Ο μόλις 25χρονος καναδός σκηνοθέτης Ξαβιέ Ντολάν, ζιζάνιο του σινεμά, αναζητεί την ελπίδα μέσα από μια εξαιρετικά στενάχωρη ιστορία, μια καταδικασμένη(;) σχέση εξάρτησης μητέρας – γιου, μέσα από την οποία ο ίδιος ο δημιουργός υποκλίνεται στη Μητέρα (θυμίζω ότι στην πρώτη ταινία του «Σκότωσα τη μητέρα μου» ήθελε να τη… σκοτώσει).
Με τα απότομα, συχνά βίαια ξεσπάσματα, τις απρόβλεπτες αντιδράσεις και τις διαρκείς φωνές του, ο 15χρονος Στιβ (Αντουάν-Ολιβιέ Πιλόν), το ένα από τα τρία κεντρικά πρόσωπα στο «Mommy», θυμίζει κινούμενη βόμβα. Μπορεί ανά πάσα στιγμή να σκάσει χωρίς κανείς να ξέρει τι ακριβώς ήταν αυτό που τράβηξε την περόνη. Η μητέρα του (Αν Ντορβάλ) όχι μόνο τον λατρεύει αλλά και έχει θυσιάσει τη ζωή της συμπλέοντας μαζί του.
Γυρισμένη με πάθος, νεύρο και σε αδιανόητους –για το είδος της –ρυθμούς η «Mommy» δεν σε αφήνει λεπτό σε ησυχία. Μια απόπειρα αυτοκτονίας, το ενδεχόμενο κλείσιμο του παιδιού στο ίδρυμα (κάτι που υποψιάζεσαι από την αρχή), το γεγονός ότι η δασκάλα δαμάζει τον μικρό γιατί βγάζει στην επιφάνεια την εικόνα του απόντος πατέρα, είναι στοιχεία που βαραίνουν την ιστορία χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι απουσιάζει η ζωντάνια και το χιούμορ.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
