«Aνοίγματα»

Εδώ έχουμε όμως πάλι διαφοροποίηση ιστορικών συγκειμένων, ανάμεσα σε Κέντρο των αρχών της μεταπολίτευσης και αυτό του παρόντος. Ο Καραμανλής είχε αναλάβει μια πολύ πιο εύκολη δουλειά αφού, απολαμβάνοντας το κύδος του εθνάρχη που είχε επιτύχει σαρωτική νίκη έναντι της «Ενωσης Κέντρου Νέες Δυνάμεις» (ΕΚΝΔ) υπό την ηγεσία του Γ. Μαύρου αλλά και του ΠΑΣΟΚ, με πρόεδρο τον Ανδρ. Παπανδρέου στις πρώτες μεταχουντικές Εθνικές Εκλογές (συμπτωματικά διεξήχθησαν στις 17 Νοεμβρίου, πρώτη επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου) και, διατηρώντας αδιαφιλονίκητα τη θέση του πλέον ισχυρού Ελληνα πολιτικού άνδρα σε εθνικό αλλά και διεθνές επίπεδο, αποτελούσε ισχυρότατο πόλο έλξης για κάθε πολιτικό τής τότε-ούτως ειπείν καλούμενης- εθνικόφρονος (συντηρητικής ) παράταξης. Αν και Τύπος, επίσημο κράτος, αλλά και όλος λαός απέφευγε πλέον αυτόν τον όρο, (όπως απέφευγε το «συμμοριτοπόλεμος») γιατί τον θεωρούσε κατά το μάλλον ή ήττον παρωχημένο. Τώρα όμως κάποιοι θέλουν να νεκραναστήσουν τον αντικομουνισμό : να τεθούν εκτός νόμου οι κομουνιστές, όπως συνέβη σε κάποια από τα πάλαι ποτέ σοσιαλιστικά κράτη του Ανατολικού Μπλοκ.

O Kαραμανλής επέλεξε 3 τουλάχιστον από τους ευφυέστερους πολιτικούς, τους προαναφερθέντες , με το Θανασάκη Κανελλόπουλο να ξεχωρίζει . εκτός από ευφυής- ως ένας από τους πλέον συγκροτημένους πολιτικούς της σύγχρονης Ελλάδας όπου η ένταξή τους στη ΝΔ νοηματοδότησε την ακτινοβολία του Καραμανλή, ως ενός νουνεχούς πολιτικού που ξέρει να επιλέγει, αφενός και αφετέρου την αισθητή απουσία ενός αντιπάλου δέους στο Κέντρο.

Γιατί η ΕΚΝΔ, δεν μπόρεσε να σταθεί στα πόδια της, ιδίως μετά τη σαρωτική νίκη του ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβριο του 1981. Το Κέντρο, όπως το ξέραμε από τα πέτρινα χρόνια, όταν κρατούσε το λάβαρο του αντικομουνισμού ενίοτε ψηλότερα και από τη Δεξιά, έπαψε να υφίσταται. Ενας νέος όρος έκανε την εμφάνισή του στην πολιτική σκηνή: Κεντροαριστερά, κάτι που εξανάγκασε τη Δεξιά να προβεί σε στοχαστική αναδίπλωση. Εφεξής θα καλούνταν Κεντροδεξιά. Και οι δύο πόλοι προέταξαν προθηματικά και ως πρώτο συνθετικό τη λέξη Κέντρο- . Το ΠΑΣΟΚ για να καθησυχάσει τους συντηρητικούς αστούς που ήθελαν να το ψηφίσουν, αλλά είχαν φόβους και υποψίες που έτειναν να γίνουν βεβαιότητα, ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν σοσιαλιστικό. Το Κέντρο- εδώ λειτουργούσε κατευναστικά σαν ένα αποτελεσματικό ηρεμιστικό χάπι

Αφετέρου, η Δεξιά έθεσε ως πρώτο συνθετικό το Κέντρο-ωσάν να ζητούσε άφεση αμαρτιών για το πολύ άσχημο πρόσωπο που έδειξε από το 1945 έως το 1967. Το Κέντρο- , τους προσέφερε ευρύτερο πεδίο δράσεως και άμβλυνε τις κακές εντυπώσεις που είχαν απομακρύνει από τη Δεξιά, τους συντηρητικούς, μεν αλλά όχι διχαστικούς πολίτες.

Με αυτόν τον τρόπο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κατάφεραν να κυβερνήσουν μέχρι τις 25 Ιανουαρίου, 2015, εν μέσω σκανδάλων, διασπάθισης του δημόσιου πλούτου, «αμφότεροι, ομού και οι δύο». Μέχρι τότε τους είχε ανεχθεί ο ελληνικός λαός. Ωστόσο κάποτε ξεχείλισε το ποτήρι και πραγματοποιήθηκε «Τα θαύμα» στις 25.1. 2016, με τη νίκη της Αριστεράς για πρώτη φορά.

