Mια πολύ ανθυγιεινή μακρά πολιτική περίοδος

Η Ελληνική Αριστερά, όπως τη γνωρίσαμε, υπήρξε εκ των πραγμάτων ανέκαθεν χαμένη από χέρι. Αυτό συνέβαινε από προπολεμικά επί Μεταξά – Μανιαδάκη και ρετσινόλαδου, μέχρι το σωτήριο έτος 1974, χρονιά νομιμοποίησης του ΚΚΕ. Στερήθηκε λαϊκού ερείσματος και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα η λέξη «κομουνιστής» προκαλούσε δέος ακόμα μεγαλύτερο από τη λέξη «Εβραίος».

Κατά την περίοδο, κυρίως, της «Λευκής Τρομοκρατίας» υπήρξαν τα έκτακτα στρατοδικεία, οι εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες και οι εξορίες με ακόμα συνοπτικότερες. Οι αστοί – κυρίως, όσοι διέκειντο ευμενώς προς το ΕΑΜικό κίνημα: στην κατοχή, «τροποποίησαν» τα λαϊκά φρονήματά τους. Φρόντισαν να αναβαπτιστούν εν σπουδή σε «εθνικόφρονες πολίτες». Πολλές φορές χρειάστηκε να κάνουν δηλώσεις μετανοίας : «… αποκηρύσσω τον ξενόφερτον κομμουνισμόν και τας αυτού παραφυάδας» ( κατά πατρική υπόδειξη των Αστυνομικών Αρχών) για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο,.

Αφετέρου κάποιοι φτωχοί οικογενειάρχες απόκτησαν το τίτλο του «δηλωσία» και απετέλεσαν το αντικείμενο περιφρόνησης των δογματικών του ΚΚΕ γιατί αναγκάστηκαν να «αποκηρύξουν μετά βδελυγμίας τον κομουνισμό».

Ευτυχώς υπήρξαν και Αριστεροί με ήθος και ανθρωπιά που έμειναν μεν στην εξορία, οι ίδιοι για μεγάλο χρονικό διάστημα, χωρίς να υπογράψουν «δήλωση μετανοίας», αλλά και χωρίς να κατηγορήσουν τους δηλωσίες, ως «προδότες του λαϊκού αγώνα», κατανοώντας με μεγαλοψυχία το δράμα αυτών των ανθρώπων που δεν μπορούσαν να αφήσουν ολόκληρες οικογένειες πίσω τους αβοήθητες και προέκριναν την ταπείνωση της υπογραφής.

Τα τέλη του 1940, το 1950 αλλά και το 1960, με τη δεκαετία του γύψου, η Ελλάδα δεν ήταν ο ιδανικότερος τόπος διαμονής: Φτώχια, μιζέρια, φόβος, αστυνομικό καθεστώς, όπου τη ευγενεί φροντίδι των αρχών, οργανώθηκε ένα κύκλωμα χαφιέδων- πληροφοριοδοτών : θυρωροί πολυκατοικιών, μικρομαγαζάτορες, αλλά και άνθρωποι του υποκόσμου (πάντα σε σχέσεις στοργής με το αστυνομικό κράτος) παρείχαν «αφιλοκερδώς» τις πολύτιμες υπηρεσίες τους: «Από πληροφορίες οι οποίες εδόθησαν υπό «ευυπολήπτων πολιτών »συνάγεται το συμπέρασμα ότι το περί ου ο λόγος άτομο δεν εμφορείται από πατριωτικά φρονήματα…», έγραφαν κάτι ασφαλίτικες «τεκμηριωμένες εκθέσεις» χαράσσοντας διαχωριστική γραμμή μεταξύ εθνικοφρόνων και «μιασμάτων» ( κουκουέδες, συμπαθούντες αλλά και «συνοδοιπόροι», δανειζόμενοι τη φράση από το Αγγλικό «fellow travelers»).

Ετσι το χειρότερο πράγμα και το πλέον αποκρουστικό υπήρξε ο διχασμός και «οι αδελφοφάδες του Νίκου Καζαντζάκη στην πιο αποτρόπαιη μορφή του αδελφικού μίσους.

Η Αριστερά τότε διέπραξε 3 (ολογράφως: τρεις) ηλιθιότητες:

α) Έπεσε στην παγίδα του μακαρίτη Γ. Παπανδρέου και πήρε τα όπλα ενάντια στην παντοδύναμη Βρετανική Αυτοκρατορία (η Βρετανία, πιο συγκεκριμένα ο Γουίνστον Τσόρτσιλ, ήθελαν πάση θυσία, για τα οικονομικά συμφέροντά τους, την παλινόρθωση του Γεωργίου του Β΄ με κάθε τρόπο).

β) Επέλεξε την αποχή από τις εκλογές του 1946 με την ορθή δικαιολογία ότι επικρατούσε στυγνή τρομοκρατία. Αλλά καλύτερα θα ήταν μια φυσική παρουσία παρά ένα υποτονικό συλλαλητήριο που έγινε στο κινηματοθέατρο «Βρετάνια». Θα ήταν προτιμότερη μια συμμετοχή που θα κατεδείκνυε τη βία και τη νοθεία στους ξένους «παρατηρητές» που τελικά «ανέβασαν» το ποσοστό αποχής της Αριστεράς σε 9 και κάτι τοις εκατό.

και γ) αποφάσισε τελικά να πάρει τα βουνά εγκαινιάζοντας ελαφρά τη καρδία τον Εμφύλιο και βίαια επιστρατεύοντας άπειρα παιδαρέλια, που ήταν ξένο σώμα, και δεν είχαν καμία διάθεση να πολεμήσουν, πλάι σε εμπειροπόλεμους ΕΛΑΣίτες.

