Κάθε φορά που μια εθνικών διαστάσεων τραγωδία συμβαίνει στη χώρα, η φορά των πραγμάτων έχει ταυτόσημη ακολουθία: τον πόνο διαδέχεται η κριτική στην κυβέρνηση, την κριτική η απαίτηση να εγκαταλείψει την εξουσία ως υπεύθυνη για την τραγωδία, η κυβέρνηση επικαλείται το παρελθόν, όποτε είχε συμβεί μια άλλη τραγωδία χωρίς η τότε κυβέρνηση να υποχρεωθεί σε παραίτηση, κ.ο.κ. Μέχρι την επόμενη τραγωδία, οπότε θα επαναληφθεί η ίδια και απαράλλακτη αλληλουχία γεγονότων και καταστάσεων. Ενα δεν θα έχει μεσολαβήσει –αυτό είναι βέβαιο. Ενας μεγάλος δημόσιος, ανοιχτός διάλογος για το πώς έγκαιρα το κράτος θα μεριμνά και οι πολίτες θα συνεργάζονται για την αποφυγή παρόμοιων ή άλλων τραγωδιών.
Η ευθύνη του κράτους θεωρούν οι αρμόδιοι πως εξαντλείται με την κατάστρωση σχεδίων, τα οποία, ως συνήθως, καταλήγουν σε ένα συρτάρι πάνω από άλλα σχέδια τα οποία είχαν καταστρώσει άλλοι μανδαρίνοι για την αντιμετώπιση ίδιων ή ανάλογων καταστάσεων. Και η ευθύνη των πολιτών ολοκληρώνεται, πιστεύουμε όλοι, με την πληρωμή των φόρων και την τήρηση των υποχρεώσεων που έχουμε απέναντι στην πολιτεία.
Και όμως. Οσο αμφίδρομη είναι η συγκεκριμένη σχέση κράτους – πολίτη, άλλο τόσο είναι και η συνευθύνη. Το κράτος όντως οφείλει να μεριμνά και να προστατεύει τους πολίτες του. Εντάξει να καταγγείλουμε την κυβέρνηση η οποία δεν φρόντισε έγκαιρα και με όλα τα μέσα να εκκενώσει τους οικισμούς που απειλούσε η φωτιά. Οτι ολιγώρησε. Εκείνους τους οδηγούς όμως που έκλεισαν τις λωρίδες έκτακτης ανάγκης στη λεωφόρο Μαραθώνος και δεν μπορούσαν να κινηθούν τα πυροσβεστικά και τα ασθενοφόρα δεν πρέπει να τους παραδώσουμε στη δημόσια χλεύη; Με τον «ιδιοκτήτη» της βίλας στο Μάτι που, ενώ η φωτιά πλησίαζε απειλητικά, κρατούσε κλειστή την πρόσβαση μέσω της αυλής του στη θάλασσα για να μην του λερώσουν τα πλακάκια τι πρέπει να κάνουμε; Και με το κάθαρμα που έβαλε τη φονική πυρκαγιά δεν πρέπει κάτι να γίνει, να δώσει λόγο για την πράξη του;
Γι’ αυτό πιστεύω ότι αν και αυτή η τραγωδία δεν αποτελέσει την αφορμή να αλλάξει εντελώς η φιλοσοφία κράτους – πολιτών απέναντι στις θεομηνίες, θα θρηνήσουμε προσεχώς και άλλα θύματα. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν. Τι διδαχθήκαμε από τις φονικές πυρκαγιές του 2007; Τίποτε. Και όμως, ήταν μόλις πριν από 11 χρόνια και είχε καεί η μισή Ελλάδα –και 84 άνθρωποι…
