Τα σύγχρονα πολιτικά συστήματα της προεδρευόμενης- συνταγματικής δημοκρατίας, όπως και το δικό μας, αναγνωρίζουν ως θεσμό την κυρίαρχη, ελεύθερη θέληση της πλειοψηφίας του λαού, η οποία εκφράζεται με τις ελεύθερες εκλογές.

Πόσο όμως αυτό το ύψιστο πολιτικό δικαίωμα του πολίτη ανταποκρίνεται στην πραγματική θέλησή του ως ψηφοφόρου;Ακούγεται συχνά η ρήση «εμείς τους ψηφίζουμε, καλά να πάθουμε». Ποια είναι τέλος πάντων η ευθύνη μας;Προσεγγίζοντας το θέμα αςδούμε το κράτος , πέραν από τηνπολιτική του οντότητα και ως οργανισμό, που διέπεται από τις ευρύτερες αρχές διοίκησής των κοινωνικοοικονομικώνμονάδωνκαιτων σχέσεων συμπεριφοράς με τους ψηφοφόρους.

1. Η ικανοποίηση των αναγκών και επιδιώξεων των ψηφοφόρων συμβαδίζει με το όραμα και τους στόχους της κυβέρνησης;

Οι σύγχρονες δημοκρατικές χώρες αναπτύσσονται, εξελίσσονται και μεγαλουργούν σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, μόνο αν παράλληλα με την επιτυχία του πολιτικού οράματος και των στρατηγικών στόχων των κυβερνήσεών τους, δημιουργούνται και τις προϋποθέσεις για την ικανοποίηση των αναγκών και επιδιώξεων των πολιτών τους.

Ο ψηφοφόρος ,μεταξύ άλλων, επιθυμεί ένα σταθερό και ασφαλές κοινωνικό περιβάλλον για την προσωπική, οικογενειακή, κοινωνική και επιχειρηματική του δραστηριοποίηση,προκοπή και ευημερία, καθώς και την αμέριστη φροντίδα της Πολιτείας για την επίλυση των παρουσιαζομένων προβλημάτων της καθημερινότητάς του.

Από την άλλη,η εκάστοτε κυβέρνηση δεσμεύεται να πετύχει συγκεκριμένους στόχους , όπως η έγκαιρη διεκπεραίωση των τρεχουσών εθνικών και διεθνών υποθέσεων και υποχρεώσεων της χώρας , καθώς και ηυποδειγματική λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, (αυστηρή εφαρμογή του συντάγματος, ο σεβασμός των ηθικών και εθιμικών κανόνων, η διασφάλιση της άμεσης, αμερόληπτης και αποτελεσματικής απονομής της δικαιοσύνης, η οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της χώρας και η συνεχή φροντίδα για την ασφάλεια, την πρόοδο και την ευημερία των πολιτών).

Θεωρητικά λοιπόν οι προσδοκίες και οι ανάγκες των ψηφοφόροι φαίνεται να καλύπτονται από τιςπρογραμματικές δεσμεύσεις του Πρωθυπουργού, που υπερψηφίζονται με την ψήφο εμπιστοσύνης της Νέας Βουλής. Όμως σε πρακτικό επίπεδο , οι επιθυμίες και προσδοκίες των ψηφοφόρων βρίσκονται μακριά από τις προτεραιότητες των Ελληνικών Κυβερνήσεων, από δημιουργίας της Ελληνικής Δημοκρατίας.

2.Ο ρόλος των πολιτικών κομμάτων

Τα πολιτικά κόμματα, αποτελούν θεμελιώδη θεσμό του πολιτικού μας συστήματος. Όπως όλοι οι οικονομικοκοινωνικοί οργανισμοί, είναι οργανωμένες ομάδες πολιτών, οι οποίες δραστηριοποιούνται για την επιτυχία συγκεκριμένων στρατηγικών στόχων. Το όραμα και ο στόχος των κομμάτων,με βάση την ιδεολογική τους φιλοσοφία, είναι να κυβερνήσουν την χώρα, να την οδηγήσουν σε οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη και να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες για την ειρηνική συμβίωση και την ευημερία των πολιτών.Έτσι προσελκύουν και κινητοποιούν τις μάζες των ψηφοφόρων .

Όμως σε όλους τους οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένων και των πολιτικών κομμάτων, ελλοχεύει ένας σοβαρός κίνδυνος δυσλειτουργίας τους. Είναι η εσκεμμένη απομάκρυνσή των διοικούντων από τους πρωταρχικούς στόχους του οργανισμού και η εγκληματική προσήλωσή τους σε προσωπικές και ξένες προς τον οργανισμό που υπηρετούν δραστηριότητες.

