«Κάντε υπομονή και ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός» τραγουδούσε το 1966 ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης σε στίχους Αλέκου Σακελλάριου και μουσική Σταύρου Ξαρχάκου. Η υπομονή ως όπλο για τη βελτίωση της κατάστασης. Η υπομονή, όχι ως παθητική αποδοχή, αλλά ως προωθητική δύναμη για αλλαγές.
Θα μπορούσε να είναι ένας πολύ διδακτικός στίχος για τον ΠΑΟΚ και για όλα όσα φιλοδοξεί να πετύχει αλλά μέχρι στιγμής δεν καταφέρνει. Ο Δικέφαλος του Βορρά επί ηγεσίας του Ιβάν Σαββίδη έβαλε ψηλά τον πήχη και δικαίως, αφού διαθέτει τόσο το βάρος του ονόματος και της φανέλας, το εύρος της οπαδικής στήριξης αλλά και την οικονομική δύναμη για να αναδειχθεί πρωταγωνιστής του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ταυτόχρονα όμως επέδειξε μια ακατανόητη βιασύνη για να πραγματοποιήσει τους στόχους του και να κατακτήσει τίτλους εδώ και τώρα. Βιασύνη ακατανόητη, όταν μάλιστα ο ίδιος ΠΑΟΚ εκτιμούσε ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο δυναστεύεται από τους Ερυθρόλευκους και κατάγγελνε την ύπαρξη παράγκας και διαιτητικής εύνοιας για τους Πειραιώτες.
Η μη επίτευξη των στόχων έφερνε πολύ γρήγορα νευρικότητα τόσο στον λεγόμενο λαό του ΠΑΟΚ όσο και στην ηγεσία του, η οποία και υπό το βάρος της «λαϊκής πίεσης» έκαψε πολύ γρήγορα δύο προπονητές που αν μη τι άλλο είχαν περγαμηνές και έξωθεν καλή μαρτυρία, τον Γιώργο Δώνη και τον Χουμπ Στέφενς.
Η επιλογή του Αγγελου Αναστασιάδη έμοιαζε ως επιστροφή στις ρίζες και στο DNA ΠΑΟΚ, αλλά εν έτει 2015 αυτό δεν φαίνεται να είναι αρκετό για την κατάκτηση της κορυφής. Η καλή πορεία στο πρωτάθλημα ως το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο «Γ. Καραϊσκάκης» εκτόξευσε πάλι τις προσδοκίες και τις φιλοδοξίες και ενταφίασε την απαραίτητη ταπεινότητα. Τα στραβοπατήματα που ακολούθησαν έφεραν κλυδωνισμούς που δεν ήταν διαχειρίσιμοι και ο ΠΑΟΚ μοιάζει για άλλη μία φορά να προσπαθεί να κουβαλήσει την πέτρα στην κορυφή ως άλλος Σίσυφος…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
