Το επταήμερο του Διόδωρου

Τι να πρωτογράψει κανείς σε 900 λέξεις; Ζηλεύω αυτούς που γράφουν βιβλία και ξεδιπλώνουν τις σκέψεις τους χωρίς να μετράνε. Περισσότερο άσκηση πειθαρχίας στη γραφή είναι αυτό που κάνω παρά ημερολόγιο. Αλλά είναι που γράφω για τις μέλλουσες γενεές: όταν θα σε ανακαλύψουν κάποια ημέρα μετά από αιώνες, ημερολόγιό μου –κλεισμένο σε κάψουλα που θα αντέχει ακόμη και σε πυρηνικό πόλεμο -, αν γράφω πολλά, ποιος θα καθήσει να σε μελετήσει;

Για χάρη της αθανασίας, λοιπόν, πρέπει να είμαι επιγραμματικός –να σημειώσω όμως οπωσδήποτε πως κέρδισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη και έγινε πρόεδρος της ΝΔ. Πολλοί βιάστηκαν να πάρουν μεγάλα καλάθια –μεταξύ τους πολλοί από αυτούς που κράταγαν κοφίνια μόλις κέρδισε ο Αλέξης Τσίπρας πέρυσι τέτοιες ημέρες. Το κρατάνε με τα δόντια το μεγάλο καλάθι γιατί είναι κοψοχέρηδες. Αυτούς θα τους λέμε Κυναίγειρους.

Ανακοίνωσε το «τέλος του λαϊκισμού» στις πρώτες-πρώτες δηλώσεις του ο νέος πρόεδρος της ΝΔ –το έχουμε ακούσει και από άλλους. Οπως έχουμε ακούσει και χιλιάδες λάγνους ρασοφόρους να καταγγέλλουν τη λαγνεία και άλλους τόσους διεφθαρμένους πολιτικούς να καταγγέλλουν τη διαφθορά.

Δημοσκοπήσεις άνδρα δείκνυσιν –δεν έχω καμία αμφιβολία, ημερολόγιό μου, ότι η ΝΔ θα προσπεράσει τον ΣΥΡΙΖΑ με τις πρώτες κιόλας έρευνες. Να δούμε λοιπόν αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα αρχίσει να ζητάει εκλογές με επιχείρημα την «αναντιστοιχία Βουλής και λαϊκής θέλησης», όπως κάνουν δεκαετίες τώρα όλοι οι αντιπολιτευόμενοι. Γιατί η πεμπτουσία του λαϊκισμού είναι η βουλιμία για την εξουσία και η καταπάτηση κάθε αρχής προκειμένου να κερδηθεί όσο το δυνατόν νωρίτερα. Ας περιμένουμε λοιπόν να δούμε τι θα πει: Είναι υπέρ των τετραετιών ή όχι;

Διότι απέδειξε την πολιτική του αξία ανακαλώντας στην τάξη τον πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ Στέργιο Πιτσιόρλα, που είπε πως η Αριστερά «πρέπει να απελευθερώσει την κοινωνία από τον κρατισμό». Παλαιότατο και για πολλά χρόνια σημαντικότατο στέλεχος του Συνασπισμού, ο Στέργιος Πιτσιόρλας είχε προ δεκαετίας τη σοφία να εγκαταλείψει την πολιτική και να ασχοληθεί με τις επιχειρήσεις. Κάτι ξέρει παραπάνω λοιπόν από όσους προώρισται να ταφούν με φέρετρα τις θερμοκοιτίδες που τους μεγάλωσαν.

«Το συμπέρασμα ότι φταίνε ο κρατισμός και το μεγάλο Δημόσιο για την κρίση δεν είναι συμπέρασμα που αφορά την Αριστερά. Το δε επιχείρημα ότι η Αριστερά εγκλώβισε τον κόσμο στον κρατισμό είναι επιχείρημα που ακούγεται από τους σφοδρούς πολεμίους της» απεφάνθη ο Νίκος Παππάς. Οταν δεν βγαίνεις από τη θερμοκοιτίδα, παραμένεις νήπιο που πιστεύεις μόνο τα παραμύθια που σου έλεγε η γιαγιά σου, το ΚΚΕ στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Σκουριασμένη Κροστάνδη

Δεν είναι απλώς αθώο το μεγάλο Δημόσιο για την κρίση, είναι και ευλογία όταν είναι πολιτικοποιημένο, μας είπε ο προϊστάμενος του υπουργού: η δημόσια διοίκηση πρέπει είναι πολιτικοποιημένη, αποφάνθηκε ο Πρωθυπουργός, «με την έννοια ότι πρέπει να έχει όραμα, στόχο, κοινωνικό προσανατολισμό και κοινωνική συνείδηση».Αλλά αν έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά το κράτος, τότε τι μας χρειάζονται οι πολιτικοί; Ας τους αντικαταστήσουμε με ευαίσθητους τεχνοκράτες· θα είναι αποτελεσματικότεροι και θα μας κοστίζουν φθηνότερα.

Τέτοια δημόσια διοίκηση μας χρειάζεται για να καλύψει το μεγάλο κοινωνικό κενό που δημιουργούν οι ανάλγητοι εργάτες, αυτοί της Eldorado Gold στη Χαλκιδική, που «έχουν χάσει την ταξική τους συνείδηση» και το μόνο που τους νοιάζει είναι να μη χάσουν τη δουλειά τους.

Καλά τους τα είπε ο Πάνος Σκουρλέτης –τηρουμένων των αναλογιών είναι σαν τους ναύτες της Κροστάνδης που εξεγέρθηκαν ενάντια στους μπολσεβίκους και πήγε ο Τρότσκι και τους εξόντωσε. Κάπου 2.000 σκοτώθηκαν –όσοι περίπου και οι μεταλλωρύχοι. Είχαν χάσει και εκείνοι την ταξική τους συνείδηση.

Ολα είναι προδιαγεγραμμένα: μετά τη Συνθήκη Μπρεστ-Λιτόφσκ της συνθηκολόγησης με τρόικα, ήρθε και η σειρά της Κροστάνδης. Απλώς δεν ξέραμε ποιος είναι ο Τρότσκι της Κουμουνδούρου –για το ποιος είναι ο Λένιν ουδείς αμφέβαλλε.

Η ανάγκη να αποκτήσει ταξική συνείδηση το κράτος μάς εξηγεί γιατί διορίζονται τόσοι συγγενείς και αποτυχημένοι πολιτευτές του ΣΥΡΙΖΑ επικεφαλής δημοσίων υπηρεσιών και οργανισμών. Αλλωστε οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι μόνιμοι, επομένως δεν κινδυνεύουν να χάσουν ποτέ τις αλυσίδες τους, είναι οι ιδανικοί προλετάριοι.

Δεν φτάνει που έχω μόνο 900 λέξεις, μου τρώει και από αυτές ο Μπούφος μου, που επεμβαίνει καθισμένος πάνω στον ώμο μου. Ανυπόφορος έχει γίνει με την κυνικότητά του.

Γιατί τα κόμματα έχουν γίνει ΔΕΚΟ, και τους αρέσει.

Εφθασα κοντά στις 900 λέξεις –προλαβαίνω μόνο να γράψω πως βρισκόμαστε εκεί που ήμασταν και μετά τις εκλογές του 2012: απεργούν όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες, κλείνουν τους δρόμους συνταξιούχοι και αγρότες, οργανώνουν κάθε τρεις και λίγο γενικές απεργίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ονειρεύονται εκλογές οι πολιτευόμενοι πεπεισμένοι πως οι Ευρωπαίοι θα μας σώσουν και τέταρτη φορά. Εγώ δεν είμαι καθόλου σίγουρος.