Ο κίνδυνος αυτός είναι ορατός , στην πολιτική ιστορία της χώρας , γι αυτό και το πολιτικό μας σύστημα βρίσκεται σε σοβαρή κρίση. Τα κόμματα των κοινοβουλίων της νεότερης Ελλάδος, παρασυρόμενα από το μεθύσι της εξουσίας ταπολιτικά και υλικά οφέλη που τους προσφέρει η πολιτική, προτάσσουν, πολλές φορές εσκεμμένα, τη δράση τους για την κομματική επιβίωση και επικράτησή τους στο ελληνικό κοινοβούλιο, αδιαφορώντας για τα εθνικά θέματα της χώρας. Κατά την άσκηση των καθηκόντων τους στη Βουλή συνήθως δεν λειτουργούν συμπληρωματικά σύμφωνα με το θεσμικό ρόλο τους στο κοινοβούλιο, για την επίλυση των εθνικών θεμάτων, αλλά ανταγωνιστικά και δυστυχώς μόνο για την πολιτική φθορά των αντιπάλων τους. Αυτή είναι η εικόνα που έχει γνωρίσει ο ψηφοφόρος όλη την περίοδο της κρίσης.Το παράδοξο στη λειτουργίας του κοινοβουλίου είναι ότι ελάχιστα νομοσχέδια ψηφίζονται από όλα τα κόμματα, χωρίς διαρροές ή απουσίες κατά την ψηφοφορία , μεταξύ των οποίων αυτά που σχετίζονται με βουλευτικές ή κομματικές τους εύνοιες.

Τα κόμματα έχουν, μάλιστα, καταφέρει με επιτυχία, να εμπλέξουν και τον Κυρίαρχο Λαό, στο πολιτικό τους παιχνίδι. Τα κυβερνώντα κόμματα, ενωρίς από την εμφάνιση της ελληνικής δημοκρατίας, έχουν ενσπείρει διαχρονικά, τη μισαλλοδοξία, τον φανατισμό και το διχασμό μεταξύ των οπαδών των κομμάτων, δημιουργώντας μια επικίνδυνη επέμβαση στη λειτουργία της Δημόσιας Διοίκησης. Οι περιφερειακοί και τοπικοί κομματάρχες με τις λίστες των «δικών μας παιδιών», δίνουν έτοιμη τροφή στο εκάστοτε κυβερνητικό σχήμα που αλώνει το οικοδόμημα της Δημόσιας Διοίκησης με στελέχη και εργαζόμενους αμφιβόλου πολλές φορές διοικητικής ικανότητας και περιορισμένων εργασιακών δεξιοτήτων. Στη συνέχεια έρχεται η μονιμοποίηση και η δημιουργία ενός υδροκέφαλου, χωρίς διοικητική αξιολόγηση, κράτους, όπου το φαινόμενο της προβληματικής διαχείρισης και των επίορκων δημόσιων λειτουργών όχι μόνο ανθεί αλλά και δεν διώκεται αποτελεσματικά.

3. Η Βουλή

Η τόσο λαμπρή πολιτιστική ιστορία της χώρας μας και η αξιομνημόνευτη διεθνής προσφορά της στις επιστήμες, την τέχνη και τον πολιτισμό, δεν έχει οπλίσει τη νεότερη Ελλάδα, με τις διαχρονικές αρχές και αξίες λειτουργίας τηςδημοκρατίας και του κοινοβουλίου, οι οποίες να αποτελούν το παράδειγμα προς μίμηση και τον μπούσουλα ζωής και συμπεριφοράς της ευρύτερης μάζας τωνψηφοφόρων. Πως ανέχονται οι τριακόσιοι εκπρόσωποι του έθνους,οι εκλεγμένοι από τον Κυρίαρχο Λαό να βιώνουν ένα σωρό προνόμια και εξαιρέσεις (ενδεικτικά μόνο αναφέρω):

Γιατί δεν ψηφίζεται,επιτέλους, ο νόμος περί ευθύνης Υπουργών, ώστε όλοι οι Έλληνες να αισθάνονται ίσοι απέναντι στο νόμο και η απονομή της δικαιοσύνης να είναι ισότιμη, αποτελεσματική και άμεση , χωρίς εξαιρέσεις;Γιατί δεν αναστέλλεται προσωρινά, λόγω της κρίσης, η λειτουργία του τηλεοπτικού καναλιού της Βουλής και να διοχετευτούν τα κονδύλια λειτουργίας του στο πολυσυζητημένο ασφαλιστικό μας σύστημα;Γιατί ενώ οι πολίτες από την εφαρμογή του νέου τρίτου μνημονίου συμμετέχουν με σύνεση στις δυσβάστακτες πλέον υποχρεώσεις τους, η συμμετοχή των βουλευτών με τη αντίστοιχη μείωση των αποζημιώσεών τους,θα υλοποιηθεί το 2016;

Εξάλλου αυτές τις ημέρες διαβάζουμε στον τύπο ότιη Βουλή έδωσε εντολή, να καταβληθούναναδρομικά, οι μειώσεις των μισθών και συντάξεων των βουλευτών, που τους είχαν επιβληθεί κατά το ξεκίνημα της κρίσης , υλοποιώντας την ίδια απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποίαέκρινε αντισυνταγματικό το νόμο επιβολής τους και στους δικαστές.Σε όλους τους άλλοι φορολογούμενουςο αντισυνταγματικός νόμος εφαρμόζεται κανονικά!

Επίσης διαβάζουμε στον τύπο, ότι αμφισβητείται από τους επίορκους δημόσιους λειτουργούς (εκπαιδευτικοί, γιατροί, εφοριακοί, δημοτικοί λειτουργοί κλπ) η εγκυρότητα της προσφυγής του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κατά αποφάσεων Πειθαρχικών Συμβουλίων, με τις οποίες τους είχαν επιβληθεί χαμηλότερες ποινές σε σχέση με τη σοβαρότητα των αδικημάτων που είχαν διαπράξει . Ο λόγος της αμφισβήτησης,στοιχειοθετείται από το γεγονός ότι η θητεία του Γενικού Επιθεωρητή έληξε από τις 14/9/2009 χωρίς να έχει μέχρι σήμερα ανανεωθεί. Σημειώνεται ότι Γενικός Επιθεωρητής είναι μια ανεξάρτητη διοικητική αρχή , θεσμοθετημένη από την Ευρωπαϊκή Ένωση και μόνη αρμόδια, εκτός των άλλων, για τη διασφάλιση της εύρυθμης και αποτελεσματικής λειτουργίας της Δημόσιας Διοίκησης και την παρακολούθηση και αξιολόγηση του έργου των Επιθεωρητών και των Ελεγκτών της Δημόσιας Διοίκησης. Τι είδους εγκληματική παράλειψη της Πολιτείας είναι αυτή;

Ο απλός πολίτης ίσως να δικαιούται κάποιο πειστικό λόγο γιατί συμβαίνουν τα παραπάνω. Τι παράδειγμα προς μίμηση δίνεται στον Κυρίαρχο Ψηφοφόρο;

4. Ο ρόλος του Πρωθυπουργού

Η άσκηση της διοίκησης «δια του παραδείγματος» είναι το πιο κρίσιμο χαρακτηριστικό στοιχείο της διοικητικής ικανότητας του ταλαντούχου πρωθυπουργού γιατί σχετίζεται άμεσα με τη συμπεριφορά του ηγέτη προς τον κυρίαρχο λαό. Δεν είναι εύκολη δουλειά, όμως ο ακέραιος ηγέτης με την ξεχωριστή εντιμότητα και ευσυνειδησία που τον διακρίνει ισορροπεί πάντοτε στα δύσκολα. Είναι ο πειστικότερος τρόπος επικοινωνίας με το ψηφοφόρο για την προσέγγιση και αντιμετώπιση των σημερινών επιτακτικών ανοικτών εθνικών μας θεμάτων. Εξάλλου ο πρωθυπουργόςμε την άσκηση της εξουσίας «δια του παραδείγματος» ξεδιπλώνει έμπρακτα, στους πολίτες, τις αρετές του, την παιδεία του, τις πολιτικές του αρχές και το ήθος του, τους εμπνέει σεβασμό και πίστη και εξασφαλίζει τη συναίνεσή τους στο κυβερνητικό του έργο.Δυστυχώς αυτό το παντοδύναμο εργαλείο συμπεριφοράς για τη διαχείριση των ανθρώπινων σχέσεων είναι υποτιμημένο ή/και άγνωστο στους πρωθυπουργούς μας.

Η μέχρι σήμερα διαχείριση της κρίσης από τις κυβερνήσεις, που έχουν εκπροσωπηθεί από το 85% και πλέον των κομμάτων του κοινοβουλίου, είναι αναποτελεσματική και απογοητευτική. Ο πολίτης είναι ένας απλός θεατής στο θέατρο του πολιτικού μας παραλογισμού,ενώγίνεται Κυρίαρχος Λαός μόνο κατά την άσκηση του εκλογικού του δικαιώματος. Η συμπεριφορά όλων των Πρωθυπουργών, οι πολιτικοί χειρισμοί τους , καθώς και η αρνητική και πολλές φορές αντεθνική αντίδρασή των κομμάτων της αντιπολίτευσης στην ψήφιση των φλεγόντων νομοσχεδίων για τις μεταρρυθμίσεις της δημόσιας διοίκησης , οδηγούν την χώρα σε επικίνδυνα πολιτικά και οικονομικά αδιέξοδα.

Το περασμένο καλοκαίρι, μπροστά στο πλήρες πολιτικό αδιέξοδο και τον κίνδυνο αποπομπής της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, κατάφεραν με το 80% και πλέον των βουλευτών του Κοινοβουλίου να υπερψηφίσουν το τρίτο μνημόνιο και την παραμονή της χώρας στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με ανακούφιση ο λαός υποδέχτηκε την απόφαση και περιμένοντας τους πολιτικούς μας να παρακάμψουν την προηγούμενη αντεθνική τους συμπεριφορά και όλοι μαζί συναινετικά να οδηγούσαν στην έξοδο της χώρας από την κρίση. Αλλά και πάλι διαψεύστηκε.Πολιτικές και μόνο σκοπιμότητες οδήγησαν τον Πρωθυπουργό να αναλάβει μόνος του με μια μικρή κυβερνητική πλειοψηφία την υλοποίηση των συμβατικών υποχρεώσεων του τρίτου μνημονίου δίνοντας χώρο στην αντιπολίτευση για έντονη αντιπαράθεση.Ο πολίτης βιώνει και πάλι την αντιγραφή του ίδιου σκηνικού διαχείρισης της κρίσης των προηγούμενων κυβερνήσεων ενώ το πελατειακό κράτος υψώνει και πάλι προκλητικά το ανάστημά του για «τα δικά μας παιδιά». Η αντιπολίτευση προσπαθεί για τη πολιτική φθορά της Κυβέρνησης και η Κυβέρνηση προσπαθεί μεν φιλότιμα να προσφέρει έργο αλλά με μεγάλη καθυστέρηση και αναποτελεσματικότητα λόγω των πολιτικών και ανεύθυνων αντιπαραθέσεων των κομμάτων και της αντίδρασης των πολιτών.

Υπάρχει ευθύνη του Πρωθυπουργού; υπάρχει ευθύνη των κομμάτων της αντιπολίτευσης; Ποιος και με ποια πειστικότητα, θα ενημερώσει τον Κυρίαρχο Λαό και πότε;

5. Ο κυρίαρχος λαός

Έχει διαπιστωθεί, ότι για την κρίση, ο Κυρίαρχος Λαός και ειδικότερα ο φορολογούμενος εκπληρώνει, μέχρι σήμερα στο ακέραιο και αγόγγυστα, το σκέλος των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας, όσον αφορά στη μείωση των μισθών και των συντάξεων και στην αύξηση των αμέσων και εμμέσων φόρων. Το αιώνιο παράπονο του απλού, νοικοκύρη, Έλληνα που ανταποκρίνεται πάντοτε και έγκαιρα στις υποχρεώσεις του προς την Πολιτεία είναι, «πότε επιτέλους και οι άλλοι Έλληνες, οι φοροφυγάδες, οι διαφθορείς της Δημόσιας Διοίκησης και οι λοιποί…Θα εξαναγκαστούν και από ποια κυβέρνηση να πληρώσουν» ;

Η μισαλλοδοξία , ο φανατισμός και ο διχασμός, που επί δεκαετίες καλλιεργείται από τα κόμματα έχει δημιουργήσειμια αρνητική πολιτική κουλτούρα στον Έλληναπου δεν αλλάζει εύκολα.Η μόνη ελπίδα αλλαγής της είναι να αποφασισθεί από την Κυβέρνηση και το Κοινοβούλιο η πλήρης ανεξαρτησία της διοίκησης και λειτουργίας της Δημόσιας Διοίκησης και η πλήρης απεμπλοκή της από πολιτικές παρεμβάσεις.Άλλη μια πρόκληση για την Κυβέρνηση, να μεταρρυθμίσει τις αρχές του πολιτικού μας πολιτισμού και να μετατρέψει τον κομματικοποιημένο Έλληνα σε ένα πολιτικοποιημένο, σκεπτόμενο Έλληνα..

Υπάρχει μερίδιο ευθύνης στον Έλληνα ψηφοφόρο;Είναι καιρός να περιορισθεί η ενοχοποίηση του Έλληνα ψηφοφόρου για την πολιτική κατάσταση της χώρας .Ο ψηφοφόρος φέρει ακέραιη την ευθύνη του διοικούμενου, δηλαδή να ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του προς την πολιτεία και να τηρεί τους νόμους του κράτους .Όμως ο καθορισμός ενόςδίκαιου και ισότιμου πλαισίου των υποχρεώσεων των διοικουμένων είναι κύριο μέλημα της πολιτείας και αποκλειστική της υποχρέωσηη δημιουργία ενός κατάλληλου μηχανισμού αποτελεσματικής εποπτείας και εφαρμογής του . Ίσως ακόμη να υπάρχει κάποιασοβαρή ευθύνη του Έλληνα ψηφοφόρου η οποία και εντοπίζεται στη συνεχή ατομική του προσπάθεια ενημέρωσης, αυτοκριτικής και αυτοέλεγχου ώστε να είναι σε θέση να ισοσκελίζει το συναίσθημα και τη λογική κατά τη λήψη των πολιτικών του αποφάσεών, όπως εξάλλου ενεργεί για όλα τα οικογενειακά, οικονομικά και κοινωνικά του θέματα.

Με την παραπάνω σκιαγράφηση του πολιτικού μας συστήματος, δικαιολογείται, δυστυχώς και ο περιορισμός του πολιτικού ορίζοντα του Έλληνα ψηφοφόρου. Το όραμα για αξιοκρατία, δικαιοσύνη, ανάπτυξη και ευημερία της χώρας και των πολιτών της δεν αποτελεί, εδώ και πολλά χρόνια, το κριτήριο για την άσκηση του εκλογικού του δικαιώματος. Η μάζα των ψηφοφόρων, όπως έχει γαλουχηθεί από τον κομματικό μηχανισμό, ψηφίζει με απώτερο στόχο μια θέση στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Είναι καιρός μια πεφωτισμένη πολιτική ηγεσία να αρχίσει να νουθετεί με τις πράξεις της την επιστροφή του ψηφοφόρου από το «εγώ» που αποσυνθέτει στο «εμείς» που συνθέτει και δημιουργεί. Η ποιοτική στροφή του ψηφοφόρου στο «εμείς» ίσως αποτελεί την πιο βροντερή πρόκληση για τον σημερινό,νέο, δυναμικό και ταλαντούχο πρωθυπουργό για το ξεκίνημα και τον εκσυγχρονισμό του πολιτικού μας συστήματος.

Ο Πρωθυπουργός αυτήν την ύστατη στιγμή έχει καθήκον για τη σωτηρία και μόνο της χώρας να επιδιώξει με ειλικρινή διάθεση τη συναίνεση των κομμάτων της αντιπολίτευσης για την άμεση και συλλογική υλοποίηση όλων των εκκρεμών εθνικών μας θεμάτων, γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι:Η στείρα και πέρα για πέρα αντεθνική συμπεριφορά όλων των προηγούμενων αντιπολιτεύσεων είναι συνυπεύθυνη σε μεγάλο βαθμό για τη συνεχιζόμενη κρίση της χώρας. Οι μεταρρυθμίσεις της δημόσιας διοίκησης είναι κομβικές, πολύπλοκες και εγκλείουν μεγάλο πολιτικό κόστος, άρα η κυβέρνηση, είναι έως αδύνατο να τα καταφέρει μόνητης, χωρίς τη συναίνεση των άλλων κομμάτων. Τα προβλήματα της Δημόσιας Διοίκησης οφείλονται σωρευτικά στις πολιτικές παρεμβάσεις όλων των προηγούμενων Πρωθυπουργών με την ανοχή ή και συμμετοχή των κομμάτων του κοινοβουλίου (πελατειακό κράτος, διαφθορά, αναποτελεσματικό σύστημα ελέγχου της δημόσιας διοίκησης και λειτουργίας της δικαιοσύνης). Εξαιτίας όλων των παραπάνω,καθυστερεί επικίνδυνα η πάταξη της διαφθοράς , ο εκσυγχρονισμός της Δημόσιας Διοίκησης και δεν εξασφαλίζεται η σταθερότητα του οικονομικού κλίματος , συνθήκες που κρατούν μακριά τους Έλληνες και Ξένους επενδυτές για την υλοποίηση των επενδυτικών τους σχεδίων και τη μείωση της ανεργίας.