο έτος 2015 αποφασίζει, ωσάν κατόπιν θείας επιφοίτησης, να εφαρμόσει φιλομεταναστευτική πολιτική και υποδέχεται ένα εκατομμύριο Σύρους μετανάστες στη χώρα της πράγμα που σημαίνει ότι αυτοί δεν υποχρεούνται να μεταφερθούν άρον άρον στην πρώτη χώρα αποβίβασής τους ( λέγε με Ελλάδα ή, Ιταλία).
Η ενέργειά της αυτή προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις- αρνητικές ως επί το πλείστον-και πολλοί σχολιαστές διέβλεψαν ότι η αντίστροφη μέτρηση της μακράς, επιτυχούς πολιτικής καριέρας της Μέρκελ είχε αρχίσει.
Υπήρχαν δύο λόγοι για να πάρει η Μέρκελ αυτό το υψηλό ρίσκο. Ο πρώτος και λιγότερο πιθανός ήταν για «ανθρωπιστικούς λόγους». Αλλά όμως προφανέστατα δεν φημίζεται η κυρία Καγκελάριος για τον υψηλό βαθμό συναισθηματικής της νοημοσύνης της και είναι κακόγουστο αστείο να ειπωθεί ότι η Μέρκελ διέθετε την ανάλογη εναίσθηση για να νιώσει οίκτο για τους δυστυχείς πρόσφυγες.
Ο δεύτερος είναι πολύ πιο πιθανότερος και έχει σχέση με την οικονομική ανάπτυξη. Η Γερμανία λόγω δημογραφικού προβλήματος (σε λίγο καιρό συνταξιούχοι και εργαζόμενοι πολίτες θα είναι μισοί-μισοί) χρειάζεται απεγνωσμένα να τονώσει το εργατικό της δυναμικό. Οι πρόσφυγες έρχονται ωσάν από μηχανής θεός να λύσουν αυτό το οξύτατο πρόβλημα, αν και το AfD εκμεταλλεύεται το γεγονός πολιτικά υπερτονίζοντας τον μεγάλο κίνδυνο ισλαμοποίησης της χώρας και απώλειας της εθνικής ταυτότητας των Γερμανών.
Εχοντας μάλιστα κατά νου τους πολύ διαθέσιμους και βεβαίως συμφέροντες μετανάστες, φαίνεται να ξεστόμισε μετά παρρησίας την περίφημη πλέον φράση: «Μπορούμε να το κάνουμε» (Wir schaffen das) που εξ αντικειμένου την διαχώρισε από την άλλη ευρωπαική ελίτ. Ωστόσο, διαβεβαιώνει τους συμπολίτες της ότι δε θα ξανασυμβεί το «Ως ευ παρέστητε» στους πρόσφυγες, όπως έγινε το 2015, ενώ παράλληλα τάσσεται ενάντια στην πολυπολιτισμικότητα για να καθησυχάσει τους AfD και βέβαια όχι μόνον αυτούς.
AfD- Νεοναζί: «σχέσεις στοργής»
1 Ένα ηγετικό στέλεχος του AfD Βραδενβούργου, ο Αντρέας Κάλμπιτς ομολόγησε ότι ήρθε στην Αθήνα για να παραστεί το 2007 σε επετειακή εκδήλωση της Χρυσής Αυγής. Το έκανε, όπως ομολόγησε, «από περιέργεια». Δηλαδή ο άνθρωπος, σε απλά Ελληνικά «Είδε φως και μπήκε». Είχε όμως ήδη συμμετάσχει σε πορεία της νεολαίας των νεοναζί το 1993 και θεωρείται ένα από το πλέον ακραία στοιχεία της Εναλλακτικής για τη Γερμανία που προκαλεί έντονο προβληματισμό στην μετριοπαθή ομάδα της.
2. «Οι Γερμανοί [αντί να ζητούν εξιλέωση από τους νικητές των δύο πολέμων] οφείλουν να είναι υπερήφανοι για τα επιτεύγματά τους στους δύο παγκόσμιους πόλεμους(!!!)». Λέξεις που ξεστόμισε ο συνιδρυτής και συναρχηγός της Εναλλακτικής για τη Γερμανία. Αλεξάντερ Γκάουλαντ : «Οφείλουμε να προβούμε σε αναθεώρηση της Ιστορίας», πρόσθεσε
Ωστόσο, η πρωτοφανής κτηνωδία και η σκληρότητα ουδέποτε υπήρξε λόγος για τον οποίο αισθάνθηκε υπερήφανος ποτέ κανείς. Γιατί πρέπει σώνει και καλά να υπερηφανεύονται οι Γερμανοί για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης Νταχάου, Αουσβιτς κα Μπούχελβαντ;. Γιατί να υπερηφανεύονται για τα γκέτο της Πολωνίας και τις ανθρωποθυσίες στο θεό Μολώχ σε αυτή τη χώρα; Και για να έλθουμε πιο κοντά: πόσο υπερήφανοι πρέπει να είναι οι Γερμανοί στρατιώτες που συμμετείχαν στις σφαγές του Διστόμου και των Καλαβρύτων για τις οποίες οι Γερμανοί είναι ικανοποιημένοι ότι έπραξαν το καθήκον τους σε ό,τι αφορά το θέμα των αποζημιώσεων, ώστε να μη μας χρωστάνε τίποτα πλέον;
3. Ο ηγέτης του AfD Θουριγγίας Μπιορν Χακ σχολίασε το μνημείο του Ολοκαυτώματος στο Βερολίνο για τα έξι εκατομμύρια Εβραίους νεκρούς με αυτά τα απίστευτα λόγια:
«Εως τώρα η ψυχολογία μας εξακολουθεί να είναι, όπως εκείνη ενός ολοκληρωτικά ηττημένου λαού. Εμείς οι Γερμανοί είμαστε ο μόνος λαός στον κόσμο που έχουμε τοποθετήσει ένα μνημείο ντροπής(!) στη καρδιά της πρωτεύουσάς μας» ( το μνημείο ανεγέρθηκε το 2005, πολύ κοντά στο Κοινοβούλιο και την Πύλη του Βρανδεμβούργου, εις μνήμη των Εβραίων, θυμάτων της ναζιστικής απανθρωπιάς ).