Στο διάστημα του Εμφύλιου καθιερώθηκε το όνομα «Συμμοριτοπόλεμος». Με τον Τύπο σύσσωμο να καθίσταται βασιλικότερος του βασιλέως στη χρήση του.

Ο Εμφύλιος τελείωσε το 1949 και οι θίασοι επιθεωρήσεων τραγουδούσαν χαρμόσυνα: « Δώδεκα παρά πέντε. Πέντε λεπτά ακόμα».

Ο Στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος είναι έτοιμος τώρα να σώσει την Ελλάδα παρά τη δυσφορία του Παλατιού. «Ο Συναγερμός του θα σαρώσει και ο «σοσιαλδημοκράτης» Γ.Παπανδρέου (πρεσβύτερος) στην τούρλα του Σαββάτου θα μπορέσει να χωθεί -όπως όπως- σε έναν από τους συνδυασμούς του… Συναγερμού για να ανακηρυχθεί βουλευτής.

Στη χώρα η τρομοκρατία « έχει φορέσει τα καλά της». Ο Πέτρος Κυριακός («θα το πω κι ας το πιώ : το ρετσινόλαδο»), τώρα τραγουδάει ευφροσύνως: «Κι όποιος δε θέλει ρε παιδιά, με πρώτη ευκαιρία, για μπάνια ιαματικά θα πάει στην Ικαρία!»

Για ένα διάστημα απαγορεύεται αυστηρώς η προβολή σοβιετικών ταινιών από τους κινηματογράφους και όσοι μπορούσαν βολευόντουταν με τον Ελληνο-σοβιετικό Σύνδεσμο της Οδού Σόλωνος και τις ιδιωτικές του προβολές.

Στη δημόσια πολιτική ζωή, μολονότι ο Κ.Τσαλδάρης , Αρχηγός τότε του Λαϊκού Κόμματος είχε έλθει πρώτος στις εκλογές του 1946 και είχε μάλιστα σχηματίσει κυβέρνηση του κόμματος του, απεδείχθη «ολίγος» στους κύκλους της συντήρησης, που ουσιαστικά κυβερνούσαν, και «επαύθη» για να αντικατασταθεί από τον υπέργηρο υπερσυντηρητικό «Κεντρώο» Θεμιστοκλή Σοφούλη, αρχηγό του δευτέρου κόμματος που επιθυμούσε σφόδρα κάτω από το βάρος της περιβόητης «Συμφωνίας Σκλάβαινα(κομουνιστή)-Σόφούλη να εξιλεωθεί στα μάτια των Αμερικανών και του Παλατιού, ώστε να μην εκληφθεί ως συνοδοιπόρος.

Ακολούθησαν τα λεγόμενα «Πέτρινα χρόνια» και το όργιο του αστυνομικού κράτους. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που συμβούλευαν τους συνομιλητές τους ψιθυριστά: «Προσοχή! Κι οι τοίχοι έχουν αυτιά!».

Η Ελλαδα της ανασυγκρότησης και του «ελληνικού θαύματος» στο μεταξύ προχωράει και είναι υπερήφανη που -από όλες τις ευρωπαϊκές είναι η μόνη που επιλέγει το καθεστώς του γύψου και είναι η μόνη που μένει εκτός Συμβουλίου της Ευρώπης.

Εκτός Ευρώπης θα βρεθεί με τριτοκοσμικά κράτη παρόμοιων καθεστώτων. Ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος θα εξάρει την χαρισματική προσωπικότητα και την ικανότητα του Στ. Παττακού να συνάπτει καλές σχέσεις με χώρες του εξωτερικού.

Βρισκόμαστε 13.1/2 έτη μετά. Πολλά έχουν αλλάξει επί τα βελτίω, λ.χ. η κατάργηση της πανεπιστημιακής έδρας αλλά και η εξαφάνιση των καμπουριασμένων και πρόωρα γηρασμένων βοηθών, που καμπούριασαν μεταφέροντας τα ζαρζαβατικά των κ.κ. καθηγητών από τις λαϊκές.

Βέβαια η κατάσταση στα ΑΕΙ παραμένει ελεεινή και τρισάθλια: βία, προπηλακισμοί καθηγητών, απόλυτη αταξία. Το συνάλλαγμα μεταφέρεται στην Εσπερία και οι γονείς επιμένουν: προπτυχιακά στην Ελλάδα. Μεταπτυχιακά εκτός Ελλάδας.

Κάποτε έπρεπε να ήσουν «παιδί μας» (ΝΔ) ή έστω «φίλος μας» (ΠΑΣΟΚ) για να καταλάβεις δημόσια θέση Τώρα πρέπει να είσαι «παιδί/εγγόνι αντιστασιακού» (ΣΥΡΙΖΑ). Τι γίνεται; Βλέπουμε για τρίτη φορά το αποκρουστικό πρόσωπο της εξουσιαστικής αλαζονείας και του αυταρχισμού; Αναρωτιέται ο απλοϊκός Ελληνας: ως πότε θα κρατήσει αυτό;. Δε θα υπάρξει ποτέ μια στοιχειωδώς χρηστή διαχείριση; Θα είμαστε πάντα τα εσαεί θύματα μιας στυγνής εκμετάλλευσης και θα πληρώνουμε πάντα τα σπασμένα για τις γκάφες που διαπράττει καλή ώρα τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ ;