Χαλαρό στυλ, βαμμένο μαλλί, «ξύπνια» κοστούμια, πάντα ένα κασκόλ διπλάσιο από το μπόι του. Μόνο και μόνο με την εικόνα του, τόσο γοητευτική στα 75 του, ο Αλ Πατσίνο μπορεί να «απογειώσει» μια γλυκιά ασημαντότητα όπως τούτη εδώ, η οποία μάλιστα είναι εμπνευσμένη από ένα πραγματικό περιστατικό: στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο Τζον Λένον είχε γράψει ένα γράμμα σε έναν άσημο αμερικανό τραγουδιστή που αργότερα έγινε διάσημος. Μόνο που το γράμμα καθυστέρησε να φτάσει στον παραλήπτη κατά καμιά σαρανταριά χρόνια! Το γράμμα είναι ο κινητήριος μοχλός του σεναρίου γιατί αυτό που στην ουσία ο Λένον είπε στον Κόλινς ήταν να προσπαθήσει να μη «χάσει» ποτέ τον εαυτό του. Ο Κόλινς (Πατσίνο) ακριβώς επειδή τον έχει χάσει αποφασίζει να τον ξαναβρεί. «Είμαι πια ένας κλόουν με μικρόφωνο», όπως πολύ σωστά το θέτει ο ίδιος δηλώνοντας την ανάγκη του να κάνει κάτι που έχει να κάνει εδώ και 30 χρόνια: να γράψει ένα τραγούδι. Με απλό και κατανοητό τρόπο η ταινία καταγράφει τις συνέπειες στην αλλαγή ζωής του Ντάνι Κόλινς, οι περισσότερες από τις οποίες είναι ευχάριστες, του τύπου «και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Το καλό καστ συμπληρώνουν η Ανέτ Μπένινγκ ως αυστηρή διευθύντρια του ξενοδοχείου στο οποίο ο Κόλινς απομονώνεται (στις πιο αστείες στιγμές προσπαθεί να τη φλερτάρει), ο Κρίστοφερ Πλάμερ ως μάνατζερ και αιώνιος φίλος του Ντάνι, ο Μπόμπι Καναβάλε που παίζει τον γιο που ο Ντάνι ποτέ δεν γνώρισε. Αφησα για το τέλος το τραγούδι του Πατσίνο. Θα πω μόνον ότι ευτυχώς τραγουδά λίγο. Και ευτυχώς ακούμε κυρίως τραγούδια από τη σόλο καριέρα ποιου άλλου; Του Τζον Λένον.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
