Η κουλτούρα τού «πάμε για έναν καφέ» υπήρχε στην εκτός Αττικής Ελλάδα πολύ πιο παλιά από τη σαρωτική εμφάνιση καφετεριών στην πρωτεύουσα, με χώρους υψηλής αισθητικής που συχνά ανακαινίζονταν και εμπλουτίζονταν. Αλλά και σήμερα, στα χρόνια της κρίσης, τα ακριτικά café απολαμβάνουν την ίδια προσοχή από ιδιοκτήτες και αρχιτέκτονες, όπως ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση του «Καφέ 8», το οποίο τρύπωσε σε μια στοά λίγο μακρύτερα από το κέντρο της Κομοτηνής και τη γνωστή πλατεία. Το μακρόστενο ισόγειο ενός κτιρίου του 1969, όπου φιλοξενείται, υπήρξε κάποτε υπεραγορά ηλεκτρικών, με ένα αναμενόμενα ειλικρινές βιομηχανικό στυλ. Αυτή την αίσθηση θέλησε να διατηρήσει ο αρχιτέκτονας Αναστάσιος Γιαννακάκης κρατώντας, όπως χαρακτηριστικά εξηγεί, «την ιστορική αλληλουχία εξωτερικού και εσωτερικού χώρου, με τις όποιες αλλαγές και προσθήκες να λειτουργούν σαν “επιδερμίδα” στον σκελετό του κτιρίου». Χειροποίητες κατασκευές, με κυρίαρχα υλικά το ξύλο και το μπετόν, πλαισιώνουν άψογα τα προϋπάρχοντα στοιχεία (φεγγίτες, μωσαϊκό, γύψινα διακοσμητικά) και συμπληρώνονται από βιβλία –μεγάλη αγάπη του ενός ιδιοκτήτη –και καταπράσινα φυτά που χαρίζουν με τον τρόπο τους χρώμα στο όλο «σκληρό» σκηνικό. Ενας φαινομενικά ευανάγνωστος χώρος, γραμμικής πειθαρχίας, που όμως εσωκλείει λειτουργικά και χωροταξικά χαρίσματα όπως μπαρ και WC για ανθρώπους με κινητικές δυσκολίες, μια σκηνή για ζωντανές μουσικές παραστάσεις και μια γωνιά μελέτης που γεμίζει φοιτητές στις εξεταστικές περιόδους. Αλλωστε, και ο καφές είναι πάντα απλώς η αφορμή για συναντήσεις, αναγνώσεις, προβληματισμούς, διασκέδαση…
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 6 Μαρτίου 2016
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
