Κοχύλια, μπιζέλια και… τραπουλόχαρτα μετά μουσικής

Προηγήθηκε το «Μέντιουμ» του Τζιανκάρλο Μενότι και το «Bon Appetit» του Αμερικανού Lee Hoiby που παρουσιάστηκαν με μεγάλη επιτυχία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αντιστοίχως. Τώρα η ομάδα όπερας The Medium Project, η οποία ιδρύθηκε το 2013 με πρωτοβουλία της Ράιας Τσακηρίδη και του Ανδρέα Τσελίκα και με σκοπό να φέρει τη σύγχρονη δημιουργία πιο κοντά στο ευρύ κοινό, ξαναχτυπά με μια νέα παραγωγή. Ο λόγος για το ολοκαίνουργιο έργο με τίτλο «The Shell Game» σε μουσική Γιώργου Δούση που από το Σάββατο 28 Νοεμβρίου και για 12 παραστάσεις θα παρουσιάζεται στο θέατρο OLVIO. Το λιμπρέτο –στην αγγλική γλώσσα –υπογράφει η Ερι Κύργια, την ευθύνη της μουσικής διεύθυνσης έχει ο Ανδρέας Τσελίκας, η σκηνοθεσία είναι της Ράιας Τσακηρίδη, τα σκηνικά και τα κοστούμια του Παύλου Θανόπουλου, οι φωτισμοί της Εβίνας Βασιλακοπούλου και η κίνηση της Κορίνας Κόκκαλη. Ερμηνεύουν: Αντωνία Δεσπούλη, Λητώ Μεσσήνη, Κωνσταντίνος Ζαμπούνης και Μιχάλης Ψύρρας.

Το «The Shell Game» γράφτηκε ύστερα από απευθείας ανάθεση της ομάδας The Medium Project. Είναι μια μονόπρακτη όπερα, με επτά σκηνές, κατ’ αντιστοιχία με την όπερα του Leonard Bernstein «Trouble in Tahiti», η οποία θα παρουσιαστεί αργότερα κατά τη διάρκεια της θεατρικής σεζόν 2015-2016. Θεματολογικά στόχος του έργου είναι να εξεταστεί ο προβληματισμός γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα από μια σύγχρονη οπτική και αισθητική.

Ο τίτλος του είναι εμπνευσμένος από το τυχερό παιχνίδι του «παπά», του οποίου μια εξωτική εκδοχή χρησιμοποιεί κοχύλια και έναν καρπό μπιζελιού ή αρακά. Σε αυτή την παραλλαγή ο παίκτης προσπαθεί να μαντέψει τη θέση του καρπού κάτω από τρία ανάποδα τοποθετημένα κοχύλια, όπως στην αντίστοιχη με τα τραπουλόχαρτα αναζητεί τη θέση του Ρήγα ή της Ντάμας. Το δραματικό κείμενο περιγράφει την αρχετυπική διαδρομή της ερωτικής σχέσης ενός σύγχρονου ζευγαριού. Πρόκειται για ένα λυρικό έργο για 2×2 εαυτούς που μονολογούν συζητώντας. Το «The Shell Game» εξετάζει με σύγχρονη, ψύχραιμη και με ακρίβεια χειρουργικού νυστεριού ματιά το αδιέξοδο(;) των σχέσεων των δύο φύλων. Και το παρουσιάζει όπως ακριβώς είναι: ως ένα τυχερό παιχνίδι που προσφέρει ψεύτικη ζωντάνια αλλά ταυτόχρονα «μαδάει» την τσέπη και αδειάζει συναισθηματικά τους παίκτες του.

Από πλευράς μουσικής, μέσα από τις επτά σκηνές του έργου, αξιοποιείται μια μουσική γλώσσα άμεση, στον απόηχο της λυρικότητας του ύστερου Ρομαντισμού, αλλά και του ρυθμικού πλούτου του ευρύτερου χώρου της jazz μουσικής. Λιτή και διαυγής, αλλά συνάμα δυναμική, ενθουσιώδης και παρορμητική, η μουσική σκιαγραφεί δύο ρόλους από δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες: οι εσωτερικές ψυχολογικές διεργασίες που δημιουργούν ο έρωτας, το πάθος, η ζήλια και το μίσος, η άνοδος και παρακμή των ανθρώπινων σχέσεων εξιστορούνται υπό το πρίσμα μιας σύγχρονης μουσικής θεώρησης.

Μιλώντας για το εγχείρημα η σκηνοθέτις της παράστασης Ράια Τσακηρίδη εκφράζει τη χαρά της για το ότι είχε την ευκαιρία να συνεργαστεί τόσο με τη λιμπρετίστα όσο και με τον συνθέτη του έργου. «Το γεγονός αυτό ήταν το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της προετοιμασίας» λέει χαρακτηριστικά. «Στην αρχή δουλέψαμε και οι τρεις μαζί και μετά άρχισε η ατομική δουλειά. Οσο έμπαινα στη διαδικασία να εικονοποιήσω συναισθηματικά το έργο τόσο ερχόμουν περισσότερο κοντά τους…». Αναφερόμενη σε αυτήν καθαυτήν τη σκηνοθεσία λέει πως πρόκειται για μια μοντέρνα προσέγγιση. Οσο για την επιλογή του λιμπρέτου στην αγγλική γλώσσα, η Ράια Τσακηρίδη λέει: «Θεωρήσαμε πως είναι πιο διεθνής η γλώσσα και δεν θέλαμε να το περιορίσουμε στο ελληνικό κοινό… Εχω την αίσθηση πως η ελληνική γλώσσα δεν τραγουδιέται πολύ εύκολα στην όπερα. Και πάλι δεν είμαι τόσο σίγουρη, ήταν πάντως μια απόφαση που πήραμε».