Η Εθνική του μπάσκετ χρειάζεται σχέδιο και όραμα

Ο κίνδυνος που ελλοχεύει στο 40ό Ευρωμπάσκετ Ανδρών είναι να σταθούμε όλοι στο αποτέλεσμα. Να παρασυρθούμε από την (απογοητευτική στους περισσότερους αγώνες) εικόνα της Εθνικής και ανάλογα με το τελικό σκορ να κρίνουμε ή να επικρίνουμε με γνώμονα το θυμικό. Ο,τι και αν συνέβη χθες το βράδυ στη νοκ άουτ αναμέτρηση με την πανίσχυρη Λιθουανία για τη φάση των 16 στην Κωνσταντινούπολη, το δάσος είναι πιο σημαντικό από το δέντρο και άμεσα κιόλας η Εθνική πρέπει να εξελιχθεί σε ένα «project» που για να πετύχει θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με τη δέουσα σοβαρότητα. Αρχικά από την ίδια την Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης.

«Ενα καθαρό όραμα, με την υποστήριξη ενός ξεκάθαρου σχεδίου, δίνει στον άνθρωπο μια φοβερή αίσθηση αυτοπεποίθησης και προσωπικής δύναμης» συμβουλεύει ένας καναδός συγγραφέας αυτοβοήθειας. Το όραμα στην Εθνική έχει χαθεί και δεν είναι τυχαίο ότι οι απόλυτοι σταρ του παγκοσμίου μπάσκετ συνεχίζουν να φορούν τη φανέλα με το εθνόσημο ως τα… σαράντα, ενώ οι έλληνες πρωτοκλασάτοι αθλητές (Διαμαντίδης, Σπανούλης, Παπαλουκάς, Ζήσης κ.ά.) αποφασίζουν να κρεμάσουν τη γαλανόλευκη φανέλα μεταξύ 30 και 33 ετών με επίσημη δικαιολογία ότι «δεν αντέχει το κορμί τους», ενώ η αλήθεια αφορά την ψυχή τους!

Ο πρόεδρος της ΕΟΚ Γιώργος Βασιλακόπουλος έχει δώσει όλο του το είναι στο άθλημα, η προσφορά του είναι ανυπολόγιστη, αλλά οφείλει να αφουγκραστεί τις εξελίξεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, όπου οι πρόεδροι των περισσότερων Ομοσπονδιών (Σαμπόνις, Κιριλένκο, Γκαρμπαχόσα, Βράνκοβιτς, Τούρκογλου κ.ά.), επί το πλείστον παλαίμαχοι αθλητές, έχουν τα μισά του χρόνια και κατά συνέπεια πιο φρέσκες ιδέες και αντοχές. «Οι πρωταθλητές δεν φτιάχνονται στα γυμναστήρια. Οι πρωταθλητές γίνονται από κάτι που έχουν βαθιά μέσα τους. Μια επιθυμία, ένα όνειρο, ένα όραμα» έλεγε ο Μοχάμεντ Αλι και ο Γ. Βασιλακόπουλος οφείλει από σήμερα κιόλας να συγκροτήσει την ομάδα που θα αναλάβει τις τύχες του ελληνικού μπάσκετ, άρα και της Εθνικής.

Μια ομάδα, που θα συγκροτείται από πρωταθλητές και όχι μόνο, οι οποίοι θα γνωρίζουν την ψυχολογία του παίκτη, θα μπορούν να εκπροσωπήσουν το ελληνικό μπάσκετ στο εξωτερικό και θα εμπνέουν τους διεθνείς, όπως έκαναν σε αγωνιστικό επίπεδο ο αείμνηστος Γιώργος Κολοκυθάς και ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Μια σύγχρονη ηγεσία στην ΕΟΚ και με τον Γ. Βασιλακόπουλο σε συμβουλευτικό ρόλο, δεν θα απαξιώσει άλλη φορά τον ρόλο του ομοσπονδιακού τεχνικού, που τόσο ατυχώς έκανε ο 78χρονος παράγοντας μερικές εβδομάδες πριν από το τζάμπολ του 40ού Ευρωμπάσκετ με εκείνη την περίφημη δήλωση «παίκτες έχουμε, θα έλθει και ο προπονητής!».

Ο προπονητής αποτελεί το άλφα και το ωμέγα σε μια ομάδα, ειδικά με τη μορφή που έχει το σύγχρονο μπάσκετ, και η πρόσληψή του θα πρέπει να αποφασίζεται από το συμβούλιο των ειδικών με συγκεκριμένα κριτήρια και βάσει της αξίας του και όχι των διαπροσωπικών σχέσεών του με τα στελέχη της Ομοσπονδίας. Αν η Εθνική είχε προπονητή εγκαίρως, θα είχε γίνει διαφορετικός χειρισμός στο ζήτημα του ταξιδιού του Γιάννη Αντετοκούνμπο στην Κίνα μεσούσης της προετοιμασίας. Η επικοινωνία με το ΝΒΑ θα ήταν άμεση και ουσιαστική, ενώ και στο ιατρικό θέμα του Γιάννη, το οποίο του στέρησε τη συμμετοχή στο Ευρωμπάσκετ, οι χειρισμοί θα ήταν διαφορετικοί. Και το σίγουρο είναι ότι οι Μπακς θα έστελναν το ιατρικό επιτελείο τους στην Αθήνα και δεν θα «έψαχναν» έναν σταρ 100 εκατ. δολαρίων στη Σανγκάη!

Μετά την επιλογή του προπονητή ακολουθεί η συγκρότηση του ρόστερ, η οποία θα γίνεται με αυστηρά αγωνιστικά κριτήρια και με στόχο την εξασφάλιση της ομοιογένειας («χημεία») και την κατανομή διακριτών ρόλων. Αυτό το εφαρμόζουν τέλεια η πανίσχυρη –και φαβορί σε ένα ακόμη Ευρωμπάσκετ –Ισπανία και ο Σέρτζιο Σκαριόλο, ο οποίος εκτός από τους αδιαμφισβήτητους σταρ επιλέγει συνήθως και τρεις πιτσιρικάδες, που θα είναι απλοί παρατηρητές, αλλά θα παίρνουν τις απαραίτητες εμπειρίες ώστε να είναι πανέτοιμοι στην επόμενη διοργάνωση. Πάρτε το παράδειγμα των αδερφών Ερνάνγκομεθ, οι οποίοι από βοηθητικοί στην Εθνική εξελίσσονται σε αστέρια του ΝΒΑ και βασικά στελέχη της Ανδρών.