Και να σκεφθεί κανείς τι παραχάραξη της Ιστορίας μπορεί να κάνει ένας που τη διδάσκει, όπως αυτός, ο δήθεν κρυπτοναζί, (αλλά ουσιαστικά φανερός) που πρόσθετα συμβουλεύει τους συμπατριώτες του να κάνουν στροφή 180 μοιρών, ως προς το θέμα της εξιλέωσής τους απέναντι στην ανθρωπότητα και να πάψουν να απολογούνται από το 1945 έως τώρα.
AfD: ένα παρελθόν που «απαιτεί» λήθη
Όλα τα κόμματα αρνούνται να έλθουν σε επαφή με την Εναλλακτική προκειμένου να συζητήσουν το θέμα συνεργασίας μαζί της για το σχηματισμό συνασπισμού. Κάποια αμυδρά ελπίδα υπάρχει από την πλευρά της CSU το αδελφό κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών, τους Χριστιανοκοινωνιστές της Βαυαρίας που φαίνονται να είναι αρκετά Δεξιότεροι από τους Χριστιανοδημοκράτες και να συμφωνούν σε πολλές απόψεις και θέσεις με το AfD, ιδιαίτερα ως προς το μεταναστευτικό.
Ο Τύπος σχολίασε την κατάσταση στη Γερμανία παρατηρώντας ότι « [ξανα]ζούμε μέρες του 1933, χρονιά ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία (31 Ιανουαρίου)
Αυτό αποτελεί ίσως μια ιστορική υπερβολή γιατί το 1933 υπήρχε ένας χαρισματικός λαοπλάνος ηγέτης που μπορούσε να γαλβανίσει τα πλήθη πεινασμένων ανθρώπων. Τώρα ούτε χαρισματικός ηγέτης υπάρχει, σαν τον Αντολφ Χίτλερ, ούτε η Γερμανία υποφέρει από τη φτώχεια και τον πληθωρισμό εκείνης της εποχής. Το εντελώς αντίθετο μάλιστα.
Υπάρχει ωστόσο η χτυπητή αντίθεση μεταξύ «Ανατολής» και «Δύσης». Η πρώην Ανατολική Γερμανία πλήρωσε πολύ ακριβά το κόστος της επανενοποίησης. Σε σύγκριση με τους ευημερούντες Δυτικογερμανούς είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση γιατί υπάρχει ανεργία και ο ανθός της νεολαίας εκεί φεύγει προς τη Δύση αφήνοντας ένα γηρασμένο πληθυσμό, που νιώθει και αυτός σαν να δέχθηκε ένα «πισώπλατο μαχαίρωμα», όπως συνέβη την εποχή της Βαϊμάρης. Αυτό το εκμεταλλεύεται στο έπακρον η AfD και εισπράττει εκλογικά κέρδη στη Σαξονία, το Βρανδεμβούργο και τη Θουριγγία προτάσσοντας το σλόγκαν « Η αλλαγή πρέπει να ολοκληρωθεί» που αγγίζει την καρδιά κάθε Ανατολικογερμανού.
Η Γερμανία είναι σε μία αέναη πάλη με το όχι και τόσο λαμπρό παρελθόν της. Και θέλει να αποδιώξει την «κουλτούρα της μνήμης» που την φέρνει στη δυσάρεστη θέση να είναι υποχρεωμένη διαρκώς να απολογείται για όσα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας έχει διαπράξει και που δεν είναι καθόλου λίγα.
Αφετέρου, ο ΥΠ.ΕΞ. της Γερμανίας, Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, αναφερόμενος στην Εναλλακτική για τη Γερμανία, παρατήρησε με μεγάλη απογοήτευση ότι «για μια φορά ακόμη “αληθινοί” ναζί θα αποτελέσουν μέρος του Γερμανικού Κοινοβουλίου» και μάλιστα θα αποτελούν μία «αξιωματική αντιπολίτευση» εφόσον Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες εξακολουθήσουν να συγκυβερνούν. Τι μέλλει γενέσθαι κανείς δεν τολμάει να προβλέψει αλλά αναμφίβολα δεν πρέπει ποτέ να εφησυχάζουμε με τα φαινόμενα νεοναζισμού, αφού έχουμε διδαχθεί στοιχειώδη μαθήματα πολιτικής Ιστορίας εκτός κι αν έχουμε σοβαρά προβλήματα μνήμης. .
Ο κ. Θάνος Κακουριώτης είναι Ομότιμος Καθηγητής ΑΠΘ
