Η Εθνική έχει ένα όνειρο

Το απόγευμα της 20ής του περασμένου Αυγούστου, που ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, έχοντας ανακοινώσει την απουσία του από το Ευρωμπάσκετ, πήγε στο ΟΑΚΑ για να χαιρετήσει τα μέλη της Εθνικής και να τους ευχηθεί τα δέοντα, τον πήρε α λα μπρατσέτα ο Γιάννης Μπουρούσης, πήγαν παράμερα και του ψιθύρισε δύο φωνήεντα…

«Τώρα έγινε ό,τι έγινε. Πονάς στο πόδι και πήρες την απόφαση να μην παίξεις. Κοίτα όμως το μέλλον. Εγώ που είμαι αρχηγός και ο παλαιότερος παίκτης, σου λέω ότι όλοι μας θα σε περιμένουμε και θα χαρούμε πολύ να επιστρέψεις κοντά μας. Πρέπει να βγεις μπροστά και να οδηγήσεις αυτή την ομάδα ξανά στις επιτυχίες».

Ενα το κρατούμενο, λοιπόν, αλλά υπάρχει και δεύτερο από Μιλγουόκι μεριά: για την ακρίβεια από Μιλγουόκι μέσω Λος Αντζελες, όπου ο νυν περιούσιος παίκτης του ελληνικού μπάσκετ στο περιθώριο του All Star Weekend του ΝΒΑ ήταν σαφής και κατηγορηματικός…

«Μα είναι δυνατόν να γίνεται συζήτηση για το αν θα ξαναπαίξω στην Εθνική; Μην ασχολείστε με αυτό το θέμα, εννοείται ότι θα γυρίσω. Το έχω ξαναπεί άλλωστε ότι η φαντασίωση και ο πιο μεγάλος καημός μου είναι να πάρω έναν τίτλο ή έστω ένα μετάλλιο με την Εθνική και να δώσουμε χαρά σε όλους τους Ελληνες. Για μένα αυτό είναι σπουδαιότερο ακόμη και από ένα πρωτάθλημα στο ΝΒΑ».

Απόντος του Αντετοκούνμπο, η Εθνική δεν απέτυχε στο περυσινό Ευρωμπάσκετ, αλλά δεν πέτυχε κιόλας! Οι Ρώσοι της έφραξαν τον δρόμο στον προημιτελικό και δίκην déjà vu η ελληνική ομάδα έμεινε στον… άσο, όπως συμβαίνει ανελλιπώς μετά το 2009.

Του χρόνου, που συμπληρώνεται μια άγονη και στείρα δεκαετία (από το χάλκινο μετάλλιο στο Κατοβίτσε), η Εθνική ελπίζει να νανουρίζει τα απωθημένα και τα ποθημένα της μέσα στα κινέζικα μετάξια, αλλά μέχρι τότε και μέχρι εκεί έχει μπόλικο χρόνο και πολύ δρόμο να διανύσει.

Την περασμένη Κυριακή η Εθνική σφάλισε το τέταρτο παράθυρό της σε αυτή την εμβόλιμη προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2019 και ατενίζει στον ανοικτό ορίζοντά της: με προίκα το 4-0 και την εξασφαλισμένη πρόκριση στη δεύτερη φάση έχει να παίξει τον Ιούνιο εκτός έδρας με την Εσθονία και το Ισραήλ και ύστερα θα υποβληθεί στη βάσανο της επόμενης και σαφώς δυσκολότερης δοκιμασίας.

«Οι τέσσερις νίκες είναι… τέσσερις νίκες. Η κάβα μας, τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο» τόνισε προς «Το Βήμα» ο Γιάννης Μπουρούσης. «Ολους μας και πολύ περισσότερο εμένα ως αρχηγό και αρχαιότερο μας με στοιχειώνουν οι αποτυχίες. Οσο όμορφα νιώθω όταν χαϊδεύω στη βιτρίνα μου τα μετάλλια από τα Ευρωμπάσκετ του 2005 και του 2009 ή όταν θυμάμαι την παρέλαση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008, άλλο τόσο δυσάρεστο είναι το σύνδρομο της στέρησης».

