Με τον Gordon Hayward απόλυτα υγιή και τον Kyrie Irving να δείχνει ξανά σαν τον παλιό καλό εαυτό του, οι Boston Celtics διαθέτουν χωρίς αμφιβολία ένα από τα πιο πλήρη σύνολα αυτή την στιγμή στο ΝΒΑ. Στο ρόστερ τους συναντάμε σχεδόν τα πάντα: μήκος, αθλητικότητα, ατομική προσπάθεια, περιφερειακό σουτ. Στον πάγκο τους κάθεται ένας από τους πιο χαρισματικούς προπονητές της Αμερικάνικης λίγκας, ο οποίος έχει καταφέρει να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τα χαρακτηριστικά των παικτών του, μέσα από μια επιθετική φιλοσοφία που βασίζεται στην κυκλοφορία της μπάλας και στο μπάσκετ των ίσων ευκαιριών. Ο αρχιτέκτονας του οικοδομήματος Danny Ainge, μπορεί σήμερα να τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση. Ο σχεδιασμός του υλοποιήθηκε (σχεδόν) στην εντέλεια, με τους Κέλτες να είναι φέτος έτοιμοι να δρέψουν τους καρπούς της υπομονής που επέδειξαν στα χρόνια του σκληρού tanking. Όπως όμως συμβαίνει με όλες τις ομάδες, υπάρχουν κάποια ζητηματάκια προς επίλυση. Ας δούμε ένα από αυτά.
Το κόστος του positionless basketball
Οι περισσότεροι υποθέτουν ότι ο Brad Stevens θα ξεκινάει μαζί τους Irving/ Tatum/ Brown/ Hayward/ Horford. Ακολουθώντας την φόρμουλα της περίφημης Death Lineup, η πεντάδα αποτελείται από μπασκετμπολίστες που μπορούν να σουτάρουν, να τρέξουν στο ανοιχτό γήπεδο και να μαρκάρουν με αλλαγές σε όλα τα screen. Στην θεωρία δεν έχει χτυπητές αδυναμίες – εκτός ίσως από το κομμάτι του rebound.
No rebounds, no rings – Pat Riley
Πριν δύο χρόνια οι Celtics κατάφεραν σχεδόν από το πουθενά να φτάσουν μέχρι τους τελικούς της Ανατολικής περιφέρειας, στηριζόμενοι στα όργια του Isaiah Thomas και σε ένα σύνολο υποτιμημένων αθλητών. Η ομάδα εκείνη ήταν μια από τις πέντε χειρότερες στον τομέα του rebound – λογικό καθώς οι διάφοροι Thomas/Crowder/ Brandley δεν φημίζονται ακριβώς για το μέγεθος τους. Το γεγονός αυτό είχε άμεσο αντίκτυπο στα μετόπισθεν. Παρόλο που διέθεταν τρομερά προικισμένους ατομικά αμυντικούς (Crowder/ Brandley), η άμυνα παρέμενε όλη την σεζόν μέτρια (Def Rtg = 105,5, 12οι στο ΝΒΑ). Ο λόγος; Οι αντίπαλοι ανανέωναν το 24% των επιθέσεων τους μέσα από το επιθετικό rebound, ένα νούμερο απαγορευτικό για οποιονδήποτε φιλοδοξεί να πρωταγωνιστήσει. Οι προπονητές έχουν δίκιο όταν φωνάζουν πως ‘’η άμυνα τελειώνει στο rebound’’.
Η κατάσταση διαφοροποιήθηκε δραματικά πέρσι με την έλευση του Aaron Baynes και η Βοστώνη αναρριχήθηκε γρήγορα στην 11η θέση της σχετικής κατηγορίας. Ο Αυστραλός Center μπορεί να μην γεμίζει το μάτι κανενός, όμως διαχρονικά στην καριέρα του παρουσιάζει την ικανότητα να βελτιώνει τις ομάδες του στον συγκεκριμένο τομέα.
Το κλειδί βρίσκεται στην συνύπαρξη του με τον Horford. Από τις πεντάδες που αγωνίστηκαν μαζί πέρσι για τουλάχιστον 100 λεπτά, μόνο δυο είχαν διψήφιο net rating (διαφορά άμυνας – επίθεσης) – οι δύο ψηλοί συμμετείχαν ταυτόχρονα και στις δυο από αυτές. Πιο αναλυτικά οι εν λόγω πεντάδες δεχόντουσαν μόλις 98,3 και 92,2 πόντους αντίστοιχα ανά 100 κατοχές – επιδόσεις πραγματικά τέρατα. Με λίγα λόγια: το δίδυμο Horford/ Baynes εγγυάται αμυντική ασφάλεια και έλεγχο του rebound. Διαφορετικά μεν, αλλά εξίσου απαραίτητα στοιχεία με αυτά της Death Lineup. Σε τελική ανάλυση εκτιμώ πως ο χρόνος συμμετοχής του Baynes, θα εξαρτάται από τον εκάστοτε αντίπαλο. Να έχετε τα μάτια σας συνεχώς στραμμένα πάνω του. Είναι πολύ πιθανό να αποτελέσει ρυθμιστή στην προσπάθεια των Celtics να επιστρέψουν στους τελικούς ΝΒΑ.