Όμως εξ αρχής ο νικητής των εκλογών Σύριζα κατέβαλε κάθε φιλότιμη προσπάθεια να απογοητεύσει και να αποξενώσει όσους τον ψήφισαν. Ημετερισμός, πελατειασμός και αλαζονεία της εξουσίας, κύριος εκφραστής της οποίας υπήρξε ο Υπουργός της Επικρατείας. Αλλά αφετέρου και κακή κοινωνική πολιτική «τοις νεοφιλελευθέρων ρήμασι πειθόμενος» κατάργησε αυτομάτως τους 13^ους και 14^ους μισθούς και προχώρησε ανενδοίαστα σε περικοπές μισθών και συντάξεων μεταξύ άλλων κακών που συνεπέφερε.

Στην εξωτερική πολιτική με εμπνευστή το Γιά(ν)νη Βαρουφάκη προκάλεσαν, όχι μόνο την αντιπάθεια του Σόιμπλε αλλά και όλων των σχεδόν των Ευρωπαίων . Ο ίδιος ο Τσίπρας μας έδωσε μία πρόγευση με το ανεπανάληπτο περί ζουρνάδων και νταουλίων, στους ήχους των οποίων «έμφοβη» η ΕΕ, δεύτερη οικονομική δύναμη στον κόσμο, θα χόρευε θέλοντας και μη. Μεθυσμένος και ο Τσίπρας από την επιτυχία του αποκαλούσε τον Ολάντ, Ολαντρέ.

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.Tώρα ο κ. Μητσοτάκης έχει πλέον αναχθεί σε ήρεμη δύναμη, που τα μικρά κόμματα τον σέβονται και αποφεύγουν οιαδήποτε επίθεση εναντίον του. Είναι πλέον ο κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού που επενδύει όλα τα λεφτά του κατά της στραπατσαρισμένης εικόνας (μέχρις αδυναμίας αναγνωρίσεως) του κυβερνώντος κόμματος και είναι σίγουρος πως θα κερδίσει, για αυτό και απαιτεί εκλογές εδώ και τώρα.

Παρόλο που δεν διαθέτει την αίγλη και τη λάμψη ενός Κωνσταντίνου Καραμανλή εμφανίζεται ως ενωτικός, μακριά από πολιτικές ακρότητες και λαϊκισμούς, αλλά και ως υπέρμαχος της «κατάργησης» των διχαστικών πόλων «Αριστερά-Δεξιά»- όπου χωρίς να εντυπωσιάζει ιδιαίτερα- παρουσιάζεται ως ο μοναδικός φορέας αξιοπιστίας. Ενωτικός με το αζημίωτο βέβαια αφού προσπαθεί να προσεγγίσει τη λεγόμενη κεντρώα παράταξη ή ό,τι απέμεινε από αυτή για να την ενσωματώσει στη ΝΔ, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του τις βλέψεις και φιλοδοξίες που τρέφουν οι ηγέτες του Ποταμιού, της Δημοκρατικής Συμπαράταξης κ.ά αλλά και την έντονη δυσανεξία τους στο να γίνουν «ουρά» κάποιου μεγάλου κόμματος, ακόμα και αυτού του οποίου ηγείται ο Μητσοτάκης

Προς το παρόν θα αρκεστεί στις μεμονωμένες προσχωρήσεις στην ΝΔ (Καλλιάνος της Ενωσης Κεντρώων) και την προσδοκία ενός διαθέτοντος άψογα αντισυριζιικά διαπιστευτήρια, του κ. Χάρη Θεοχάρη.

Από την άλλη μεριά ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει φλερτ με το κ. Φώτη Κουβέλη(ή μάλλον αντίστροφα) : δεν υπάρχει πια καμία διαφωνία αφού ο Τσίπρας αρίστευσε στις επιδείξεις φιλοευρωπαϊκού προφίλ δεδομένου ότι έδωσε γην και ύδωρ στην ΕΕ και ο Κουβέλης θεωρεί ότι έπραξε ορθώς. Είναι ένα άνοιγμα χωρίς αντίκρισμα, ωστόσο . Ο κ. Κουβέλης διαθέτει ελάχιστη δημοτικότητα πλέον και δεν πρόκειται να προσφέρει τίποτα το ουσιαστικό σε ένα Σύριζα με σταθερά καθοδική πορεία. Μάλλον ζημιά θα του προκαλέσει.

Είναι ζήτημα χρόνου να αναλάβει την εξουσία ο Μητσοτάκης και δεν πρέπει να αγχώνεται με τις διευρύνσεις αφού θα μπορεί και μόνος του να επιτύχει την αυτοδυναμία, Αν και προτιμάει την πλην του ΣΥΡΙΖΑ πολιτική συναίνεση. Το θέμα είναι τι γίνεται μετά. Θα αρχίσει να λέει ότι : «τι να κάνω κι εγώ; Παρέλαβα καμένη γη, όπως όλοι γνωρίζεται». ΄Η θα μπορέσει να οδηγήσει τη χώρα στην πολυπόθητη ανάπτυξη που δεν αποτελεί παρά μια διαρκή ονείρωξη από την οποία σχεδόν άπαντες οι πολιτικοί δε λένε να ξυπνήσουν;