Εδώ και δυο χρόνια ο καρδιτσιώτης σέντερ αισθάνεται σαν να ζυγίζει έναν τόνο! «Είναι το βάρος της μεγάλης ευθύνης που έχω, όχι μόνο επειδή είμαι ο αρχηγός και ο τελευταίος των Μοϊκανών, αλλά και επειδή πρέπει να τραβήξω το άγχος και την πίεση από τα υπόλοιπα παιδιά και να τους εμφυσήσω το πνεύμα της Εθνικής».

Αν μη τι άλλο ο μπαρουτοκαπνισμένος «Μπουρουσάγκα» διεκπεραίωσε αισίως την αποστολή του ως αρχηγού (βάσει επετηρίδας), ηγέτη (πάνω στο παρκέ), μέντορα και ινστρούχτορα αυτής της κατά το μάλλον ή ήττον υπηρεσιακής και αναλώσιμης Εθνικής, που κλήθηκε να κρατήσει ψηλά το λάβαρο, απόντων των διεθνών παικτών της Ευρωλίγκας και του ΝΒΑ.

«Είναι το χρέος μου, αλλά και η χαρά μου. Σε αυτή την ομάδα ανδρώθηκα και όποτε και όσο καλούμαι θα είμαι απίκο» τονίζει ο πρώην παίκτης της ΑΕΚ, του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, ο οποίος μετά την Μπαρτσελόνα, την Αρμάνι Μιλάνο, τη Ρεάλ Μαδρίτης και την Μπασκόνια, εφέτος ξενιτεύτηκε στους Ζεγιάνγκ Λάιονς της Κίνας, άρα γνωρίζει από πρώτο χέρι τα κατατόπια στον δρόμο προς το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Η Εθνική, που μέχρι στιγμής έχει άπταιστη διαδρομή, αποτελεί ένα περίεργο, ασυνήθιστο και πάντως πρωτοφανές αμάλγαμα παικτών: ανάμεσά τους άλλοι είναι νεαροί, άπειροι και πολλά υποσχόμενοι, άλλοι μεσήλικες που αναζητούσαν μια ευκαιρία και άλλοι σιτεμένοι, περπατημένοι και πρόθυμοι να φυλάξουν τις Θερμοπύλες, μολονότι κλήθηκαν εξ εφέδρων και γνωρίζουν ότι λειτουργούν ως εποχιακοί υπάλληλοι ή ως προσωπικό ασφαλείας σε περίοδο απεργίας!

Ελέω των τεσσάρων νικών, η Εθνική έσκασε μύτη μετά από πολύ καιρό στην πρώτη δεκάδα του ranking της FIBA: από την ενδέκατη θέση προβιβάστηκε στην ένατη και μπορεί να κοιτάζει ακόμη ψηλότερα, άλλωστε πριν από λίγα χρόνια ρέμβαζε από την πρώτη τετράδα! Σε κάθε περίπτωση αυτή η… μυστήρια Εθνική έμεινε αλώβητη, έβαλε τα θεμέλια της πρόκρισης και αξίζει τα μπράβο: κυρίως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία (Μαργαρίτης, Μπουρούσης, Βασιλόπουλος, Μαυροειδής), στους οποίους δικαιολογημένα επιδαψιλεύονται τα περισσότερα γαλόνια και τα παράσημα ανδρείας! Εάν και εφόσον η Εθνική περάσει και από τη δεύτερη δοκιμασία και καταφέρει να εγγράψει την όγδοη συμμετοχή της στα τελευταία εννέα Μουντομπάσκετ, οι περισσότεροι από δαύτους θα δουν το Παγκόσμιο Κύπελλο από την τηλεόραση, αλλά όσοι επιλεγούν θα έχουν αποδείξει ότι το αξίζουν και δεν θα ταξιδέψουν στην Κίνα χαριστικά και τιμής ένεκεν. Το ίδιο ισχύει και για τον προπονητή Θανάση Σκουρτόπουλο, ο οποίος έβαλε αγόγγυστα το κεφάλι του στον ντορβά και –είτε είχε να ωφεληθεί είτε δεν είχε να ζημιωθεί κατά τι –οδήγησε την ομάδα όχι μονάχα σε τέσσερις νίκες, αλλά και σε ήρεμα νερά.

Οψόμεθα πάλι τον Ιούνιο…